Powierzchnia: Powierzchnia Kostaryki wynosi 51.100 km i jest to trzeci najmniejszy kraj w Ameryce Środkowej po Belize i Salwadorze. W Ameryce Łacińskiej pod względem obszaru jest na 20 pozycji (125 miejsce na świecie).

Geologia-tektonika: Geologicznie, powierzchnia Kostaryki ma 3 mln. lat. (to bardzo mało jak na geologiczne standardy). Wyjątek stanowi półwysep Nicoya, który jest o kilka milionów lat starszy. Jednymi z najstarszych skał w Kostaryce są skały tworzące najdalszy, zachodni kraniec półwyspu Santa Elena. Datuje się je na okres kredowy (wytworzyły się około 130 mln lat temu). Wcześniej, od około 40 mln lat wstecz Kostaryka jak i cała Ameryka Środkowa była podwodnym wulkanicznym archipelagiem. Pierwsze szczyty wyłoniły się właśnie na skutek działalności wulkanicznej.

Występowanie złota udowodniono w obrębie zatoki Dulce (przylądek Burica, półwysep Osa). (W tym ostatnim plagą są nielegalni poszukiwacze tego kruszcu). Rudy manganu zalegają w sąsiedztwie przylądka Velas (zachodnia Kostaryka) oraz na krańcu półwyspu Nicoya. Siarka występuje w obrębie wulkanów. Pokłady węgla odnalezione zostały w obrębie zatoki Santa Elena, u ujścia rzeki Tempisque, przylądkach Mona i Cahuita na wybrzeżu Karaibskim oraz we wzgórzach Cruces (południowo-wschodnia Kostaryka). Rudy cynku i ołowiu występują w Mesecie Centralnej (na południe od Alajueli i Heredii). W 1970 roku doszło do strajków studentów w związku z podpisaniem umowy z Amerykanami na wydobywanie boksytów.

Meseta Centralna: Rozległy płaskowyż w centralnej części kraju, wciśnięty pomiędzy Kordylierę Centralną, a Kordylierę Talamanca. Wznosi się na wysokości 1150 m.n.p.m. Jego długość z północy na południe wynosi 40 km, a z zachodu na wschód 80 km. Przedzielona jest ona na pół przez niewielkie wzgórza Carpintera. W jej obrębie znajdują się trzy stolice prowincji Kostaryki: San Jose, Alajuela i Heredia. Zamieszkuje ją 60 % populacji. Od strony południowo-wschodniej, ograniczona jest przez wznoszącą się na wysokość 1400 m.n.p.m. wyżynę Cartago.

Meseta Centralna nazywana jest "spichlerzem Kostaryki". W skutek długotrwałej działalności wulkanicznej, jej gleba jest bardzo żyzna i idealna do uprawy kawy.

Wybrzeże: Długość wybrzeża karaibskiego wynosi 212 km, a pacyficznego 1016 km. To drugie jest postrzępione, skaliste, o dużej ilości zatok i z trzema wyróżniającymi się półwyspami: Nicoya, Santa Elena i Osa. W jego północnych częściach dominują klify. Zaznaczają się duże pływy. Wybrzeże karaibskie natomiast jest na znacznym obszarze nierozwinięte. Posiada szersze od swojego pacyficznego odpowiednika niziny nadbrzeżne.

Północne wybrzeże karaibskie nazywa się Tortuguero, a południowe Talamanca. (Linia podziału przebiega na wysokości miasta Limon). To pierwsze posiada dużą ilość oddzielonych od morza lagun, które zasilane są przez uchodzące do nich rzeki. Drugie zaakcentowane jest okazjonalnie kilkoma cyplami i rafą koralową oraz ograniczone jest od strony lądu Kordylierą Talamanca.

Kostaryka znana jest z dużej różnorodności i ilości plaż. Więcej plaż znajduje się po stronie pacyficznej, często rozdzielone są przylądkami i są szersze od plaż wybrzeża atlantyckiego. W zależności od koloru i rodzaju podłoża wyróżnia się plaże szare, białe, czarne, muszlowe (Conchal) i różowe.