|
Dziennikarzom (również radiowych) przypomina się o podawanie linku do strony. Tyczy się to także w dużej mierze wikipedystów, którzy potworzyli wiele haseł o Kostaryce na bazie tej strony bez podawania źródła. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Jednocześnie przestrzega się przed nieskonsultowanym kopiowaniem informacji tu załączonych, ponieważ zastosowane zostały pułapki na plagiatorów (przekręcone daty, nazwy, ukryte podświetlenia).
|
|
W Kostaryce występuje 1400 gatunków drzew oraz 800 gatunków paproci (tych ostatnich więcej niż w całej Ameryce Północnej).
Balsa [Ochroma pyramidale]. Jedno z najszybciej rosnących drzew. Native trees are 60 to 90 ft high and 2.5 to 4 ft in diameter. Porasta przeważnie tereny nizinne, w pobliżu strumieni. Jego drewno jest bardzo lekkie (2-2,5 razy lżejsze od korka, 5-6 razy lżejsze od drewna dębowego), nie wchłania wody. Stosuje się je głównie w konstrukcjach lotniczych i modelarstwie, również przy budowie tratw, sprzętu ratunkowego, łodzi do połowów rybackich oraz w produkcji protez ortopedycznych. Występuje m.in. w Parku Narodowym Manuel Antonio.
Bambusy [Bambusa]. Drewniejąca trawa o pustych w środku źdźbłach do 30 centymetrów średnicy. Charakteryzują się bardzo szybkim wzrostem - do 80 cm dziennie. Stanowią lekki i wytrzymały materiał budulcowy.
Bananowce [Musa cavendishi]. Posiadają długie, łukowo zakończone liście. Tylko raz mogą wydawać owoce. Potem są ścinane, a z ich korzeni pobierane są nowe sadzonki.
Bromelie W Kostaryce wyróżnia się ich 170 gatunków. Porastają zazwyczaj pacyficzne stoki na średnich wysokościach n.p.m. Często spotyka się je pod postacią niepasożytujących epifitów, które przylegają do korzeni, łodyg i gałęzi drzew. Wyróżniają się rozetą mięsistych liści. Niektóre posiadają kwiaty głęboko ukryte w liściach, a inne dumnie eksponują je na wierzchu. W specjalnych zbiorniczkach magazynują duże ilości wody. Dają schronienie pająkom, mrówkom i insektom. Niejednokrotnie uprawiane są dla ozdoby. Ich największe skupisko na Kostaryce znajduje się w Ogrodzie Botanicznym Lankastera. Członkiem rodziny bromeliad jest ananas.
Cedry Długowieczne drzewa z rodziny sosnowatych. Dochodzą do 50 metrów wysokości. Posiadają cenne drewno odporne na szkodniki.
cedr aromatyczny [Cedrela odorata], (cedrówka wonna, cedr hiszpański). Drzewo rosnące do 30 metrów wysokości. Posiada pierzaste liście o nieprzyjemnej "czosnkowej" woni i drobne, białożółte kwiaty. Kora wydziela silny aromat. Drewno jest lekkie, miękkie i łupliwe. Wykorzystywane jest do wyrobu pudełek do cygar, instrumentów muzycznych i mebli. Bardzo często wyrastają pojedyńczo otoczone innymi gatunkami drzew w wiecznie zielonych i suchych lasach.
cedr słodki [Cedrela tonduzii]. Występuje w Kostaryce m.in. w Parku Narodowym Chirripo i w basenie rzeki Rio Toro w prowincji Heredia.
cedr kolczasty [Bombacopsis quinatum], (Pochote). Często jest dominującym drzewem w lasach suchych. Jego średnica dochodzić może do 5 stop. Osiąga wysokość 30 metrów. Ma masywną, szeroką koronę. Brak wyrażnie zaznaczonych korzeni. Łodyga i większe gałęzie uzbrojone w ostre kolce. Jest jednym z ulubionych miejsc przesiadywania boa dusicieli. Stanowi przysmak dla ciem "Arsenura armida". Występuje w Rezerwacie Wysp Guayabo, Negritos i Pajaros oraz na plaży Jaco.
Cyprysy Drzewa iglaste do 40 m.n.p.m. Wyróżniają się gęstą koroną i łuskowatymi igłami.
Drzewa Guanacaste [Enterolobium cyclocarpum]. Drzewo Narodowe Kostaryki. Masowo występuje w prowincji Guanacaste. Dzięki rosnącym horyzontalnie gałęziom, mają bardzo rozłożyste korony. Osiągają wysokość od 25 do 50 metrów. Grubość pnia dochodzić może do 2 metrów. Ich nazwa wywodzi się z azteckiego słowa Quah-Nacaz-Tlan i oznacza "miejsce z uszatymi drzewami". (Ich nasiona bowiem formują się na kształt uszu). Jego drewno wykorzystywane jest w meblarstwie, a żywica jako środek przeciwko bronchitowi.
Drzewa Gumbo-Limbo [Bursera simaruba]. Lokalnie nazywane są "gołymi Indianami". Posiadają charakterystyczną dla suchych lasów, gładką, czerwoną korę. Dochodzą do 20 metrów wysokości. Ich korzenie osiągają szerokość 80-120 cm. Koronę stanowią masywne gałęzie, które charakterystycznie rozwidlają się pod kątem prostym. Liście w pierwszym roku są koloru zielonego, a w następnych czerwono-brazowego. Średnie wymiary liści to 18 cm długości i 15 cm szerokości. Kwiaty maja jasnozielona barwę i wyrastają w kiściach na krótko przed lub w trakcie rozwijania się liści z pąków. Owoce Gumbo Limbo mają ciemnoczerwoną skórkę. Każdy z nich posiada od 1 do 3 twardych, trójkątnych, różowych pestek. Drewno jest miękkie, lekkie i gąbczaste. Wydziela aromatyczny, żywiczny sok wykorzystywany do produkcji pokostów i lakierów. Drzewa te rosną m.in. w Parku Narodowym Santa Rosa i Rezerwacie Wysp Guayabo, Negritos i Pajaros.
Drzewa Kampeszowe [Haematoxylum campechianum], (drzewo nikaraguańskie). Może osiągać 15 metrów wysokości. Wydziela ciemnoczerwoną substancję (hematoxylin) wykorzystywaną do wyrobu purpurowych barwników. Rośnie jedynie w Ameryce Środkowej.
Drzewo kardynalskie [Brosimum paraense], (krwiste drzewo). Występuje zazwyczaj na glebach piaszczystych. Może dochodzić do 40 metrów wysokości, a średnica korzeni dochodzić do 2,54*18 cm. Ma czerwoną, płatowatą korę. Drewno jest bardzo odporne na insekty i wykorzystywane w meblarstwie. Jego pachnąca cytryną żywica wykorzystywana jest do wyrobu elementów konstrukcji mostów.
Drzewa "kule armatnie" [Couroupita guianensis]. Dorasta do około 20 metrów wysokości. Jego nazwa wzięła się od okrągłych, dużych owoców zwisających na długich linkach z pnia. Podczas wiatru ich uderzenia o pień oraz roztrzaskiwanie o ziemię przypomina odgłosy armatnich wybuchów. Na drzewie może ich wyrastać do 30-tu. Ich wnętrze zielonkawe wnętrze pełne jest pestek. (Indianie wyciskali je na alkoholowe napoje). Prócz nich drzewo wydaje różowo-białe kwiaty. Szczególnie duża ich liczba występuje w Rezerwacie Lomas de Barbudal.
Drzewa Kiełbaskowe [Kigelia afrikana]. Pochodzą z Afryki. Są wysokie i rozłożyste. Posiadają długie, zwisające na cienkich "linkach" owoce przypominające wyglądem mające około pół metra długości i 4 kg wagi kiełbaski. Ich strąki są bardzo włókniste z licznymi twardymi, niejadalnymi, a wręcz trującymi dla ludzi pestkami. Pieczone owoce wykorzystywane są do wyrobu piwa. Gotowane natomiast są idealne do pozyskiwania czerwonego barwnika. Od sierpnia do listopada na cienkich łodyżkach pojawiają się pachnące, dzwonko-kształtne, brązowe, zielone lub żółte kwiaty.
Drzewa Malinche [Delonix regia], (Drzewa płomienie). Pochodzą z Madagaskaru. Mogą rosnąc do 1,5 metra na rok. W okresie od kwietnia do czerwca pojawiają się na nich w kiściach mocno czerwone kwaity. Każdy kwiat składa się z łyżkokształtnych, długich na około 7 cm płatków i dodatkowo jednego większego w kolorze białym lub pomarańczowym. Drzewo może dorastać do 10 metrów, ma rozłożystą, parasolowatą koronę (o średnicy często większej od wysokoścu drzewa). Ich duże ilości posadzone sa wokół ruin Ujarras.
Drzewa Szewca [Byrsonima crassifolia]. Niskie do 10 metrów z charakterystyczną nisko zawieszoną koroną i licznymi, prostymi gałęziami na których końcach wyrastają w liście. Wydaje jadalne i popularne owoce Nanzi. Drewno przydaje się w budownictwie (ściany, belki, kolumny) i w meblarstwie. Herbata z kory poprawia apetyt. Rośnie na sawannowych przestrzeniach R.N. Lomas de Barbudal.
Figi Dusicielki Ich dojrzałymi owocami delektują się ptaki, nietoperze, małpy, koati, kinkażu. Sadzonki fig kiełkują na gałęziach innych drzew w lesie. Stają się epifitami, pobierając pożywienie z nagromadzonych tam substancji odżywczych. Wraz ze wzrostem wypuszczają ku ziemi powietrzne korzenie. Po osiągnięciu gruntu, zaczynają pobierać składniki odżywcze, przekazując je w górę rośliny, gdzie wykorzystywane są w procesach fotosyntezy.
Figi mają w zwyczaju oplatać się wokół z góry skazanych na niepowodzenie drzew-gospodarzy. Z czasem przerastają je i zacieniają w rywalizacji o związki odżywcze i wilgoć. Kiedy drzewo-gospodarz spruchnieje, wtedy w pustej przestrzeni wewnątrz pojawiają się nowi rezydenci. Ważna dla fig jest obecność nietoperzy. Ich produkty uboczne wzbogacają korzenie w składniki odżywcze.
Gunera [Gunnera insignis]. Jej nazwa wywodzi się od nazwiska Johanna Ernesta Gunnerusa – XVIII-wiecznego norweskiego biskupa z Trondhein. Pochodzi z Brazylii południowej. Wyglądem przypomina gigantyczny rabarbar (i z tego powodu często określana jest "rabarbarem na sterydach"). Ma grube, pękate kłącze z których wystają na długich kolczastych ogonkach sztywne, szorstkie, płatowate liście, których średnica może osiągać rozmiary 3 metrów. Używane są często przez zaskoczonych deszczem tubylców jako parasole (przylgnęła do nich z tego powodu nazwa „parasoli biednego człowieka”). Występują w lasach chmurowych m.in. w P. N. Tapanti, stokach wulkanów Barva, Rincon de la Vieja i Poas.
Helikonie (ptaki raju). Ich nazwa pochodzi od góry Helikon (mitologicznego wzgórza w Grecji). Rozwijają się w lasach wtórnych oraz na wilgotnych, tropikalnych nizinach i w lasach chmurowych. Rosną na długich pędach. Wyróżniają się grubymi, dwuwarstwowymi liściami oraz bukietem jasnoczerwonych, żółtych i różowych kwiatów. Rozróżnia się dwa rodzaje helikonii, o stojących i wiszących kwiatostanach. W Kostaryce występuje ich 30 rodzajów. Uprawiane są w pobliżu Guapiles.
Kakaowiec (Theobroma). Drzewo dochodzące do 15 metrów wysokości. Z jego pnia zwisają żółte, brązowe, purpurowe, owalne skorupy, w których ułożone są słodkie, białe lepiste ziarna(po zebraniu musza leżeć kilka dni na słońcu).
Koniszał [Hippomane mancinella], (Manzanillo). Występuje na plażach wybrzeża Pacyfiku. Ma liczne, krótkie gałęzie i eliptyczne liście z dziwnym jasnozielonym połyskiem. Ich sok jest bardzo trujący. Pojawia się w postaci kropelek pod gałęziami. Jeśli padnie na skórę człowieka, bardzo szybko powoduje jej opuchliznę. Ich owoce są w Ameryce odpowiednikiem rajskiego jabłka.
Lasy Chmurowe Występują na terenach, gdzie zachodzi kondensacja pary wodnej i formują się chmury oraz mgły. Drzewa w lasach chmurowych są niskie i pokrzywione, a ich gałęzie obwieszone epifitami i pokryte mchem. Występuje w nich aż 88 % gatunków kostarykańskich storczyków. Częstym mieszkańcem jest Kwezal. Porastają głównie okolice Monteverde, pacyficzne stoki Kordyliery Tilaran oraz stoki wulkanów Poas i Barva.
Lasy Deszczowe 75 % z 2000 rosnących w nich gatunków leśnych roślin pozostaje niezbadana. Pokrywają 7% powierzchni ziemi i zawierają 1 milion gatunków fauny i flory na świecie. (Przewiduje się ze dalszy milion jest niezbadany). Naukowcy nazywają je "biblioteką najwcześniejszej ewolucji" lub "największym genetycznym rezerwatem na ziemi". Na każdy hektar deszczowego lasu przypada 90 gatunków drzew. Wyróżnia się trzy piętra roślinnosci. Pierwsze (najniższe) stanowią mchy, paprocie i filodendrony. Drugie piętro zaznacza się mniej więcej na wysokości 10-25 metrów i składa się w przeważającej części z palm. Najwyższe piętro określone jest wysokością 30-40 metrów. Zdarzają się jednak tzw. drzewa przerosty, które samotnie wystają ponad kopułę drzew.
Lasy Galeriowe (riparian, lasy nadbrzeżne). Porastają wybrzeża rzek i strumieni i czerpią wodę z poziomu wód gruntowych. Ich sąsiedztwo jest zbawienne dla rolnictwa. Są źródłem składników odżywczych dla rzecznych zwierząt i roślin. Zapobiegają również procesom erozyjnym. Porastają niemal na całej długości rzekę Corobici na kilku jej odcinkach tworząc kompletne baldachimy.
Lasy Suche Lasy typowe dla północno-zachodnich rejonów Kostaryki. Ich drzewostan (purpurowe jacaranda, białe i różowe dęby, żółte corteza amarilla, poro) posiada krótkie, mocne pnie oraz duże, rozłożyste korony. Może dochodzić do 15 metrów wysokości. Najniższe piętro lasu zajmują cierniste krzaki. Całkowicie brakuje epifitów. W miesiącach od listopada do marca, praktycznie nie odnotowuje się opadów. Lasy te przetrzebione zostały wskutek pozyskiwania (przez wypalanie) terenów pod pastwiska bydła. Od przyjazdu Hiszpanów ogromne połacie tych lasów zostały przetrzebione. Karczowano i palono je pod uprawy i pastwiska. Oblicza się, że do dzisiaj z ich poszycia zachowało się jedynie 2 % tego co było przed przyjazdem Kolumba. Największy, ostatni ich skrawek porasta Park Narodowy Santa Rosa. Obecnie planuje się ich ponowną odnowę, m.in. w Parku Narodowym Guanacaste.
Mahoniowiec [Swietenia mahagoni]. Duże, wiecznie zielone, środkowoamerykańskie, tropikalne drzewo o pierzastych liściach, cenione ze względu na wysokiej jakości drewno. Mają wielkie (do 50 stóp szerokości), rzucające cień kopuły. Drzewa mogą dochodzić do 75 stóp wysokości. Ich silne łodygi są bardzo odporne na wiatry. Mają zwisające na puszystych ogonkach, zamknięte w kapsułkach owoce, które gdy dojrzeją otwierają się uwalniając pestki.
Namorzyny (mangrowia), Występują w strefie pływów morskich na wybrzeżach i przy ujściach rzek. Ich plątanina oddechowych i podporowych korzeni chroni wybrzeże przed niszczycielską działalnością pływów. (Podczas przypływu widoczne są tylko korony drzew). Są holofitami i egzystują w słonym środowisku. Mogą poważnie ograniczać żeglugę śródlądową. W Kostaryce wyróżnia się ich 5 rodzajów. Zamieszkują je kraby, które wykonując akrobacje na gałęziach odżywiają się ich liśćmi.
namorzyny czerwone [Rhizophora mangle]. Najbardziej rozpowszechnione w Kostaryce. Nazwa wzięła się od ich czerwonego drewna. Mogą dochodzić do 25 m. wysokości. Średnica ich łodyg wynosi 60 cm, a długość korzeni podporowych 5 metrów. Są źródłem kwasu taninowego.
Ich nasiona są o tyle dziwne, że kiełkują będąc jeszcze na drzewie. Występują m.in. w Parku Narodowym Las Baulas i Rezerwacie Curu. Ich największe skupisko występuje u ujścia rzeki Sixaola w Rezerwacie Gandoca-Manzanillo.
namorzyny czarne [Avicennia germinans]. Mogą osiągać 18 metrów wysokości. Korzenie mają przeciętnie 60 cm średnicy. Mają grube, skórzaste zielonożółte liście i czarną korę. Bronią się przed niedoborem tlenu w podłożu poiprzez wytworzenie pionowych odnóg korzeni (pneumatofory), które sterczą ponad poziom gleby. Są najbardziej wytrzymałe na chłodne temperatury.
Występują w Parku Narodowym Palo Verde.
namorzyny białe [Laguncularia racemosa]. Osiągają 18 metrów wysokości. Charakteryzują się wąskim, zaokrąglonym czubkiem. Mają ciemnozielone, gładkie, zakończone prostokątnie liście. Ich drewno jest ciemnożółte i twarde. Ich gałęzie mogą wypuszczać powietrzne korzenie. Przeważnie występują na terenach rzadko zalewanych. Ich kwiaty chronione są okresowymi kolcami i pojawiają się od lipca do października. Mają duże, migdałowo kształtne owoce. Są remedium na dyzenterię.
namorzyny herbaciane [Pelliciera rhizophorae], (namorzyny pinuelo). Wyróżniają się wytworzonymi specjalnymi przesadzistymi przyporami umożliwiającymi sprawne pozyskiwanie powietrza.Występują tylko na pacyficznym wybrzeżu Kostaryki, m.in. Parku Morskim Ballena. Wyróżniają się gwiażdzisto-kształtnymi kwiatami i zrzucanymi okazjonalnie liściami.
namorzyny bottonwood [Conocarpus erectus]. Porastają nadrzeczne skarpy lub wyżej położone tereny bagienne. Występują w miejscach, gdzie inne rodzaje namorzynów nie egzystują.
Osa Pulchra Endemiczna roślina Kostaryki. Odkryta została na półwyspie Osa. Podobna jest do kawy. Ma duże, wydłużone owoce. Oficjalnie opisana została w 1979 roku. W 1996 roku odkryto ja także w pobliżu Puerto Viejo (prowincja Limon).
Palmy
palma pejibaye [Bactris gasipaes], (palma brzoskwiniowa). Odznacza się wysokim, smukłym pniem do 18 metrów wysokości, zakończonym gęstym pióropuszem liści. W lutym i marcu na dużych kołyszących się kiściach pojawiają się pomarańczowe owoce (po ich wygotowaniu i wypestkowaniu mogą być podawane z majonezem). Jej pędy wykorzystywane są w potrawie palmito. Wyrastają one z iglastych korzeni. W 1993 roku na jednej z ich plantacji miała pojawić się postać Marii Dziewicy.
palma kokosowa [Cocos nucifera], wyróżniają się wysoką (do 30 metrów) łodygą zakończoną liściastą koroną. Wraz z jej wzrostem nowe liście (długie na 4 metry) pojawiają się na czubku, podczas gdy te u dołu obumierają. Ich owalne owoce (kokosy) maja twardą skorupę i wewnątrz orzeźwiającą wodę. Rosną w klastrach od 10 do 20 sztuk. Często sprzedawane są na poboczach dróg przecięte meczetami. Z białego, suchego wnętrza kokosa (tzw. kopry) pozyskuje się olej, a z jego łupin włókna. Z ich młodych pędów przygotowuje się marynowane sałatki (tzw. palmitos). W Kostaryce, w środkowej części wybrzeża pacyficznego (rejon Parrita) znajdują się duże połacie ich plantacji.
palma witrażowa [Geonoma epetiolata]. Rośnie tylko w miejscach silnie zacienionych. Wykorzystywana jest dlatego jako roślina ozdobna w domach. Do niedawna uważana była za nie istniejącą już na Kostaryce. Na nowo odkryli ją jednak naukowcy z Rezerwatu Biologicznego Rara Avis.
palma raphia [Raphia farinifera]. Jedna z najstarszych na świecie. Ma najdłuższe liście ze wszystkich rodzajów palm (9-10, a nawet 20 metrów). Jej nazwa pochodzi od greckiego słowa raphia oznaczającego igłę i ma związek z jej ostro zakończonymi owocami. Porasta wybrzeże Rezerwatu Barra del Colorado oraz odcinki rzeki Sierpe.
palma królewska [Cheelea rostrado]. Wykorzystywana jest do konstrukcji domów typowych dla regionu Tortuguero. Swą nazwę wzięło od niej miasto Palmares.
palma viscoyol [Bactris minor], (palma czarna, trzcina Tobago). Mała palma o jadalnych owocach przypominających wyglądem czarne winogrona. Jej liście w porze suchej wykorzystywane są jako pasza. Mają ponadto ciernie, które skutecznie chronią je przed roślinożercami. Występuje szczególnie w suchych lasach liściastych, m.in. w Rezerwatach Wysp Guayabo, Pajaros i Negritos, Rezerwacie Carara i Parku Narodowym Esquinas.
Paprocie W Kostaryce jest więcej gatunków paproci (800) niż w całej Ameryce Północnej. Wśród nich są paprocie drzewiaste (rabo de mico - czyli ogony małp). Są reliktami z epoki dinozaurów. Ich liście mogą dochodzić nawet do 25 metrów długości.
Paramo Typ roślinności wysokogórskiej. W Kostaryce około 15.000 ha. Niskie, wiatroodporne zarośla porastające najwyższe szczyty Kordyliery Talamanka jak np. Kamuk, Cerro de la Muerte. (Jest to najbardziej na północ wysunięty obszar występowania tej roślinności w Ameryce). Bardzo często pogrążona jest we mgle.
Poro [Erythrina poeppigiana]. Drzewo liściaste do 25 metrów wysokości, występujące w obrębie San Jose. Ma zielonkawo-brązową korę. Mają trójczęściowe liście o długości od 20 do 30 cm. Kwitną podczas pory suchej. Sadzi się je dla cienia jakim okrywa sadzonki kawy.
Puchowiec [Ceiba pentandra]. (La Ceiba, drzewo kapokowe). Jedno z największych drzew w tropikalnej Ameryce. Dochodzi do 40 metrów wysokości. Średnio w ciągu roku rośnie o 4 metry. W przeszłości czczone było przez Majów, postrzegających go jako drzewo życia. Posiada gruby pień i rozłożystą koronę. Ciemnozielone kiście liści wytwarzają kremowo-białe kwiaty, które przemieniają się następnie w czarne strąki z ziarnami. Wewnątrz każdego strąka znajduje się biała, wełnista struktura (kapok) wykorzystywana do wyrobu kamizelek ratunkowych i materaców. Występuje m.in. w Parku Narodowym Corcovado.
Storczyki Większość z nich jest epifitami. Rosną na gałęziach drzew lub na skałach. Składniki pokarmowe pobierają za pomocą korzeni czepnych, a wilgoć powietrznych. Większość ma poziome kłącza, z których wyrasta pionowy, często rozdęty, magazynujący wodę twór. Cechą znamienną storczyków jest występowanie trzech kielichów i trzech płatków. W ich wnętrzu osadzony jest słupek na czubku którego umieszczona jest czapeczka zawierająca pyłki kwiatowe. Większość storczyków jest żółta. Sa też różowe, fioletowe, brązowe, zielone i białe. Ich kielichy mogą być przezroczyste, nakrapiane i pręgowane.
Rokrocznie, w marcu w San Jose oraz w lutym w San Isidro odbywa się ich spektakularny pokaz. Kostarykę porasta 1250 gatunków (najbogatsza flora storczyków w Ameryce Środkowej - więcej gatunków niż w Afryce). 88 % gatunków kostarykańskich orchidei wyrasta w lasach chmurowych. Największe (ilościowo) ich kolekcje znajdują się w Ogrodzie Botanicznym Lankastera koło Paraiso oraz w ogrodach botanicznych pod San Isidro i w Monteverde (500 gatunków). Kostarykańskim rekordem jest odkrycie 47 rodzajów storczyków na jednym drzewie.
guaria morada [Cattleya skinneri]. Narodowy kwiat Kostaryki. Jej nazwa pochodzi od brytyjskiego botanisty, który po przyjeździe do Kostaryki zauroczony był jej różowymi kwiatami. Występuje ona na całym obszarze Ameryki Środkowej. Okres jej kwitnienia przypada na miesiące od kwietnia do czerwca. Największe jej skupisko w Kostaryce porasta tereny Las Pailas i Las Hornilas w parku narodowym wulkanu Rincon de la Vieja.
guaria turrialba [Cattleya dowiana]. Jeden z najbardziej zagrożonych gatunków storczyków w Kostaryce. Odkryty w 1850 roku. Kwiaty są żółte z obramowanymi na złoto ciemno-czerwonymi zewnętrznymi płatkami. Znane są z tego, że kwitną jedynie jeden dzień w roku.
Tamarynd [Tamarindus indica]. Tropikalne, wiecznie zielone drzewo dochodzące do 24 metrów wysokości. Wyróżnia się krótkim, masywnym pniem, pierzastymi liściami, małymi żółtymi kwiatami i kopułą tak szeroką jak wysokie jest drzewo. Jego drewno jest bardzo twarde i wykorzystywane w stolarstwie. Jego kwaśne owoce często wykorzystywane są do wyrobu cukierków.
Uroczyn Czerwony [Plumeria acutifolia], (frangipani). Zrzucające liście, rozłożyste, skąpo rozgałęzione drzewo. Może dorastać do 6 metrów wysokości. Ma pachnące, białe, żółte, pomarańczowe, różowe lub czerwone kwiaty o pięciu rozłożonych płatkach. Liście są długie i ostro zakończone. Wydzielają trujący sok.
KONTAKT
| 
