(74.000). Usytuowana jest w Mesecie Centralnej, 11 kilometrów od San Jose, na wysokości 1.150 m.n.p.m. Założona została w 1755 roku, a ostatecznie Sąd Najwyższy Kapitanii zatwierdził jej powstanie 1 lipca 1765 roku.

Zdaniem niektórych Heredia powstała już w 1706 roku, kiedy to nieopodal założono niewielką kaplicę. W 1717 roku przeniesiona ona została do dzisiejszej dzielnicy Cubujugui.

Heredia nazywana jest "miastem kwiatów". Panuje również przekonanie, że zamieszkiwana jest przez największą populację ludzi z niebieskimi oczami w Kostaryce. Wyższe partie miasta dostarczają panoramicznych widoków na San Jose i Mesetę Centralną. Okolice Heredii prawie całkowicie naszpikowane są plantacjami kawy.

Betonowa struktura porozcinana pionowymi, (przebiegającymi przez całą jego wysokość) kratami zasłaniającymi okna. Nad oszklonym wejściem głównym wyróżnia się masywna, betonowa, bezokienna wykusza.

[Av.Central/calle Central]. Budynek wzniesiony został około 1790 roku przez najbogatszego wówczas człowiek w kraju - handlarza Pedro Antonio Solaresa. Potem mieszkał w nim Rafael Moya. W końcu kupiony został przez Domingo Gonzaleza, który przekazał go wkrótce synowi (przyszłemu prezydentowi kraju) Alfaro Gonzalezowi Floresowi (mieszkał w nim do 1962 roku). Zbudowany jest z cegły na podstawie prostokąta.

Wyróżnia się wysokim fundamentem z ozdobnymi "żyletkowymi motywami". W fasadzie i ścianach frontowych wyróżnia się weranda zaakcentowana drewnianymi słupami i tralkową barierką. Całość zwieńczona jest przez dość niski, namiotowy dach. Wewnątrz prezentowana jest sztuka lokalnych artystów.

[Av.Central/calle Central-2]. Położony jest po prawej stronie Casa de la cultura. Zbudowany został w 1843 roku przez Nicolasa Ulloa. Po 1864 roku zakupiony został przez Domingo Gonzaleza i przekazany córkom. W latach 1916 - 1938 znajdowała się tam szkoła imienia Ulloa. Później funkcjonowała w nim kawiarnia. Budynek jest jednopiętrowy, zbudowany z cegieł adobe. Wyróżniał się wytwornymi okiennicami. Główne wejście poprzedzone jest dwustronnymi schodami. W 1979 roku wpisany został na listę zabytków.

Kilka zabytkowych kolonialnych domów z cegieł adobe zlokalizowanych jest w obrębie Parku Centralnego, zwłaszcza po jego zachodniej stronie (dom rodziny Coronado, dom Manuela Herrero). Są zazwyczaj jednopiętrowe, o dwuspadzistych dachach, niekiedy z wydatnymi tralkowymi attykami.

[Av.Central-2/calle Central]. Zbudowana w latach 1797 - 1806 w stylu romańskim, znajduje się przy Placu Centralnym miasta. Wzniesiona jest na planie prostokąta. Ma 76 metrów długości, 19 metrów szerokości i 8 metrów wysokości. Jej pękate i grube ściany uchroniły całą konstrukcję przed niszczycielskimi trzęsieniami ziemi. (Z tego też względu styl świątyni określa się czasami sejsmicznym barokiem). Składają się z kamieni szczepionych zaprawą murarską w postaci piasku, wapna i białek.

Jej wnętrze jest 3-nawowe, przedzielone rzędami kolumn. Wyróżnia się rzeźba Madonny z neonową aureolą i ozdobne witrażowe okna. W fasadzie wybite są trzy wejścia. Po bokach wznoszą się sprawiające wrażenie wolnostojących dwie 15-metrowe wieże. Składają się z przedzielonych gzymsami trzech części zakończonych ośmiobocznymi stożkami. Wieża północna jest wieżą zegarową, a południowa dzwonnicą (z dzwonami sprowadzonymi z Cuzco w Peru). W 1963 roku katedra obwołana została pomnikiem narodowym.

[Av.4-6/calle 3]. Jednonawowy, o dwuspadowym dachu, i fasadzie, w której ozdobny fronton z tympanonem wsparty jest na lekkich czterech kolumnach. Wyróżniają się trzy wysokie, łukowe bramy. W narożnikach postacie świętych. Z dachu wychodzi barokowa wysoka wieża zegarowa z cementową kopułą. Okna ścian bocznych oddzielone są pilastrami.

[Av.8/calle 6-8]. Zbudowany został w 1960 roku. Jest jednonawowy, otynkowany i pomalowany na morski kolor. Fasada zaakcentowana jest wieżą zegarową. Do łukowego wejścia głównego prowadzą stopnie. Nad nim wysoka wieża zegarowa o futurystycznym zwieńczeniu. Wyróżnia się półkolistym dachem i łukowymi okami ścian bocznych. Umieszczona jest na nim tablica poświęcona Rafaelowi Vargasowi.

Położony jest w dzielnicy San Francisco, w zachodnim krańcu miasta, przy szosie do San Joaguin. Sprawia wrażenie wykutego w skale. Ma wolnostojącą, boczną wieżę. Wyróżnia się muszlowym, okazałym frontonem, arkadowymi niszami w ścianach bocznych oraz dwuspadowym dachem, który podtrzymywany jest przez masywne, sięgające ziemi, kamienne przypory.

[Av.Central/calle 1]. Piętrowy budynek z wysuniętą nieznacznie, zaakcentowaną trzema wysokimi bramami ryzalitową częścią środkową. Wzniesiony został w 1882 roku. Wyróżnia się wydatnym fundamentem oraz przeprutą pilastrami fasadą. Okna obu kondygnacji zakończone są wyrazistymi naczółkami. Całość wieńczy wystający nieco poza lico budynku gzyms. W 1977 roku obwołano go pomnikiem narodowym.

[Av.Central-2/calle Central-2]. Poświęcony jest Nicolasowi Ulloa. Początkowo służył jako plac, na którym odbywały się zabawy i popularne walki byków. W 1889 roku nadano mu funkcje parku, lecz w 1898 roku mieszkańcy rozzłoszczeni, że w mieście nie ma miejsc do zabaw, rozwalili w nim ławki i pościnali drzewa. Teren ten stał się ponownie parkiem dopiero w 1924 roku.

W jego centralnej części ustawione są 6-kolumnowy, sprawiający wrażenie za szerokiego kiosk z ozdobną attyką nad gzymsem oraz tradycyjna fontanna - kielich z dwoma skręconymi ze sobą rybami. Porastany jest przez wysokie drzewa, wśród których prym wiodą palmy. Dookoła ustawione są kamienne ławy oraz żelazne, stylizowane lampy - kule. Trawniki oddzielone są od ścieżek żelaznymi płotkami. W parku wmurowane jest m.in. popiersia profesora Solisa Salvatierra i Nicolasa Ulloa. Dookoła parku ustawionych jest kilka historycznych budyneczków z cegieł adobe.

Poczta

[Av.Central/calle 2]. Wzniesiona została w 1915 roku. Posiada neoklasyczną, dwukondygnacyjną fasadę. Parter jest rustyfikowany i przepruty pilastrami. Środkowa część gzymsu zaakcentowana jest wydatną attyką w formie grzybka pod którą wygrawerowany jest herb republiki. Główne wejście wyróżnia się trzema ustawionymi centralnie bramami ujętymi w jońskie kolumny, które podtrzymują ozdobny balkon z oknami zaakcentowanymi łukowymi naczółkami.

[Av.Central/calle Central]. Wzniesiona z cegieł, otoczona jest krzewami i żelaznym płotkiem. Stanowi pozostałość dawnej fortyfikacji. Zaprojektował ją Fadrigue Guttierez (rozkaz jej wzniesienia wydał dyktator kraju Tomas Guardia). Składa się z trzech podzielonych gzymsami pięter. Pierwsza część stanowi czworoboczny cylinder, drugą okrągła tuba, przepruta nieregularnymi otworami okiennymi. Trzecia jest ośmiobokiem z prześwitami w kształcie czterolistnych koniczyn. Najprawdopodobniej budowla ta nigdy nie została ukończona (brak wydatnego zwieńczenia). Architekci wytykają jej błędy konstrukcyjne w postaci rozszerzających się na zewnątrz otworów strzelniczych.

Geografia
Parki narodowe
Historia
Kalendarium
Ciekawostki
Fauna i flora
Miasta
Prowincje
Osobistości
Wydarzenia