|
Dziennikarzom (również radiowych) przypomina się o podawanie linku do strony. Tyczy się to także w dużej mierze wikipedystów, którzy potworzyli wiele haseł o Kostaryce na bazie tej strony bez podawania źródła. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Jednocześnie przestrzega się przed nieskonsultowanym kopiowaniem informacji tu załączonych, ponieważ zastosowane zostały pułapki na plagiatorów (przekręcone daty, nazwy, ukryte podświetlenia).
|
|
(172.000). Drugie największe miasto kraju. Położone jest w Mesecie Centralnej - 18 kilometrów na północny zachód od San Jose, na łagodnie nachylonym wzgórzu (od wysokości 920 m.n.p.m. w południowej części miasta do 970 m.n.p.m. w części północno-wschodniej). Powstała w 1782 roku po poświęceniu na jej terytorium przez biskupa Estebana Lorenzo kaplicy. Początkowo nazywana była Villa Hermosa, (co w tłumaczeniu oznacza "piękne miasto"), potem San Juan de Nepomucena, aż w końcu zmieniona została na Alajuelę. Jest centrum wyrobu cukru. W 1872 roku połączona została koleją atlantycką z San Jose.
W Alajueli istnieje niepisana tradycja, że kobiety jak nigdzie indziej wychodząc za mąż, pozostają przy swoim dawnym nazwisku. Patronem miasta jest Swięty Geronado. (16 października odbywa się fiesta jemu poświęcona).
Casa de la Cultura [Av.1/calle 2]. Wzniesiona została w 1874, w 1936 roku znacznie zmodernizowana. Ma dwie kondygnacje, niski dach i ozdobny gzyms między piętrami. Okna parteru ujęte są w opaski, a pierwszego piętra rozdzielone są pilastrami. Elewacja parteru jest częściowo boniowana, a łukowe wejście główne zaakcentowane tablicami pamiątkowymi po bokach. i osadzonym na nim żelaznym balkonikiem z przyporami. Na dziedzińcu ogród z kamiennymi, zbiegającymi się w centralnym punkcie ścieżkami. Pierwotnie pełnił funkcję terminalu lotniczego, potem ratusza.
Imprezy W kwietniu oraganizowany jest Festiwal Kulturalny. W lipcu odbywa się natomiast połączona z Targami Rzemieślniczymi i paradami 9-dniowa Fiesta de los Mangos. 16 października ma miejsce fiesta San Geronado z paradą kwiatów oraz pokazem orkiestr dziecięcych.
Katedra [Av. Central-1/calle Central]. Zlokalizowana jest na przeciwko Parku Centralnego. Wzniesiono ją w stylu neoklasycznym w 1863 roku. Rozplanowana jest na planie krzyża, posiada imponującą wielką karbowaną, metalową, czerwoną kopułę, która jest dobrym punktem orientacyjnym w mieście. Jej pięcioosiowa fasada zaakcentowana jest dwoma bliźniaczymi, bocznymi wieżami i trójkątnym frontonem. Wyrózniają się podwójne pilastry oraz wydatne belkowanie. Główne wejście wsparte jest na imitacji sześciu kolumn. Wewnątrz, po lewej stronie ołtarza ustawiona jest statuetka ukrzyżowanego Jezusa. W wyniku trzęsienia ziemi z 1990 roku naruszona została struktura kopuły. Zrekonstruowano ją w 1993 roku.
Koledż Uniwersytecki [Av.Central/calle 2]. Budynek wzniesiony został w 1889 roku jako Instytut Alajueli, specjalizujący się w nauczaniu chemii i fizyki. Później założono w nim teatr, aż w roku 1978 powołano w nim koledż imienia Caliana Vargasa. Założony na planie prostokąta ma dwie kondygnacje. Okna parteru ujęte są w ozdobne opaski z kluczami i porozdzielane od siebie pilastrami. Druga kondygnacja ma łukowe okna i nakryta jest płaskim dachem zaakcentowanym przez gzyms z małymi przyporami. Oba piętra oddzielone są przez gzyms na którym osadzone są małe, żelazne balkoniki.
Kościół La Agonia [Av.Central/calle 9]. Zaprojektowany został przez Clodomiro Fallasa i wybudowany w 1941 roku w stylu neobarokowym. Wewnątrz wyróżniają się pseudorenesansowy portret Matki Wiecznego Smutku, brązowa statuetka Chrystusa zawieszona nad drewnianym, pozłacanym ołtarzem oraz figura księdza (z czaszką i kwiatami u stóp) podtrzymującego ukrzyżowanego Chrystusa.
Kościół del Llano [Av.3-5/calle 13-15]. Zamknięty za wysokim, żelaznym płotem ze względu na zły stan murów. Po jego północnej stronie znajduje się nowsza struktura pod tym samym wezwaniem. Jest jednonawowy, a jego barokowa, odnowiona w 2002 roku fasada z trzema rozdzielonymi pilastrami łukowymi wejściami, zwieńczona jest małą czworoboczną dzwonnicą z kopułą.
Kościół Metodystów [Av.1/calle Central-2]. Ustawiony jest w Parku Centralnym. Zbudowany został w 1928 roku. Jest jednopiętrowym budynkiem z łukowymi, wysokimi oknami oddzielonymi od siebie przez podwójne imitujące kolumny pilastry, wydatnym fundamentem i wielką attyką w formie muszli. W prawej części ściany frontowej zaznacza się boczna wieża wystająca o jedno piętro ponad resztę budynku, zakończona mała cementową kopułą. Wyróżnia się wysokim, łukowym wejściem.
Lotnisko Juana Santamarii Położone jest 3 kilometry na południowy wschód od Alajueli i jest największym lotniskiem kraju. Ma bardzo dobre połączenia autobusowe i taksówkowe z miastami Mesety Centralnej. Otwarte zostało dla ruchu międzynarodowego w 1958 roku pod nazwą El Coco. W jego pobliżu zlokalizowana jest rzeźba Rolnika autorstwa Francisco Paco Zuniga. ["Monumento al Agricultor"].
Ministerstwo Edukacji [Av.1/calle Central]. Bardzo masywny, ufortyfikowanym budynek z 1874 roku. W roku 1936 przeszedł gruntowną renowację. Niegdyś więzienie, dziś siedziba oddziału Ministerstwa Edukacji i Instytutu Alajueli CIPED. Ma bardzo wydatny, kamienny, boniowany fundament. Wysoki parter pozbawiony jest okien i oddzielony od drugiej kondygnacji ozdobnym gzymsem. Ma prostokątne okna i imitacje kamiennych balkoników. Wyróżnia się bardzo grubą, wysuniętą poza lico budynku krenelażową attyką oraz narożną, masywną wykuszą. W jego tylnej części, przy Av.3 znajduje się Muzeum Juana Santamarii.
Muzeum Juana Santamarii [Av.3/calle Central-2]. Zajmuje tylną część Ministerstwa Edukacji. (Wcześniej na tym miejscu zlokalizowana była pustelnia poświęcona Świętemu Michałowi). Pomysł utworzenia muzeum zrodził się w 1972 roku. Przedstawione są w nim przedmioty z lat 40, 50 i 60-tych XIX wieku (broń, armaty, kule armatnie, portrety, szable, historyczne dokumenty, zdjęcia uczestników kampanii przeciwko filibustierowi Williamowi Walkerowi, a także XIX-wieczne mapy Kostaryki). Podzielone jest na trzy segmenty: dwa ze stałymi i jedno z okresową ekspozycją.
Park Centralny [Av.Central-2/calle Central-1]. Nazywany jest również Placem Tomasa Guardii i ma przezwisko "parku zdechłych gołębi". Porastany jest przez drzewa mango na których tłumnie rezydują trójpalczaste leniwce (Alajuela zwana jest przez to "miastem drzew mango"). Dookoła niego ustawione są XIX-wieczne domy z werandami i ozdobnymi kratami. W jego centrum ustawiona jest futurystyczna budowla w formie czterech bardzo niskich, zabudowanych łuków - tak zwany kiosk, trójkielichowa fontanna z amorkami, a wzdłuż wytyczonych chodników poustawiane są kamienne ławy. Ustawione są tam również pamiątkowe tablice lub posągi Efraina Arrojo i Leona Fernandeza Bonilli. Rokrocznie w lipcu odbywa się na nim tzw. Festiwal Mango. W 2002 roku gruntowna renowacja.
Park Cmentarny [Av.3-5/calle 10-12]. Od zachodu graniczy z miejskim cmentarzem. Porastany jest przez drzewa mango, wysokie palmy (po stronie wschodniej) i pokryty zadbanymi trawnikami. Znajduje się tam na wysokim piedestale popiersie ex-prezydenta [1882-1885] Prospero Fernandeza Oreamuno. Alejki przecinają się pod kątem prostym, za wyjątkiem jednej w formie pętli biegnącej po obrzeżach.
Park Gen. Eloy Alfaro [Av.Central-1/calle 7-9]. (Park Palmares lub Park Szpitalny). Przy jego północnej krawędzi ciągnie się szpital Św. Rafała. Wyróżnia się kamienną fontanną z rzeźbą dwóch ryb, kamiennymi ławkami oraz rzucającymi cień wysokimi liściastymi drzewami (wśród których jest m.in. narodowe drzewo Guanacaste). Zlokalizowany jest w nim pomnik twórcy muzyki do hymnu Kostaryki Manuela Guttiereza, oraz obelisk ex-prezydenta Ekwadoru Eloy Alfaro, z którego promieniście rozchodzą się ścieżki.
Park Juana Santamarii [Av.2/calle Central-2]. Znajduje się w nim mały plac z pomnikiem bohatera narodowego Juana Santamarii i dwoma armatami. Charakteryzuje go centralnie ułożona, betonowa fontanna w kształcie ślimaka z wysokim i wąskim kielichem, nowoczesne, ozdobne latarnie, metalowe ławki, trawniki i małe krzewy kulki. Ustawione są na nim 4 marmurowe, kwadratowe tablice upamiętniające wydarzenia i postacie z 1856 roku.
Park Villa Hermosa [Av.Central/calle 13-15]. Jego część zajmuje plac zabaw (kolorowe opony, huśtawki). Po jednej stronie oddzielony jest wysokim, ceglanym, kolorowym płotem. Wokół kasetonów na drzewa zaprojektowane są betonowe ławki. Wyróżnia się potężnymi drzewami z wielkimi, niskimi koronami.
Plac Carmen [Av.6-8/calle 8-10]. Jest jedynym placem „przykościelnym”, którego kościół El Carmen znajduje się o cały blok na wschód. Rozlokowane są na nim boisko oraz ustawiona w 1941 roku tablica upamiętniająca Gregorio Jose Ramireza (kupca i marynarza, który w 1823 roku poprowadził zwycięski szturm na Ochomogo, i który zamiast kontynuować karierę polityczną wrócił na swoją farmę).
Plac El Llano de Calufa [Av.3-5/calle 13-15], [Plac Maracano]. Zaprojektowany w 1977 roku. Po jego wschodniej stronie kościół El Llano. Jego głównym elementem jest boisko do piłki noznej, ale znajduje się tam także tablica upamiętniająca Carlosa Luisa Fallasa (pisarza).
Plac Julio Acosta [Av.5-7/calle 5-7]. [Plac Sportowy]. Przy jego południowej krawędzi szkoła im. Ascenciona Esquivela z 1933 roku. W południowo-wschodnim narożniku znajduje się głaz poświęcony miejscu urodzenia Juana Santamarii. Zaprojektowany został w 1978 roku jako plac sportowy. Znajduje się na nim boisko do piłki nożnej, popiersie ex-prezydenta [1920-1924] Julio Acosta, oraz tablica upamiętniająca jego darczyńców: Diego Ocampo, Ronaldo Arayo i Santiago Arguedas.
Plac Calian Vargas [Av.4/calle 2-4]. Plac zabaw dla dzieci. Zaprojektowany został w 1962 roku. Wyróżnia się karłowatymi drzewami z wywalonymi na wierzch korzeniami i otaczającymi trawniczki metalowymi barierkami. Wytyczonych jest kilka piaszczystych boisk. Ustawione są kamienne okrągłe stoliki z trzema ławkami dookoła przy każdym. W 1967 roku wzniesiono na nim tablicę upamiętniająca skauta Ronalda Rodriqueza Vargasa.
Pomnik Juana Santamarii Jego budowę zatwierdził kongres 26 lipca 1887 roku. Ustawiony jest na małym betonowym placu Juana Santamarii. Wykonany jest z brązu przez francuskiego rzeźbiarza Aristida Croisa. Odsłonięto go oficjalnie 15 września 1891 roku. Przedstawia urodzonego w mieście bohatera narodowego kraju, poległego w bitwie pod Santa Rosa. W prawej uniesionej ręce trzyma on bagnet, a w lewej pochodnię. Pomnik flankują dwie armaty. Obsadzony jest także grządkami róż.
Istnieją zarzuty co do autentyczności pomnika. Podobno, gdy Kostaryka zleciła francuskiemu rzeźbiarzowi wykonanie statuy, z podobną prośbą zgłosił się do niego rząd Haiti. W wyniku zamieszania, pomnik kostarykańskiego bohatera miał być przetransportowany na Haiti, i odwrotnie, haitański trafił do Kostaryki. Zwolennicy tej teorii jako dowód podają fakt, że postać z pomnika ubrana jest w uniform podobny do tych, jakie wykorzystywały wówczas na Haiti oddziały Francuskiej Legii. Zaprzecza temu dyrekcja Muzeum Juana Santamarii, która podaje, że w 1852 roku, w Kostaryce działała Akadenia Wojskowa, której rekruci wykorzystywali te same wzory mundurów.
Szkoła Esquivel Ibarra [Av.5/calle 5]. Nazwana imieniem prezydenta kraju (1889, 1902-1906). Wzniesiona w 1933 roku. Parterowa fasada masywna sprawiająca wrażenie ufortyfikowanej. Wyróżnia się ozdobnym wejściem głównym z tralkową attyką, półkolistymi rozetami i pilastrami. Okna prostokątne podzielone boniowanymi pilastrami z prostokątnymi niszami pod każdym z nich.
Szpital San Rafael [Av.9/calle Central-1]. Znajduje się obok Parku Gen. Eloy Alfaro. Zbudowany został w 1883 roku. Jest długi, parterowy z dwuspadzistym dachem i podłużnymi, łukowymi oknami. W centralnej części fasady wyróżniają się prowadzące do głównego wejścia dwustronne schody. Wyróżnia się wysoka, łukowo zakończona brama wejściowa, wydatny fundament i wielka attyka w formie muszli. W prawej części ściany frontowej zaznacza się boczna wieża wystająca o jedno piętro ponad resztę budynku i zakończona mała cementową kopułą.
Teatr Stary [Av. 2/calle2]. Wzniesiony na planie prostokąta w 1942 roku. Jednokondygnacyjny. Boki przeprute pilastrami połączonymi łukowymi sklepieniami i zawierającymi łukowe okna. Wejście główne ozdobione jest kunsztownym frontonem. Pierwotnie budynek służył jako teatr, w 1986 roku wykorzystywany jako zaplecze pobliskiego Koledżu Uniwersyteckiego. W 2004 roku renowacja fasady. Planuje się przywrócenie funkcji teatru.
KONTAKT
| 
