(300 ha), (zał. 1978). Należąca do pacyficznej prowincji Puntarenas wyspa Cano, oddalona jest około 20 kilometrów od zachodniego wybrzeża półwyspu Osa. Powstała w wyniku ruchu płyt tektonicznych wyłaniając się z oceanu około 40-50 milionów lat temu. W 1519 roku odkrył ją Hiszpan Juan de Castenada.
Środkową część wyspy stanowi, wyparty na wysokość 110 m.n.p.m. płaskowyż. Wybrzeże zaś jest klifowe, uzupełnione miejscami białymi, nie przekraczającymi 100 metrów długości piaszczystymi plażami. Całkowicie zanikają one podczas przypływów.
W czasach przedkolumbijskich służyła za indiańskie cmentarzysko. Prowadzone na niej wykopaliska archeologiczne pozwoliły wydobyć liczne fragmenty ceramiki, fragmenty garnków, rzeźbione kamienie oraz tak zwane matates (kamienne, ozdobne stoliczki do rozgniatania kukurydzy). Wiek ceramiki określa się na lata 220-800 ( tak zwana faza Aquas Buenos) lub lata 1000-1500 (faza Chiriqui). Najbardziej charakterystycznymi znaleziskami na wyspie są różnych rozmiarów kamienne kule z niespotykanego na niej granitu. Wiele z nich do dzisiaj pozostaje na wpół zakopanych w ziemi.
Inną wskazówką na obecność na niej pierwotnych ludzi są rosnące w jej wnętrzu rzędy "mlecznych drzew" (Brosimum utile). Nazywa się je w ten sposób ze względu na wydzielany biały lateks. Naukowcy przypisują im religijne znaczenie i utrzymują, że sadzone były wokół cmentarzysk. Wszechobecne na wyspie jest dzikie kakao, chleb świętojański, bananowce, drzewa mango i pomarańczowe. Fauna nie jest zbyt obfita. Najpospolitsze gatunki to orły, węże boa, nietoperze, żaby, rybołowy, brązowe głuptaki, lisy i homary.
W wodach przybrzeżnych dominują ryby mahi-mahi oraz niezwykle kolorowe ryby anielskie. Pojawiają się delfiny, a w okresie od grudnia do kwietnia z Alaski nadciągają wieloryby humbaki. Wyróżnia się też pięć koralowych platform.
