W Alajueli istnieje niepisana tradycja, że kobiety jak nigdzie indziej wychodząc za mąż, pozostają przy swoim dawnym nazwisku. Patronem miasta jest Swięty Geronado. (16 października odbywa się fiesta jemu poświęcona).

[Av.1/calle 2]. Wzniesiona została w 1874, w 1936 roku znacznie zmodernizowana. Ma dwie kondygnacje, niski dach i ozdobny gzyms między piętrami. Okna parteru ujęte są w opaski, a pierwszego piętra rozdzielone są pilastrami. Elewacja parteru jest częściowo boniowana, a łukowe wejście główne zaakcentowane tablicami pamiątkowymi po bokach. i osadzonym na nim żelaznym balkonikiem z przyporami. Na dziedzińcu ogród z kamiennymi, zbiegającymi się w centralnym punkcie ścieżkami. Pierwotnie pełnił funkcję terminalu lotniczego, potem ratusza.

W kwietniu oraganizowany jest Festiwal Kulturalny. W lipcu odbywa się natomiast połączona z Targami Rzemieślniczymi i paradami 9-dniowa Fiesta de los Mangos. 16 października ma miejsce fiesta San Geronado z paradą kwiatów oraz pokazem orkiestr dziecięcych.

[Av. Central-1/calle Central]. Zlokalizowana jest na przeciwko Parku Centralnego. Wzniesiono ją w stylu neoklasycznym w 1863 roku. Rozplanowana jest na planie krzyża, posiada imponującą wielką karbowaną, metalową, czerwoną kopułę, która jest dobrym punktem orientacyjnym w mieście. Jej pięcioosiowa fasada zaakcentowana jest dwoma bliźniaczymi, bocznymi wieżami i trójkątnym frontonem. Wyrózniają się podwójne pilastry oraz wydatne belkowanie. Główne wejście wsparte jest na imitacji sześciu kolumn. Wewnątrz, po lewej stronie ołtarza ustawiona jest statuetka ukrzyżowanego Jezusa. W wyniku trzęsienia ziemi z 1990 roku naruszona została struktura kopuły. Zrekonstruowano ją w 1993 roku.

[Av.Central/calle 2]. Budynek wzniesiony został w 1889 roku jako Instytut Alajueli, specjalizujący się w nauczaniu chemii i fizyki. Później założono w nim teatr, aż w roku 1978 powołano w nim koledż imienia Caliana Vargasa. Założony na planie prostokąta ma dwie kondygnacje. Okna parteru ujęte są w ozdobne opaski z kluczami i porozdzielane od siebie pilastrami. Druga kondygnacja ma łukowe okna i nakryta jest płaskim dachem zaakcentowanym przez gzyms z małymi przyporami. Oba piętra oddzielone są przez gzyms na którym osadzone są małe, żelazne balkoniki.

[Av.Central/calle 9]. Zaprojektowany został przez Clodomiro Fallasa i wybudowany w 1941 roku w stylu neobarokowym. Wewnątrz wyróżniają się pseudorenesansowy portret Matki Wiecznego Smutku, brązowa statuetka Chrystusa zawieszona nad drewnianym, pozłacanym ołtarzem oraz figura księdza (z czaszką i kwiatami u stóp) podtrzymującego ukrzyżowanego Chrystusa.

[Av.3-5/calle 13-15]. Zamknięty za wysokim, żelaznym płotem ze względu na zły stan murów. Po jego północnej stronie znajduje się nowsza struktura pod tym samym wezwaniem. Jest jednonawowy, a jego barokowa, odnowiona w 2002 roku fasada z trzema rozdzielonymi pilastrami łukowymi wejściami, zwieńczona jest małą czworoboczną dzwonnicą z kopułą.

[Av.1/calle Central-2]. Ustawiony jest w Parku Centralnym. Zbudowany został w 1928 roku. Jest jednopiętrowym budynkiem z łukowymi, wysokimi oknami oddzielonymi od siebie przez podwójne imitujące kolumny pilastry, wydatnym fundamentem i wielką attyką w formie muszli. W prawej części ściany frontowej zaznacza się boczna wieża wystająca o jedno piętro ponad resztę budynku, zakończona mała cementową kopułą. Wyróżnia się wysokim, łukowym wejściem.

Położone jest 3 kilometry na południowy wschód od Alajueli i jest największym lotniskiem kraju. Ma bardzo dobre połączenia autobusowe i taksówkowe z miastami Mesety Centralnej. Otwarte zostało dla ruchu międzynarodowego w 1958 roku pod nazwą El Coco. W jego pobliżu zlokalizowana jest rzeźba Rolnika autorstwa Francisco Paco Zuniga. ["Monumento al Agricultor"].

[Av.1/calle Central]. Bardzo masywny, ufortyfikowanym budynek z 1874 roku. W roku 1936 przeszedł gruntowną renowację. Niegdyś więzienie, dziś siedziba oddziału Ministerstwa Edukacji i Instytutu Alajueli CIPED. Ma bardzo wydatny, kamienny, boniowany fundament. Wysoki parter pozbawiony jest okien i oddzielony od drugiej kondygnacji ozdobnym gzymsem. Ma prostokątne okna i imitacje kamiennych balkoników. Wyróżnia się bardzo grubą, wysuniętą poza lico budynku krenelażową attyką oraz narożną, masywną wykuszą. W jego tylnej części, przy Av.3 znajduje się Muzeum Juana Santamarii.

[Av.3/calle Central-2]. Zajmuje tylną część Ministerstwa Edukacji. (Wcześniej na tym miejscu zlokalizowana była pustelnia poświęcona Świętemu Michałowi). Pomysł utworzenia muzeum zrodził się w 1972 roku. Przedstawione są w nim przedmioty z lat 40, 50 i 60-tych XIX wieku (broń, armaty, kule armatnie, portrety, szable, historyczne dokumenty, zdjęcia uczestników kampanii przeciwko filibustierowi Williamowi Walkerowi, a także XIX-wieczne mapy Kostaryki). Podzielone jest na trzy segmenty: dwa ze stałymi i jedno z okresową ekspozycją.

[Av.Central-2/calle Central-1]. Nazywany jest również Placem Tomasa Guardii i ma przezwisko "parku zdechłych gołębi". Porastany jest przez drzewa mango na których tłumnie rezydują trójpalczaste leniwce (Alajuela zwana jest przez to "miastem drzew mango"). Dookoła niego ustawione są XIX-wieczne domy z werandami i ozdobnymi kratami. W jego centrum ustawiona jest futurystyczna budowla w formie czterech bardzo niskich, zabudowanych łuków - tak zwany kiosk, trójkielichowa fontanna z amorkami, a wzdłuż wytyczonych chodników poustawiane są kamienne ławy. Ustawione są tam również pamiątkowe tablice lub posągi Efraina Arrojo i Leona Fernandeza Bonilli. Rokrocznie w lipcu odbywa się na nim tzw. Festiwal Mango. W 2002 roku gruntowna renowacja.

[Av.3-5/calle 10-12]. Od zachodu graniczy z miejskim cmentarzem. Porastany jest przez drzewa mango, wysokie palmy (po stronie wschodniej) i pokryty zadbanymi trawnikami. Znajduje się tam na wysokim piedestale popiersie ex-prezydenta [1882-1885] Prospero Fernandeza Oreamuno. Alejki przecinają się pod kątem prostym, za wyjątkiem jednej w formie pętli biegnącej po obrzeżach.

[Av.Central-1/calle 7-9]. (Park Palmares lub Park Szpitalny). Przy jego północnej krawędzi ciągnie się szpital Św. Rafała. Wyróżnia się kamienną fontanną z rzeźbą dwóch ryb, kamiennymi ławkami oraz rzucającymi cień wysokimi liściastymi drzewami (wśród których jest m.in. narodowe drzewo Guanacaste). Zlokalizowany jest w nim pomnik twórcy muzyki do hymnu Kostaryki Manuela Guttiereza, oraz obelisk ex-prezydenta Ekwadoru Eloy Alfaro, z którego promieniście rozchodzą się ścieżki.

[Av.2/calle Central-2]. Znajduje się w nim mały plac z pomnikiem bohatera narodowego Juana Santamarii i dwoma armatami. Charakteryzuje go centralnie ułożona, betonowa fontanna w kształcie ślimaka z wysokim i wąskim kielichem, nowoczesne, ozdobne latarnie, metalowe ławki, trawniki i małe krzewy kulki. Ustawione są na nim 4 marmurowe, kwadratowe tablice upamiętniające wydarzenia i postacie z 1856 roku.

[Av.Central/calle 13-15]. Jego część zajmuje plac zabaw (kolorowe opony, huśtawki). Po jednej stronie oddzielony jest wysokim, ceglanym, kolorowym płotem. Wokół kasetonów na drzewa zaprojektowane są betonowe ławki. Wyróżnia się potężnymi drzewami z wielkimi, niskimi koronami.

[Av.6-8/calle 8-10]. Jest jedynym placem „przykościelnym”, którego kościół El Carmen znajduje się o cały blok na wschód. Rozlokowane są na nim boisko oraz ustawiona w 1941 roku tablica upamiętniająca Gregorio Jose Ramireza (kupca i marynarza, który w 1823 roku poprowadził zwycięski szturm na Ochomogo, i który zamiast kontynuować karierę polityczną wrócił na swoją farmę).

[Av.3-5/calle 13-15], [Plac Maracano]. Zaprojektowany w 1977 roku. Po jego wschodniej stronie kościół El Llano. Jego głównym elementem jest boisko do piłki noznej, ale znajduje się tam także tablica upamiętniająca Carlosa Luisa Fallasa (pisarza).

[Av.5-7/calle 5-7]. [Plac Sportowy]. Przy jego południowej krawędzi szkoła im. Ascenciona Esquivela z 1933 roku. W południowo-wschodnim narożniku znajduje się głaz poświęcony miejscu urodzenia Juana Santamarii. Zaprojektowany został w 1978 roku jako plac sportowy. Znajduje się na nim boisko do piłki nożnej, popiersie ex-prezydenta [1920-1924] Julio Acosta, oraz tablica upamiętniająca jego darczyńców: Diego Ocampo, Ronaldo Arayo i Santiago Arguedas.

[Av.4/calle 2-4]. Plac zabaw dla dzieci. Zaprojektowany został w 1962 roku. Wyróżnia się karłowatymi drzewami z wywalonymi na wierzch korzeniami i otaczającymi trawniczki metalowymi barierkami. Wytyczonych jest kilka piaszczystych boisk. Ustawione są kamienne okrągłe stoliki z trzema ławkami dookoła przy każdym. W 1967 roku wzniesiono na nim tablicę upamiętniająca skauta Ronalda Rodriqueza Vargasa.

Jego budowę zatwierdził kongres 26 lipca 1887 roku. Ustawiony jest na małym betonowym placu Juana Santamarii. Wykonany jest z brązu przez francuskiego rzeźbiarza Aristida Croisa. Odsłonięto go oficjalnie 15 września 1891 roku. Przedstawia urodzonego w mieście bohatera narodowego kraju, poległego w bitwie pod Santa Rosa. W prawej uniesionej ręce trzyma on bagnet, a w lewej pochodnię. Pomnik flankują dwie armaty. Obsadzony jest także grządkami róż.

Istnieją zarzuty co do autentyczności pomnika. Podobno, gdy Kostaryka zleciła francuskiemu rzeźbiarzowi wykonanie statuy, z podobną prośbą zgłosił się do niego rząd Haiti. W wyniku zamieszania, pomnik kostarykańskiego bohatera miał być przetransportowany na Haiti, i odwrotnie, haitański trafił do Kostaryki. Zwolennicy tej teorii jako dowód podają fakt, że postać z pomnika ubrana jest w uniform podobny do tych, jakie wykorzystywały wówczas na Haiti oddziały Francuskiej Legii. Zaprzecza temu dyrekcja Muzeum Juana Santamarii, która podaje, że w 1852 roku, w Kostaryce działała Akadenia Wojskowa, której rekruci wykorzystywali te same wzory mundurów.

[Av.5/calle 5]. Nazwana imieniem prezydenta kraju (1889, 1902-1906). Wzniesiona w 1933 roku. Parterowa fasada masywna sprawiająca wrażenie ufortyfikowanej. Wyróżnia się ozdobnym wejściem głównym z tralkową attyką, półkolistymi rozetami i pilastrami. Okna prostokątne podzielone boniowanymi pilastrami z prostokątnymi niszami pod każdym z nich.

[Av.9/calle Central-1]. Znajduje się obok Parku Gen. Eloy Alfaro. Zbudowany został w 1883 roku. Jest długi, parterowy z dwuspadzistym dachem i podłużnymi, łukowymi oknami. W centralnej części fasady wyróżniają się prowadzące do głównego wejścia dwustronne schody. Wyróżnia się wysoka, łukowo zakończona brama wejściowa, wydatny fundament i wielka attyka w formie muszli. W prawej części ściany frontowej zaznacza się boczna wieża wystająca o jedno piętro ponad resztę budynku i zakończona mała cementową kopułą.

[Av. 2/calle2]. Wzniesiony na planie prostokąta w 1942 roku. Jednokondygnacyjny. Boki przeprute pilastrami połączonymi łukowymi sklepieniami i zawierającymi łukowe okna. Wejście główne ozdobione jest kunsztownym frontonem. Pierwotnie budynek służył jako teatr, w 1986 roku wykorzystywany jako zaplecze pobliskiego Koledżu Uniwersyteckiego. W 2004 roku renowacja fasady. Planuje się przywrócenie funkcji teatru.

San Jose - stolica Kostaryki

Wulkany Republiki Kostaryki

Biografie prezydentów Kostaryki

Bieżące wydarzenia kraju

Rezerwat Biologiczny Hitoy-Cerere

Wulkan Tenorio - najmniej znany stożek Kostaryki.

Galeria kostarykańskich widoków

Prawie wszystko o bananach Kostaryki.

Polska - Kostaryka, wzajemne powiązania.