(5.600 ha), (zał. 1971). Swoją nazwę zawdzięcza rosnącym w obrębie jego szczytu żółtym kwiatom. (Inna z hipotez głosi, że od nazwy szczepu zamieszkującego jego podnóże).
Zamieszkuje go 79 gatunków ptaków (w tym kolibry, kwezale i narodowe ptaki Yquirros) oraz kojoty i skunksy. W jego granicach wyróżnia się cztery główne środowiska życia: obszar krzaków arrayans, lasu chmurowego, karłowatego (najbardziej dorodnego w Kostaryce) oraz tereny bezroślinne. Lasy na atlantyckim stoku wulkanu są wyższe i bardziej wilgotne z palmami, paprociami i epifitami.
Szczególną aktywność erupcyjną Poas wykazywał w XIX wieku. Równie silną erupcję zanotowano także w 1910, kiedy w jej wyniku powstała wysoka na cztery kilometry chmura pyłu i popiołu. (Na Mesetę Centralną spadło wówczas blisko 640 000 ton rumowiska). Znaczna erupcja nastąpiła również w 1953 roku, a 10 lat później w głównym kraterze uformowało się wulkaniczne jezioro. W latach pięćdziesiątych ściągali do niego poszukiwacze siarki, którzy zabierali te minerały do stolicy i sprzedawali firmom wyrabiającym lekarstwa. Emisje gazów z lat 1989-1991 doprowadziły do powstawania kwaśnych deszczy, które niszczyły uprawy kawy i truskawek. W roku 1993 park został poszerzony o południowy sektor z innym wulkanem Cerro Congo.
