Drzewa iglaste do 40 m.n.p.m. Wyróżniają się gęstą koroną i łuskowatymi igłami.

[Enterolobium cyclocarpum]. Drzewo Narodowe Kostaryki. Masowo występuje w prowincji Guanacaste. Dzięki rosnącym horyzontalnie gałęziom, mają bardzo rozłożyste korony. Osiągają wysokość od 25 do 50 metrów. Grubość pnia dochodzić może do 2 metrów. Ich nazwa wywodzi się z azteckiego słowa Quah-Nacaz-Tlan i oznacza "miejsce z uszatymi drzewami". (Ich nasiona bowiem formują się na kształt uszu). Jego drewno wykorzystywane jest w meblarstwie, a żywica jako środek przeciwko bronchitowi.

[Bursera simaruba]. Lokalnie nazywane są "gołymi Indianami". Posiadają charakterystyczną dla suchych lasów, gładką, czerwoną korę. Dochodzą do 20 metrów wysokości. Ich korzenie osiągają szerokość 80-120 cm. Koronę stanowią masywne gałęzie, które charakterystycznie rozwidlają się pod kątem prostym. Liście w pierwszym roku są koloru zielonego, a w następnych czerwono-brazowego. Średnie wymiary liści to 18 cm długości i 15 cm szerokości. Kwiaty maja jasnozielona barwę i wyrastają w kiściach na krótko przed lub w trakcie rozwijania się liści z pąków. Owoce Gumbo Limbo mają ciemnoczerwoną skórkę. Każdy z nich posiada od 1 do 3 twardych, trójkątnych, różowych pestek. Drewno jest miękkie, lekkie i gąbczaste. Wydziela aromatyczny, żywiczny sok wykorzystywany do produkcji pokostów i lakierów. Drzewa te rosną m.in. w Parku Narodowym Santa Rosa i Rezerwacie Wysp Guayabo, Negritos i Pajaros.

[Haematoxylum campechianum], (drzewo nikaraguańskie). Może osiągać 15 metrów wysokości. Wydziela ciemnoczerwoną substancję (hematoxylin) wykorzystywaną do wyrobu purpurowych barwników. Rośnie jedynie w Ameryce Środkowej.

[Brosimum paraense], (krwiste drzewo). Występuje zazwyczaj na glebach piaszczystych. Może dochodzić do 40 metrów wysokości, a średnica korzeni dochodzić do 2,54*18 cm. Ma czerwoną, płatowatą korę. Drewno jest bardzo odporne na insekty i wykorzystywane w meblarstwie. Jego pachnąca cytryną żywica wykorzystywana jest do wyrobu elementów konstrukcji mostów.

[Couroupita guianensis]. Dorasta do około 20 metrów wysokości. Jego nazwa wzięła się od okrągłych, dużych owoców zwisających na długich linkach z pnia. Podczas wiatru ich uderzenia o pień oraz roztrzaskiwanie o ziemię przypomina odgłosy armatnich wybuchów. Na drzewie może ich wyrastać do 30-tu. Ich wnętrze zielonkawe wnętrze pełne jest pestek. (Indianie wyciskali je na alkoholowe napoje). Prócz nich drzewo wydaje różowo-białe kwiaty. Szczególnie duża ich liczba występuje w Rezerwacie Lomas de Barbudal.

[Kigelia afrikana]. Pochodzą z Afryki. Są wysokie i rozłożyste. Posiadają długie, zwisające na cienkich "linkach" owoce przypominające wyglądem mające około pół metra długości i 4 kg wagi kiełbaski. Ich strąki są bardzo włókniste z licznymi twardymi, niejadalnymi, a wręcz trującymi dla ludzi pestkami. Pieczone owoce wykorzystywane są do wyrobu piwa. Gotowane natomiast są idealne do pozyskiwania czerwonego barwnika. Od sierpnia do listopada na cienkich łodyżkach pojawiają się pachnące, dzwonko-kształtne, brązowe, zielone lub żółte kwiaty.

[Delonix regia], (Drzewa płomienie). Pochodzą z Madagaskaru. Mogą rosnąc do 1,5 metra na rok. W okresie od kwietnia do czerwca pojawiają się na nich w kiściach mocno czerwone kwaity. Każdy kwiat składa się z łyżkokształtnych, długich na około 7 cm płatków i dodatkowo jednego większego w kolorze białym lub pomarańczowym. Drzewo może dorastać do 10 metrów, ma rozłożystą, parasolowatą koronę (o średnicy często większej od wysokoścu drzewa). Ich duże ilości posadzone sa wokół ruin Ujarras.

[Byrsonima crassifolia]. Niskie do 10 metrów z charakterystyczną nisko zawieszoną koroną i licznymi, prostymi gałęziami na których końcach wyrastają w liście. Wydaje jadalne i popularne owoce Nanzi. Drewno przydaje się w budownictwie (ściany, belki, kolumny) i w meblarstwie. Herbata z kory poprawia apetyt. Rośnie na sawannowych przestrzeniach R.N. Lomas de Barbudal.

Ich dojrzałymi owocami delektują się ptaki, nietoperze, małpy, koati, kinkażu. Sadzonki fig kiełkują na gałęziach innych drzew w lesie. Stają się epifitami, pobierając pożywienie z nagromadzonych tam substancji odżywczych. Wraz ze wzrostem wypuszczają ku ziemi powietrzne korzenie. Po osiągnięciu gruntu, zaczynają pobierać składniki odżywcze, przekazując je w górę rośliny, gdzie wykorzystywane są w procesach fotosyntezy.

Figi mają w zwyczaju oplatać się wokół z góry skazanych na niepowodzenie drzew-gospodarzy. Z czasem przerastają je i zacieniają w rywalizacji o związki odżywcze i wilgoć. Kiedy drzewo-gospodarz spruchnieje, wtedy w pustej przestrzeni wewnątrz pojawiają się nowi rezydenci. Ważna dla fig jest obecność nietoperzy. Ich produkty uboczne wzbogacają korzenie w składniki odżywcze.

[Gunnera insignis]. Jej nazwa wywodzi się od nazwiska Johanna Ernesta Gunnerusa – XVIII-wiecznego norweskiego biskupa z Trondhein. Pochodzi z Brazylii południowej. Wyglądem przypomina gigantyczny rabarbar (i z tego powodu często określana jest "rabarbarem na sterydach"). Ma grube, pękate kłącze z których wystają na długich kolczastych ogonkach sztywne, szorstkie, płatowate liście, których średnica może osiągać rozmiary 3 metrów. Używane są często przez zaskoczonych deszczem tubylców jako parasole (przylgnęła do nich z tego powodu nazwa „parasoli biednego człowieka”). Występują w lasach chmurowych m.in. w P. N. Tapanti, stokach wulkanów Barva, Rincon de la Vieja i Poas.

(ptaki raju). Ich nazwa pochodzi od góry Helikon (mitologicznego wzgórza w Grecji). Rozwijają się w lasach wtórnych oraz na wilgotnych, tropikalnych nizinach i w lasach chmurowych. Rosną na długich pędach. Wyróżniają się grubymi, dwuwarstwowymi liściami oraz bukietem jasnoczerwonych, żółtych i różowych kwiatów. Rozróżnia się dwa rodzaje helikonii, o stojących i wiszących kwiatostanach. W Kostaryce występuje ich 30 rodzajów. Uprawiane są w pobliżu Guapiles.

(Theobroma). Drzewo dochodzące do 15 metrów wysokości. Z jego pnia zwisają żółte, brązowe, purpurowe, owalne skorupy, w których ułożone są słodkie, białe lepiste ziarna(po zebraniu musza leżeć kilka dni na słońcu).

[Hippomane mancinella], (Manzanillo). Występuje na plażach wybrzeża Pacyfiku. Ma liczne, krótkie gałęzie i eliptyczne liście z dziwnym jasnozielonym połyskiem. Ich sok jest bardzo trujący. Pojawia się w postaci kropelek pod gałęziami. Jeśli padnie na skórę człowieka, bardzo szybko powoduje jej opuchliznę. Ich owoce są w Ameryce odpowiednikiem rajskiego jabłka.

Występują na terenach, gdzie zachodzi kondensacja pary wodnej i formują się chmury oraz mgły. Drzewa w lasach chmurowych są niskie i pokrzywione, a ich gałęzie obwieszone epifitami i pokryte mchem. Występuje w nich aż 88 % gatunków kostarykańskich storczyków. Częstym mieszkańcem jest Kwezal. Porastają głównie okolice Monteverde, pacyficzne stoki Kordyliery Tilaran oraz stoki wulkanów Poas i Barva.

75 % z 2000 rosnących w nich gatunków leśnych roślin pozostaje niezbadana. Pokrywają 7% powierzchni ziemi i zawierają 1 milion gatunków fauny i flory na świecie. (Przewiduje się ze dalszy milion jest niezbadany). Naukowcy nazywają je "biblioteką najwcześniejszej ewolucji" lub "największym genetycznym rezerwatem na ziemi". Na każdy hektar deszczowego lasu przypada 90 gatunków drzew. Wyróżnia się trzy piętra roślinnosci. Pierwsze (najniższe) stanowią mchy, paprocie i filodendrony. Drugie piętro zaznacza się mniej więcej na wysokości 10-25 metrów i składa się w przeważającej części z palm. Najwyższe piętro określone jest wysokością 30-40 metrów. Zdarzają się jednak tzw. drzewa przerosty, które samotnie wystają ponad kopułę drzew.

(riparian, lasy nadbrzeżne). Porastają wybrzeża rzek i strumieni i czerpią wodę z poziomu wód gruntowych. Ich sąsiedztwo jest zbawienne dla rolnictwa. Są źródłem składników odżywczych dla rzecznych zwierząt i roślin. Zapobiegają również procesom erozyjnym. Porastają niemal na całej długości rzekę Corobici na kilku jej odcinkach tworząc kompletne baldachimy.

Lasy typowe dla północno-zachodnich rejonów Kostaryki. Ich drzewostan (purpurowe jacaranda, białe i różowe dęby, żółte corteza amarilla, poro) posiada krótkie, mocne pnie oraz duże, rozłożyste korony. Może dochodzić do 15 metrów wysokości. Najniższe piętro lasu zajmują cierniste krzaki. Całkowicie brakuje epifitów. W miesiącach od listopada do marca, praktycznie nie odnotowuje się opadów. Lasy te przetrzebione zostały wskutek pozyskiwania (przez wypalanie) terenów pod pastwiska bydła. Od przyjazdu Hiszpanów ogromne połacie tych lasów zostały przetrzebione. Karczowano i palono je pod uprawy i pastwiska. Oblicza się, że do dzisiaj z ich poszycia zachowało się jedynie 2 % tego co było przed przyjazdem Kolumba. Największy, ostatni ich skrawek porasta Park Narodowy Santa Rosa. Obecnie planuje się ich ponowną odnowę, m.in. w Parku Narodowym Guanacaste.

[Swietenia mahagoni]. Duże, wiecznie zielone, środkowoamerykańskie, tropikalne drzewo o pierzastych liściach, cenione ze względu na wysokiej jakości drewno. Mają wielkie (do 50 stóp szerokości), rzucające cień kopuły. Drzewa mogą dochodzić do 75 stóp wysokości. Ich silne łodygi są bardzo odporne na wiatry. Mają zwisające na puszystych ogonkach, zamknięte w kapsułkach owoce, które gdy dojrzeją otwierają się uwalniając pestki.

(mangrowia), Występują w strefie pływów morskich na wybrzeżach i przy ujściach rzek. Ich plątanina oddechowych i podporowych korzeni chroni wybrzeże przed niszczycielską działalnością pływów. (Podczas przypływu widoczne są tylko korony drzew). Są holofitami i egzystują w słonym środowisku. Mogą poważnie ograniczać żeglugę śródlądową. W Kostaryce wyróżnia się ich 5 rodzajów. Zamieszkują je kraby, które wykonując akrobacje na gałęziach odżywiają się ich liśćmi.

namorzyny czerwone - [Rhizophora mangle]. Najbardziej rozpowszechnione w Kostaryce. Nazwa wzięła się od ich czerwonego drewna. Mogą dochodzić do 25 m. wysokości. Średnica ich łodyg wynosi 60 cm, a długość korzeni podporowych 5 metrów. Są źródłem kwasu taninowego.

namorzyny czarne - [Avicennia germinans]. Mogą osiągać 18 metrów wysokości. Korzenie mają przeciętnie 60 cm średnicy. Mają grube, skórzaste zielonożółte liście i czarną korę. Bronią się przed niedoborem tlenu w podłożu poiprzez wytworzenie pionowych odnóg korzeni (pneumatofory), które sterczą ponad poziom gleby. Są najbardziej wytrzymałe na chłodne temperatury.