[Spondias purpurea, mombin, "hiszpańska śliwka"]. Małe, śliwkopodobne, bardzo soczyste, zielone i pomarańczowe owoce żywopłotów. Ich nazwa pochodzi od indiańskiego słowa Xotoci, oznaczającego owoc lub jabłko. Kostarykańczycy lubią, gdy są kwaśne i chrupiące. Przed spożyciem poleruje się je rękawem i zanurza w soli. Gdy dojrzeją, w smaku są miękkie i mdłe. Niektórzy Ticos gotują je w syropie z brązowego cukru i wody, serwując na zimno ze śmietaną. Czasami spożywają również ich liście. W miesiącach od sierpnia do października sprzedawane są w szarych torebkach na straganach.

Kostaryka jest głównym producentem kakao w Ameryce Środkowej. Główne plantacje kakao zlokalizowane są na wybrzeżu atlantyckim (wybrzeże Talamanca) oraz wokół Upala. Swego czasu było bardzo ważne dla ekonomii kraju. Mimo to, z biegiem lat, jego powierzchnia uprawna sukcesywnie malała, a produkcja obniżała się z 10 000 ton rocznie (1978) przez 4.000 tony (1980) do zaledwie 800 ton obecnie.

Drzewka kakaowe sprowadzone zostały do Kostaryki z Nikaragui w 1650 roku. Z ziarna kakaowego umieszczonego w wielkich, wyrastających z pnia drzewa, żółtych i czerwonych strąkach, wyrabia się czekolady i ciastka. Używa się ich także w przemyśle do wyrobu sztucznych barwników, win, kisieli, octów, kosmetyków oraz karm dla zwierząt.

Po podbiciu Kostaryki przez Juana Vasgueza de Coronado w 1562, osadnicy posługiwali się kakao jako środkiem płatniczym. Również w 1709 roku ówczesny gubernator Kostaryki zadecydował o uznaniu ziaren kakao jako oficjalnego środka płatniczego.

Kakao zawiera pięć razy więcej protein niż mleko, i mniej więcej tyle co białko. Jego częste picie zapobiega przyrostowi kamienia nazębnego. Szczególnie popularne jest wśród Indian Cabecar, Bri Bri i Guaymi. Obecnie eksporterm kakao zajmują się dwie krajowe kompanie: Costa Rican Products oraz Gallito Industrial.

Produkcją i eksportem kawy w Kostaryce zajmuje się kompania kawowa "Cafe Britt". O jakości kawy decydują gleby, wysokość nad poziomem morza oraz sposób uprawy. Najbardziej pożądaną wysokością dla uprawy kawy Arabiki jest 1000-2000 metrów nad poziomem morza. Dzisiejsi plantatorzy przeplatają sadzone w rzędach krzaki kawy z innymi, wyższymi roślinami dostarczającymi im cienia. Najczęściej są to drzewa poro, których zalegające głęboko korzenie chronią glebę przed erozją oraz utrzymują z dala insekty. Po czterech latach od zasadzenia, krzaki wydają pierwsze owoce i tak dzieje się przez około 40 lat.

W kwietniu, kiedy sadzonki kawy kwitną, plantacje pokrywają się białym dywanem kwiatów, a powietrze wypełnia zapach podobny do jaśminu. Ticos zwykli określać to zjawisko "kostarykańskim śniegiem".

W Kostaryce kawę zbiera się ręcznie. Okres zbiorów przypada na 3 miesiące od grudnia do lutego. Wówczas najbardziej czerwone owoce wrzucane są przez zbieraczy do dużych wilklinowych koszy. Później trafiają do młynów, gdzie fermentują, są myte, suszone na słońcu i filtrowane. Przed końcowym wyprażeniem odbywa się szczegółowa selekcja najokazalszych ziaren. Na końcu przesypywane są do 69-kilogramowych worków. Kawa rośnie m.in. na zboczach wokół Heredii. Tereny te zwane są "trzema wulkanami", ponieważ roztaczają się z nich widoki na wulkany Barva, Poas i Miravalles. Panuje przekonanie, że najlepsza kostarykańska kawa uprawiana jest w Mesecie Centralnej oraz w Dolinie Coto Brus, w południowo-wschodniej części kraju. Ceniona ze względu na walory smakowe jest również kawa z rejonów Cartago i San Isidro (prowincja San Jose).

Pierwsze sadzonki kawy sprowadzone zostały do Kostaryki przez gubernatora Tomasa de Acosta z Kuby w 1808 roku. Ziarna kawy Arabiki natomiast, sprowadzone zostały przez Hiszpanów z Afryki i Środkowego Wschodu. W 1816 roku niejaki Feliks Welarde był pierwszą osobą, która zasadziła w Kostaryce nasiona kawy i rozszerzyła jej uprawę na cele komercyjne. W XIX wieku, ziarna oraz ziemia pod nie oferowane były każdemu, kto tylko chciał. Początkowo uprawiana jedynie w Mesecie Centralnej, w 1843 roku stała się głównym towarem eksportowym kraju, kiedy angielski kupiec William Le Lacheur w drodze powrotnej z USA do Anglii, zawija do portu Puntarenas w poszukiwania atrakcyjnego ładunku. Jego statek wypełniono kawą, na spłacenie której wyznaczono mu dwuletni kredyt. Kawa była źródłem dobrobytu, dzięki czemu przylgnęła do niej potoczna nazwa „złotego ziarna”. Za jej sprawą w pierwszej połowie XIX wieku narodziła się wpływowa klasa społeczna baronów kawowych. Początkowo wysyłana była na eksport do Kolumbii, potem przewożono ją do Chile, gdzie przepakowywana była na rynek angielski (bezpośrednio do Anglii eksportowano ją od 1854 roku). Dzięki zyskom z kawy kraj rozkwitał (sfinansowano m.in. budowę Teatru Narodowego). Nawet dyktator Tomas Guardia zyski z jej uprawy przeznaczał na inwestycje państwowe. Młodzież mogła wyjeżdżać na studia do Wielkiej Brytanii, skąd wracała jako doktorzy, inżynierowie, naukowcy.

W latach 1950-1970, zyski z eksportu kawy podwoiły się. 70 % upraw kawy pochodzi z terenów pomiędzy 1.000 – 1.700 m.n.p.m. Do najpopularniejszych rodzajów kostarykańskiej kawy zalicza się "Arabikę", "Villa Sarchi", "Tico Stybrid", "Caturra", Mundo Novo", "Catuai". Pija się ją w wysokich szklankach, zmieszaną pół na pół z mlekiem. Rocznie produkuje się 3 mln worków, z czego 2,5 mln wysyłanych jest na eksport.

Potrawa bardzo popularna w nadkaraibskiej prowincji Limon.

["polski pieprz", "chińska pietruszka"]. Składa się z korzeni i naci przypominającej pietruszkę. Ma bardzo intensywny zapach i jest nieodłącznym składnikiem sopa negra, ceviche i potraw ryżowych. Wykorzystywana jest w mieszankach ziołowych (przyprawa curry), maściach antyreumatycznych, dodatkach zapachowych. W Kostaryce sprzedawane są w pękach wraz z korzeniami.

[Eriobotrya japonica, nispero, niesplik japoński]. Owalnokształtny, mały owoc z dużą pestką. Ma żółtą lub pomarańczową skórkę. Jego mięsisty miąższ jest bardzo soczysty i kwaskowaty. Je się go na surowo lub wykorzystuje w gotowaniu.

Słodki, soczysty, nerkowokształtny owoc o ponętnym zapachu. Wyrasta na końcu cienkiej jak sznurówka gałązki. Jest żółty, zielony lub czerwony i zawiera spłaszczoną pestkę. Jego skórka ma gładką, woskową powierzchnię, a miąższ przypomina brzoskwinię. Wyróżnia się rozchodzącymi radiacyjnie od pestki włókienkami. Używa się go do sałatek, sosów korzennych, ciast i dżemów. Największe uprawy wokół Atenas.

[Yuka, kasawa]. Są dwa rodzaje manioku: maniok gorzki (trujący) [Mamihot esulenta] i maniok słodki [Manihot duleis]. Krzak rosnący do 2,4 metra wysokości o zielono-żółtych kwiatach. Jego jedyną jadalną częścią są podłużne, różowawe korzenie. Serwowane są w zupach i gulaszach jak ziemniaki lub są przerabiane na chipsy. W sproszkowanej formie wyrabia się z nich tzw. chleb kasawa.

Owoce orzecha nerkowca, używane do refrescos.

["Owoc namiętności", passiflora, granadilla, męczennica jadalna]. Owalny (trochę większy od jajka), zielony lub pomarańczowy owoc o twardej, chrupiącej skórze. Jego miąższ jest wodnisty, pełen pestek i niemal przezroczysty. Jest bogatym źródłem witamin A i C oraz potasu. Jada się go przy pomocy łyżki. Wykorzystywany jest w produkcji jogurtów, galaretek i soków. W roku 2002 Ministerstwo Rolnictwa zadecydowało o wprowadzeniu jego uprawy w kantonie Alfaro Ruiz (prowincja Cartago).

Przysmak z prowincji Limon. Wygrzebany miąższ owocu caimito, dodany do szklanki kwaśnego soku pomarańczowego.

Pudding kukurydziany. Obrana kukurydza jest przepuszczona przez maszynkę do mięsa. Następnie umieszczana na cienkiej gazie. Przesączony z niej sok mieszany jest z cynamonem, brązowym cukrem i goździkami. Po odstaniu dodaje się do niego kawałki biszkoptu.

[Byrsonima crassifolia]. Małe, okrągłe, żółte owoce o bardzo intensywnym zapachu, rosnące na tzw. „drzewach szewca”. Mają kwaskowaty smak. Dodawane są do zup i jako przystawka do mięs. Wyrabia się z nich konfitury, wina, kisiele i likiery. Te ostatnie zabutelkowane na 9 miesięcy fermentują aż dostaną bursztynowego koloru.

Melon zwyczajny - [Cucumis melo, melon piżmowy, melon dyniowy]. Spokrewnione są z ogórkami, kulisty lub wydłużony owoc o jadalnym, pomarańczowym, tłustym, bardzo soczystym miąższu. Ma dużą pestkę w środku. Jest bogaty w witaminy A i C. W 90 % składa się z wody. Jego gładka skóra przybiera różne kolory od kremowo-białego do zielonego. Wykorzystywany jest jako składnik sałatek, w produkcji lodów, konfitur i soków.