Muzeum Dzieci Zlokalizowane jest na północnym krańcu ulicy Czwartej. Przypominający zamek budynek pochodzi z 1848 roku i do 1989 roku pełnił funkcję więzienia (4.000 więźniów). Od 1994 roku muzeum. Wyróżnia się dwoma połkolistymi wieżami-ryzalitami oraz krenelażową attyką. Każde z 34 pomieszczeń prezentuje różnotematyczne wystawy edukacyjne dla dzieci (astrologia, planeta-ziemia, Kostaryka, ekologia, nauka, ludzie, komunikacja. Działa w nim również planetarium.

Muzeum Jadeitów [Av.7/calle 9-11]. Jego patronem od 1930 roku jest Marco Fidel Tristan Castro - pierwszy dyrektor, który zainicjował gromadzenie dzisiejszej muzealnej kolekcji. Umieszczone jest na jedenastym piętrze Narodowego Zakładu Ubezpieczeń. Znajduje się w nim największa kolekcja (7.000 sztuk) przedkolumbijskich wyrobów z jadeitów . Poza tym prezentowane są muzyczne instrumenty, łuki i strzały, lotnicze zdjęcie stanowiska archeologicznego Guayabo i replika 14-wiecznego chińskiego porcelanowego konia z dynastii Tang. Dużo eksponatów pochodzi z prywatnej kolekcji Carlosa Balsera.

W styczniu 2006 roku cała kolekcja przeniesiona została na parter, ponieważ dotychczas godziny otwarcia musiały pokrywać się z godzinami pracy Instytutu. Wcześniej próbowano bezskutecznie rozwiązać ten problem budując zewnętrzną windę.

Muzeum Drukarstwa Położone jest w dzielnicy Uruca. Założone zostało w 1985 roku. Prezentowana jest w nim kolekcja materiałów piśmienniczych, maszyny drukarskie, oraz inne rzeczy i urządzenia związane z historią drukarstwa w Kostaryce w ciągu ostatnich 150 lat.

Muzeum Sztuki Przedkolumbijskiej Zlokalizowane jest w dzielnicy Los Yoses. Zawiera kolekcję prekolumbijskiej biżuterii, sztuki i ceramiki. Sprzedawane są w nim również diamenty i inne dreogocenne kamienie.

Muzeum Kolei Atlantyckiej [Av. 3/calle 21]. Powołane zostało w maju 1993 roku. Zajmuje budynek starego dworca z 1907 roku. Przedstawia fotografie i dokumenty dotyczące sławnego "pociągu dżunglowego". Na zewnątrz ustawiona jest sprowadzona w 1939 roku z Filadelfii lokomotywa parowa.

Muzeum Kryminologii [Av.6-8/calle 21]. Muzeum mieści się w budynku Sądu Najwyższego. Prezentowane są w nim wystawy broni, narzędzi zbrodni, przyborów do zażywania narkotyków, sfałszowanych pieniędzy i losów loteryjnych, a także nielegalnie usunięte płody i czarno-białe fotografie przedstawiające np. poćwiartowane ciała. Założone zostało w 1981 roku.

Muzeum Rafaela Angela Calderona Guardii {Av.11/calle 25]. Znajduje się w Barrio Escalante. Założone zostało w 1991 roku Znajduje się w budynku z 1912 roku wyróżniającym się ścianami o szkieletowej konstrukcji wypełnionej błotem. Znajdują się w nim przedmioty związane z życiem i czynami ex-prezydenta Rafaela Calderona Guardii [1940-1944]. W latach 1985 - 1994 budynek przeszedł gruntowną rekonstrukcję.

Muzeum Sztuki Kostarykańskiej [Calle 42]. Powstało w 1977 roku. Zajmuje budynek byłego terminalu lotniczego w obecnym Parku Miejskim La Sabana. Prezentowane są w nim sztuka i malarstwo kraju z XIX i XX wieku. Na piętrze, w tak zwanym "złoty salonie" mieści się wystawa malowideł ściennych francuskiego artysty Louisa Ferrona, przedstawiających historię Kostaryki. Na placu 100-lecia przed muzeum ustawiony jest odsłonięty w 1991 roku pomnik Juana Carlosa I oraz postument Leona Corteza.

Muzeum Narodowe [Av. Central-2/calle 15-17]. Usytuowane jest przy Placu Demokracji. Budynek wzniesiony został w 1916 roku. Do 1949 roku, znany był jako Fort Bellavista, w którym mieściły się koszary rządowe. Znajduje się w nim tak zwana Złota Komnata, której wnętrze ufundowała bananowa kompania United Fruit Company.

Wnętrza zajmują wystawy przedkolumbijskich przedmiotów, strojów z różnych epok, kolonialnych mebli, portretów kostarykańskich prezydentów i kłów mastodontów. Prezentowane są również m.in. wyrabiane przez Indian Chorotegas kamienne stoliczki do rozgniatania ziaren kukurydzy. Zawarte są w nim także różne dokumentacje dotyczące historii kraju. Wystawiony jest m.in. certyfikat przyznania w 1987 roku pokojowej nagrody Nobla prezydentowi Oscarowi Ariasowi Sanchezowi. Do zwiedzania udostępniony jest także dziedziniec muzeum, gdzie w wypielęgnowanym ogrodzie stoi kilka armat oraz pochodzące z południowo-wschodniej Kostaryki dużych rozmiarów kamienne kule.

Muzeum Numizmatyki [Av. Central/calle 5]. Nazwane imieniem Jaime Solera Benetta. Usytuowane jest w podziemiu Placu Kultury. Zawiera kolekcję monet i banknotów, w tym wydany w 1970 roku 1000-colonowy ze złota. Wśród 4400 eksponatów prezentowane jest zdjęcie monety z 1469 roku.

Muzeum Naturalnej Nauki Założone zostało w 1959 roku w starym koledżu La Salle, na południowy-zachód od parku miejskiego La Sabana. Przedstawiane w nim są między innymi wypchane zwierzęta, szkielet wieloryba, kolekcja muszli i kamieni oraz różnego rodzaju butelki w których przetrzymywane są w formalinie morskie jeżowce, ośmiornice, ludzkie płody i nietoperze.

Muzeum Sztuki Współczesnej [Av.5-7/calle 11]. Zlokalizowane jest w starym budynku browaru. W czterech pomieszczeniach prezentowane w są narodowe i międzynarodowe wystawy malarstwa, rzeźby i sztuki przemysłowej.

Muzeum Złota [Av.Central/calle 5]. Nosi imię Alvaro Vargasa Echeverii. Usytuowane jest w podziemiu Placu Kultury. Wzniesione zostało w 1982 roku. Posiada drugą, największą w Ameryce kolekcję przedkolumbijskiego złota (1.600 sztuk ważących 24.000 uncji). Eksponaty w postaci figurek żab, jaguarów, rekinów, węży, krabów zawieszone są na cienkich linkach i sprawiają wrażenie unoszących się w powietrzu. Szczególnie dużo znajduje się postaci drapieżnych ptaków i krokodyli z wystającymi z ich ust ludzkimi odnóżami. Obok mieści się Muzeum Numizmatyczne.

Muzyczna Świątynia Jest położoną w Parku Francisco Morazana imitacją Świątyni Miłości z Wersalu. Zaprojektowana została przez Francisco Salazara w miejsce starej, drewnianej kaplicy. Oddano ją do użytku 24 grudnia 1920 roku. Była pierwszą w Kostaryce budowlą, której kopuła wzmocniona była cementem.

Pierwotnie służyła jako miejsce spotkań zakochanych. Z czasem stała się miejscem koncertów miejskich oraz politycznych przemówień. W 1975 roku miała być zburzona dla potrzeb budowy pomnika argentyńskiego śpiewaka Carlosa Gardela. W tym samym roku obwołano ją jednak pomnikiem narodowym. W 1980 roku poddana została gruntownemu remontowi.

Park Braulio Carillo [Av.2-4/calle 12-14]. (Park Merced). Rozplanowany jest przez kościołem La Merced. Ustawiona jest w nim 1,3 metrowa przedkolumbijska kula z Palmar Sur, statua byłego prezydenta Braulio Carillo oraz ozdobna łukowa fontanna. Znajduje się tam również pomnik Kopernika. Porośnięty jest wysokimi palmami, ozdobnymi krzakami - bombkami oraz agawami. Po stronie południowej parku znajduje się budynek browaru, a po zachodniej ciągnie się szpital San Juan de Dios.

Park Centralny [Av. 2-4/calle Central-2]. (Park Tomasa Guardii). Jest zadrzewiony (jest tam m.in. drzewo Guanacaste), posiada bulgoczącą fontannę, cementowe ławki oraz przypominający pająka okazały kiosk (estradę). Darczyńcą tego obiektu był były dyktator Nikaragui Anastasio Somoza. (Kilka lat temu, w referendum, mieszkańcy San Jose zdecydowali o jego zachowaniu). Pod kioskiem funkcjonuje biblioteka dla dzieci imienia Carmen Lyra, a obok od 2004 ustawiony jest ozdobny maszt z flagą narodową oraz pomnik mężczyzny z miotłą (autorstwa Edgara Zunigi). Przy północnej ścianie parku, po drugiej stronie ulicy znajduje się Teatr Melico Salazara, po stronie zachodniej zaś sędziwa restauracja Soda Palace. W 1842 roku w jednym z jego narożników rozstrzelany został Francisco Morazan.

Park Diversiones (Park Różnorodności). Powstały w 1981 roku park zabaw w stylu disnejowskim w dzielnicy La Uruca (pierwotnie miał być parkiem zabaw dla najmłodszych pacjentów szpitali stolicy). Znajdują się tam karuzele, gokarty, elektryczne samochodziki oraz repliki znanych kostarykańskich budynków (Fabryki Alkoholu, Kongresu, domów miejskich, targów i banku). Składa się z trzech odrębnych sektorów: stolicy, wybrzeża i prowincji (w tym ostatnim postawione są autentyczne XIX-wieczne tradycyjne budynki adobre). W grudniu 2004 do parku sprowadzono z Włoch tzw. "Wieżę" - gigantyczny, opadający z zawrotną szybkością w dół podnośnik. Większość z zysków parku przekazywanych jest na rzecz Szpitala Dzieci w San Jose. Planuje się dostosowanie parku do funkcji miejsca zabaw sylwestrowych stolicy.

Park Francisco Morazana [Av.3-5/calle 5-9]. Zaprojektowany został w 1887 roku. Podzielony jest na cztery parcele. Jego centralną część stanowi neoklasycystyczna Muszla Koncertowa (tzw. Muzyczna Świątynia). W północno-zachodniej części zasadzone są zakwitające w porze suchej dęby sawannowe [Tabebuia rosea]. Do południowej części przylegają zaś dwa zabytkowe domy. W północno-wschodnim narożniku, naprzeciw Metalowego Budynku ustawiona jest fontanna. Nad parkiem góruje najwyższy hotel miasta La Aurora. Park naszpikowany jest posągami oraz popiersiami sławnych ludzi (Bernardo Soto Alfaro, Bernardo O`Higgins).

Otoczony jest długimi, kamiennymi ławami spełniającymi funkcję płotu z żelaznymi bramkami wejściowymi. W 1998 roku w parku odsłonięto 3,5 metrowej wysokości pomnik z brązu przedstawiający prezydenta Kostaryki z lat 1974-1978 Daniela Odubera Quirosa. Wykonał go rzeźbiarz kostarykański Olger Villegas. Upamiętniono w ten sposób jego udział w społecznym rozwoju kraju. W 1992 roku park został przemodelowany (dodano nowe ławy i wytyczone nowe trawniczki).

Park Hiszpański [Av.3-7/calle 9-11]. (Park Ekspresji). W parku wyróżnia się pomnik konkwistadora, dużych rozmiarów fontanna i mnóstwo wysokich tropikalnych drzew z różnych rejonów świata. Znajdują się wnim tablice poświęcone: Manuelowi Gonzalezowi Zeledonowi z 1964 roku, poecie narodowemu Aquileo J. Echeveria z 1966 oraz członkom baletu Dony Coralia de Romero, którzy zginęli w katastrofie z 1969 roku w Choluteca (Honduras). W części zachodniej znajduje się także ustawiona w 1978 roku wielka tablica upamiętniająca odśpiewanie przez dzieci z różnych szkół w 1903 roku po raz pierwszy hymnu narodowego ze słowami. W jego południowo-zachodnim rogu wznosi się była Fabryka Alkoholi, która w 1994 roku przemieniona została na Narodowe Centrum Kultury. Znajdują się w niej dwa teatry, nowoczesne muzeum sztuki oraz Ministerstwo Kultury. Przy zachodniej krawędzi Parku ustawiony jest tzw. Metalowy Budynek, a przy północnej Budynek Ubezpieczeń Społecznych. W północno-wschodnim narożniku wyróżnia się także kafelkowa kapliczka z 4 rzeźbionymi płaskorzeźbami po bokach. W 1994 roku odrestaurowany został z funduszy Ambasady Hiszpańskiej.

Park Jose Maria Canas [Av. 18-20/calle2-4]. Założony w 1956 roku. W jego wschodniej części wysoki, futurystyczny obelisk poświęcony strażakom. Znajdują się również popiersie Jose Maria Canas (ex-prezydenta) i tablica poświęcona wydarzeniom 1856 roku. Wyróżnia się metalowymi ławami z siedzeniami z grubych rur, fontanną i niskimi drzewami. Więcej jest betonu niż zieleni.

Park La Paz (Park Pokoju). 53-hektarowy park miejski w południowych dzielnicach miastach. Stworzony został przez prezydenta Oscara Ariasa jako centrum sportowo-rekreacyjne. W jego obrębie znajdują się boisko do piłki nożnej, dwa boiska do siatkówki, koszykówki, 5 kilometrów ścieżek rowerowych oraz jezioro. Niedawno odsłonięto w jego obrębie pomnik złożony z zabetonowanych karabinów i broni skonfiskowanej przez celników na granicy podczas prób ich przejazdu tranzytem przez kraj. Jego autorem jest Mario Parra.

(Dookoła budynku administracji pełno jest domków z cegły, w których odbywają się rozmaite kursy, między innymi samoobrony i tańca. Wśród nich ustawiony jest tak zwany Budynek Artysty, w którym malarze-amatorzy wystawiają swoje prace. W weekendy, w parku odbywają się koncerty i polityczne manifestacje. We wschodniej części parku znajduje się rondo I Griega. W styczniu 2005 roku na jednym z pagórków zainicjowano płatne zjazdy na kartonach dla dzieci.

Park La Sabana [Av.Ameryki/calle 42]. Jest największym parkiem miejskim w kraju, który położony jest w zachodniej części San Jose. (Przyrównywany jest często do nowojorskiego Parku Centralnego). Powstał na miejscu dawnego (1958) międzynarodowego lotniska. Posiada olimpijskich rozmiarów basen, szlaki rowerowe, boiska futbolowe, tenisowe i golfowe. Stworzone jest w nim również sztuczne jezioro oraz narodowy stadion piłkarski. Wyróżniają się eukaliptusowe przestrzenie. W jego obrębie, w budynku byłego terminalu lotniczego znajduje się Muzeum Kostarykańskiej Sztuki.

Park Narodowy [Av.1-3/calle 15-19]. [Park de la Estacione]. Duży i zadrzewiony. Zaprojektowano go w 1895 roku. W tym samym roku w jego centralnej części usytuowano Pomnik Narodowy upamiętniający zwycięską walkę z filibustierem Williamem Walkerem w 1856 roku. W narożniku południowo zachodnim wzniesiony jest także pomnik bohatera narodowego Juana Santamarii. Ponadto ustawionych jest tam wiele statuetek i popiersi ludzi związanych z niepodległością kraju (Denis MOra, Aliberto Marten Chavarril, Miguel Idalgo, Don Andreas Bello). Dominują w nim wysokie drzewa na których przesiadują długoogonowe papugi. Na południe od parku znajduje się czerwony budynek urzędu cywilnego oraz Trybunału Wyborczego. Od strony zachodniej graniczy z nowym budynkiem biblioteki miejskiej.

Park Quinto Centenario [calle 42]. (Plac 500-lecia). Zaprojektowany w 500 rocznicę odkrycia Ameryki. Znajduje się on na obrzeżu Parku Miejskiego La Sabana, przed Muzeum Sztuki Kostarykańskiej. Wyłożony jest betonem. Gdzieniegdzie ozdabiają go przycięte na kształt kul krzaki. Jest tam również odsłonięty w 1991 roku pomnik Juana Carlosa I oraz postument Leona Corteza Castro (1951). W listopadzie 2001 roku rozpoczęła się spod niego parada przewoźników karet, które wypałnione były figurkami świętych.

Park Wschodni Położony jest na przedmieściach San Jose, trzy kilometry na wschód od dzielnicy San Pedro. Znajdują się w nim place zabaw dla dzieci, korty do siatkówki i koszykówki, stanowiska do grillowania oraz ławki.

Plac Demokracji [Av.Central-2/calle 13-15]. Stanowi go przestrzeń kamiennych stopni, które prowadzą do Muzeum Narodowego. Jego budowę zlecił w 1989 roku prezydent Kostaryki Oscar Arias dla upamiętnienia 100 lat demokracji w kraju. Znajduje się przy nim wzniesiona w 1994 roku brązowa statua byłego prezydenta Don Figueresa. Patrząc na zachód, widać z niego poszarpane szczyty Escazu. Przy jego zachodniej stronie ustawione są stragany, gdzie sprzedaje się pamiątkowe koszulki oraz wyroby rzemieślnicze z Kostaryki, Gwatemali i Peru.

Plac Gonzaleza Vigueza [Av.18-22/calle 11-13]. Dużych rozmiarów. Zaprojektowany został w 1925 roku. Częściowo przeznaczony na plac zabaw dla dzieci. W 2002 roku odnowiony. Dodane kamienne ławki i zasadzone drzewka. Wyróżnia się gigantycznych rozmiarów posąg ex-prezydenta [1906-1910, 1928-1932] Cleto Gonzaleza Viqueza.

Plac Juan Mora Fernandez [Av.2/calle 3]. Nazwano go na cześć pierwszego szefa stanu Kostaryki (1823 - 1829). Zajmuje wąską parcelę pomiędzy teatrem narodowym, a hotelem Gran, przy Avenidzie 2. Od strony zachodniej ogranicza go arkadowe zadaszenie spełniające rolę korytarza do hotelu Gran. W czerwcu 1995 roku oddany został do użytku po gruntownym remoncie. Ustawiona jest na nim statua Juan Mora Fernandeza, który stoi ze szpadą i przewieszonym płaszczem na lewej ręce. Wyróżnia się metalowymi ławkami złożonymi ze spiętych klamrami grubych, żelaznych rur (po pięć).

Plac Kultury [Av. Central-2/calle 3-5]. Serce miasta. Dookoła zlokalizowane są restauracje i bary szybkiej obsługi. Jest chętnie odwiedzany przez gołębie, które dokarmiane są przez odpoczywających na ławkach miejscowych i turystów. Nieodłącznym elementem placu są grający na marimbie uliczni muzycy, kuglarze i klauni. Nad południową jego częścią dominuje Teatr Narodowy. Przy zachodniej krawędzi, po drugiej stronie ulicy znajduje się sławny Gran Hotel z czynną 24 godziny na dobę Restauracją Paryską.

Plac Libertad [Av.13/calle 7-9]. Zaprojektowany został w 1994 roku. Wyróżnia się na nim sześciokolumnowa (na podstawie półkola) struktura połączona wydatnym gzymsem. Ustawiony jest za nią nowowybudowany Trybunał Wyborczy. Postawiony jest na nim kawałek Muru Berlińskiego, który jest podarunkiem od rządu Niemiec. Znajduje się na nim również upamiętniająca upadek muru specjalna tablica.

Plac Gwarancji Socjalnych [Av.4-6/calle 5-7]. Pokryty jest betonowym chodnikiem ze stopniami i małymi trawniczkami i krzewami. Obok niego usytuowane są Ministerstwo Turystyki oraz Koledż Senoritas. Postawiony jest na nim bardzo duży pomnik ex-prezydenta [1940-1944] Rafaela Angela Calderona Guardii.

Poczta [Av.1-3/calle 2]. Dwukondygnacyjny budynek na planie prostokąta. Wzniesiony został w 1917 roku. Zaprojektował go Luis Llach. Okna parteru są łukowe a pierwszego piętra zakończone trójkątnymi naczółkami. Wyróżnia się trójbramowym wejściem głównym, masywnym frontonem i attyką. Na piętrze znajduje się założone w 1985 roku muzeum z wystawą znaczków oraz historycznych telegrafów i aparatów telefonicznych (prezentowany jest na niej m.in. Penny Black - najstarszy wydany w 1863 roku znaczek na Kostaryce). W 1980 roku budynek zadeklarowany został pomnikiem narodowym. Na tyłach poczty usytuowany jest zacieniony park figowy.

Pomnik Narodowy Jeden z najbardziej znanych pomników San Jose. Ustawiony jest w Parku Narodowym we wschodniej części miasta. Zaprojektowany został w Paryżu pod koniec XIX wieku. Symbolizuje waleczną postawę Ameryki Środkowej, (w szczególności Kostaryki) w walce z amerykańskim filibustierem Williamem Walkerem, który w 1856 roku chciał zawładnąć całym regionem. Jego wykonanie zlecono w Paryżu w połowie XIX wieku francuskiemu rzeźbiarzowi Louisowi Carrierowi Bellouse. Ten wyrzeźbił piedestał z brązu, na którym osadzonych jest siedem postaci. Pięć z nich symbolizuje republiki Ameryki Środkowej, a dwie pozostałe Williama Walkera oraz jednego z jego zabitych żołnierzy. Kostaryka stoi w środku wyprostowana, jedną ręką trzyma flagę i pokazuje drogę do wolności, a drugą podtrzymuje Nikaraguę. Ta z kolei, ze złamaną szpadą, na znak agonii ma głowę przykrytą woalką. Gwatemala dzierży siekierę, Salwador szpadę, a Honduras tarczę i łuk.

Na piedestale umiejscowione są cztery płaskorzeźby prezentujące kolejno sceny z bitwy pod Santa Rosa, walki pod Rivas (Nikaragua-11.IV.1856), odzyskanie rzeki San Juan oraz postać ówczesnego prezydenta Kostaryki Juana Rafaela Mora Porrasa. Rzeźbienie pomnika ukończono w 1891 roku. Do Kostaryki sprowadzony został rok później. Uroczyste odsłonięcie (przy udziale delegatów z sąsiednich państw regionu) nastąpiło 15 września 1892 roku. Jednym z punktów programu był spektakularny pokaz puszczania sztucznych ogni. Od tamtego czasu, rokrocznie przed pomnikiem Kostarykańczycy świętują Dzień Niepodległości.

Serpentarium [Av.1/calle 9-11]. Prezentowane są w nim przeróżne gatunki gadów i płazów z całego świata, m.im. wąż terciopelo (odpowiedzialny za połowę ukąszeń w Kostaryce), jaszczurki Jezusa Chrystusa, Iguany, Boa Dusiciele, zabójcze węże wodne (w wielkich akwariach), wielkie azjatyckie pytony, czarne kobry, jadowite żaby strzałkowe, a także egzotyczne w Kostaryce kobry i pytony. Zaprojektowany jest tam również dużych rozmiarów basen z piraniami.

Spirogyra-Ogród Motyli Przylega do północnej krawędzi Ogrodu Zoologicznego Simona Bolivara. Jego nazwa po łacinie oznacza motyla. W jego skład wchodzą małe wodospady otoczone orchideami i helikoniami. Nakryty jest siatką uniemożliwiającą motylom ucieczkę oraz stanowiącą barierę dla drapieżników. Wyróżnia się 21 gatunków motyli (w tym niebieskie z rodzaju Morphos, przezroczyste Espejitos oraz czerwone, zielone, żółte i czarne Heliconius) i kolorowe kolibry. Każdego ranka, pracownicy ogrodu zbierają jaja motyli z kwiatów i umieszczają je w specjalnych klatkach. Przeznaczane są na eksport dla prywatnych kolekcjonerów i wystawców w Europie.

Szpital San Juan de Dios [Paseo Colon-Av.6/calle 14-20]. Największy szpital w kraju. Zlokalizowany jest we wschodniej części Paseo Colon, rozciąga się na powierzchni kilku "bloków"!. Ma masywną strukturę i graniczy ze Szpitalem Dziecięcym (z 1964 roku) (ten ostatni słynie z ustawianej przed nim w okresie Bożonarodzeniowym ogromnej świecącej choinki)). San Juan de Dios jest dwu lub trzy kondygnacyjnymi kompleksami budynków, których fasady ciągną się wzdłuż ulic. Założony został w 1845 roku.

Targ Artystyczny [Av.2/calle 11]. (Mercado de Artesania). Duży, brązowy, otynkowany budynek. Był jednym z pierwszych publicznych targów, gdzie organizowano pokazy kostarykańskich wyrobów ręcznych pod dachem. Jest największym składowiskiem suwenirów i haftów w kraju. Można tam kupić wiklinowe kosze, wyrabianych z farbowanych włókien motyle lub kwiaty oraz ubrania.

Targ Centralny [Av.Central-1/calle 6-8]. Zbudowany został w 1881 roku. Jest parterową, obszerną, cementową halą z wychodzącym ze środka niskim, dwuspadzistym dachem pokrytym blachą. Stoiska podzielone są według specjalności. Sprzedawane jest tam wszystko od ubranek dla dzieci po świeże ryby, żywe indyki, głowy świń, kwiaty, przyprawy i religijne ikony. Owoce morza wystawiane są w sektorach przy Av. 1, produkty skórzane przy calle 6 i Av. Central. Przy calle 8 funkcjonuje także kilka kawowych stoisk oferujących najtańsze i najlepsze kawowe napoje w stolicy.

Teatr Melico Salazara [Av.2/calle Central]. Jeden z dwóch najbardziej znanych teatrów Kostaryki. Ma neoklasyczną fasadę. Wybudowany w 1799 roku, służył początkowo jako miejski ratusz. W ówczesnym czasie, plac przy którym był usytuowany nazywany był Plaza Real. Po kilku latach przerobiono go i pomniejszono, aby móc przeprowadzić projektowaną Avenidę Drugą. W 1828 roku zburzono i wybudowano go od nowa z kamiennych elementów. Za rządów Juana Rafaela Mora, przerobiony został na jego kwaterę główną. W 1849 roku Mora przeniósł do niego swoją nowo zrekrutowaną armię. Zorganizowano tam skład amunicji, armat i karabinów. Ślady tych decyzji odnajdowane były jeszcze wiek potem, kiedy niespodziewanie pod podłogą jednego z pomieszczeń odkryto armaty i szable.

18 lipca 1918 roku, budynek ponownie zmienił swoją funkcję stając się siedzibą szkoły dla chłopców. W 1924 roku wskutek trzęsienia ziemi jego konstrukcja zostaje poważnie uszkodzona, a sama szkoła staje się pustostanem. Kilka lat potem, po usunięciu gruzu i ruin, właścicielem parceli zostaje Jose Raventos. Miał on ambicję wybudowania teatru, który mógłby rywalizować z Teatrem Narodowym kraju. Nową strukturę budynku zaprojektował architekt kostarykański. Od czasu ponownego wzniesienia budowli (7.X.1928) z 2.250 miejscami siedzącymi, nazywana była Teatrem Raventosa. Pierwsza wystawiona w nim operetka nosiła tytuł "Pocałuj mnie", a rolę tytułową zagrała w niej Esperanza Iris. W latach późniejszych zaczęto projekcje pierwszych filmów niemych. Dobra passa teatru zakończyła się w 1967 roku, kiedy podczas inscenizacji "Drakuli", zaprószony pożar strawił jego wnętrze.

W latach siedemdziesiątych, kulturalny światek San Jose odkupił i wyremontował teatr nadając mu nazwę Teatru Popularnego. Remont ukończony został w 1976 roku i prawie natychmiast rozgorzała kłótnia o jego nazwę. Część zainteresowanych chciała, aby nazywany był po prostu Teatrem Miejskim. Inni forsowali nadanie mu imienia sławnego kostarykańskiego tenora Melico Salazara. Druga z opcji wygrała i od 1980 roku, teatr oficjalnie nosi imię tego śpiewaka. Podczas prac remontowych technicy z hiszpańskiego Muzeum Sztuki dodali trzecią kondygnację, odbudowali scenę i podest dla orkiestry, wzmocnili korynckie kolumny, balkony i uzupełnili liczne płaskorzeźby. Liczbę miejsc ograniczono do 1.000. Zainstalowano także uznany za najlepszy wówczas w Ameryce Środkowej, sterowany komputerowo system oświetleniowy. Z Hiszpanii sprowadzono aksamitne kurtyny. Ponownie zaczął funkcjonować 13 grudnia 1981 roku wystawiając sztukę "Carmen". Obecnie sezon teatralny trwa od kwietnia do października.

Teatr Narodowy [Av.2/calle 3-5]. Usytuowany jest w południowo-zachodnim rogu Placu Kultury. Jego budowę zainicjowali pod koniec XIX wieku kawowi baronowie, którzy zgodzili się odprowadzać od każdego worka kawy specjalny podatek. Pośrednio spowodowane było to faktem, że ówczesna światowej sławy primadonna Adelinba Patti, podczas swego tourne po Ameryce Środkowej, pominęła Kostarykę ze względu na brak odpowiedniego dla niej miejsca do występu. Przy projektowaniu współpracowali architekci z Włoch, Hiszpanii i Francji. Wyposażyli go w sprowadzone z Belgii stalowe ramy zabezpieczające przed trzęsieniami ziemi. Ostatecznie budowę ukończono w 1897 roku. W 1965 roku obwołano go pomnikiem narodowym. W 1991 roku teatr przeszedł gruntowną odnowę spowodowaną zniszczeniem przez trzęsienie ziemi.

Jego bryła wykonana jest z piaskowca i jest miniaturą Opery Paryskiej. Akcentują ją łukowate okna oraz kolumnowa fasada (kolumny wykonane są z marmuru sprowadzanego z Włoch). Wejście do teatru flankują statuetki Bethovena i hiszpańskiego dramaturga Calderona de la Barca. Trzy inne statuetki symbolizujące Muzykę, Sztukę i Literaturę, ustawione są na trójkątnym szczycie. Całość nakryta jest czerwonym, kopulastym dachem. Wnętrze budynku posiada okazały holl, marmurowe schody, wykończenia w 22,5 karatowym złocie, brązie i tropikalnym drewnie oraz stiuki, krystaliczne żyrandole, lustra i obrazy. Na suficie widnieje fresk przedstawiający załadunek bananów, na stojący w porcie statek. W pomieszczeniach teatru funkcjonuje oferująca kawę, kanapki i ciastka kawiarenka Ruisenor.

Templo Biblico [Av.2-4/calle 6]. Jest narożnym, dwupiętrowym, kremowo-różowym budynkiem. Ma prostokątne okna (największe na parterze, i całkiem małe na piętrze). Rozczłonowany jest przez pilastry i zakończony nieskomplikowaną attyką (niektóre okna wyższej kondygnacji są porozdzielane dużymi inskrypcjami). Główne łukowe wejście znajduje się wzdłuż calle 6. Tam wznosi się też najwyższa część budowli, która ma duże okna i zakończona jest wyraźnym frontonem.

Willa Parlamentu [Av.Central/calle 17]. Zlokalizowana jest przy Placu Demokracji. Wzniesiona została w 1912 roku w stylu mauretańskim na polecenie kandydata na prezydenta Maximo Fernandeza, przez firmę Andreoli&Indumi. Początkowo nazywana była Błękitnym Pałacem. Kiedy w 1914 roku Fernandez przegrał wybory, przekazał swój dom kolejnemu prezydentowi Alfredo Gonzalezowi Floresowi. W latach 1954 - 1989 budynek spełniał rolę prywatnej rezydencji. Dzisiaj znajduje się w nim Zgromadzenie Narodowe.

Układ ulic Ulice mają strukturę szachownicową. Ze wschodu na zachód biegną avenidy. Na północ od avenidy Centralnej wytyczone są avenidy o numeracji parzystej, a na południe-odwrotnie - nieparzyste. W zachodniej części miasta, Avenida Centralna przechodzi w Paseo Colon, a po stronie wschodniej ta sama avenida przeistacza się w 4-jezdniowy bulwar. Z północy na południe biegną ulice (tzw. calles). Na wschód od Calle Central, znajdują się ulice nieparzyste, a po stromnie zachodniej - parzyste.

Ogród Zoologiczny Położony jest w dzielnicy Otoya i nazwany na cześć Simona Bolivara. Ufundowany został w 1916 roku i rozciąga się na powierzchni 14 akrów. Większość prezentowanych w nim zwierząt jest typowo "kostarykańskich", ale znajduje się tam również lew, słonie i tygrys bengalski. Ostatnio trwają starania do pozyskania funduszy na renowację zoo. W 2005 roku zarządzanie ogrodem przejęło Ministerstwo Środowiska i Energii.