(900.000). Dzięki swej nietypowej architekturze i otaczającym ją krajobrazom, uważana jest za najpiękniejszą stolicę Ameryki Środkowej. Położona w Mesecie Centralnej, na wysokości 1.140 m.n.p.m., jest głównym centrum administracyjnym i kulturalnym kraju.

Założone zostało 21 maja 1737 roku jako Villa Nova Boca del Monte. W 1884 roku stało się trzecim miastem na świecie, które posiadało elektryczność i jednym z pierwszych, które posiadało telefony.

Ticos nie posiadają adresów. Wykorzystują za to prymitywny system kierunków, doskonale znany przez miejscowych i dezorientujący turystów. Typowym adresem używanym w San Jose jest np. 200 metrów na północ i 50 metrów na wschód od budynku Poczty. Kluczem do rozszyfrowania tego opisu jest fakt, że każdy blok (kwadratowa parcela), mierzy dokładnie 100 metrów długości. San Jose podzielone jest na dzielnice, tak zwane barrios.

[Av. 3/calle 15-17]. Dwukondygnacyjna budowla o wydatnym, zwieńczonym ozdobną attyką gzymsie. Wyróżnia się także portalem z wysuniętym nad alejkę tarasem. Prostokątne okna podzielone są na kilkadziesiąt małych szybek. Podpisano w niej w 1948 roku porozumienie kończące wojnę domową.

[Av.3/calle Central]. Zbudowany został w 1904 roku w stylu neoklasycznym. Dawny dom towarowy Luisa Olle. Parterowy z wydatnym narożnym wejściem i masywną, wspartą na dwóch nieproporcjonalnie cienkich kolumienkach, przerysowaną kopułą zakończoną hełmem.

[Av.C-1/calle 2-4]. Jako instytucja założony został w 1914 roku jako Bank International, obecną nazwę otrzymując w 1936 roku. Niegdyś znajdował się tam Plac Artylerii, a w miejscu przy wschodniej ścianie banku ustawiona była kaplica Św.Jerzego, która jak panuje przekonanie nadała faktyczny początek miastu. Budynek ma formę wieżowca. Przebiegająca przez jego środek obudowana klatka schodowa dzieli jego strukturę na dwie części. Całość ujęta jest w cementowe ramy, które zawierają szeregi małych okienek schowanych głęboko w powierzchni muru). Przy ścianie zachodniej natomiast ustawiona jest rzeźba składająca się z 10 figur kostarykańskich chłopów.

[Av.4/calle 5-7]. Kilkukondygnacyjny budynek o futurystycznej, cementowej konstrukcji. Poprzecinany jest niesymetrycznie przez pojedyncze lub ułożone rzędami okna. Miejscami wyróżnia go typowa szkieletowa konstrukcja z poziomymi i pionowymi cementowymi belkami. Mieści się w nim siedziba Kostarykańskiego Ministerstwa Turystyki.

Najnowszy bulwar San Jose (15. styczeń 2002). Nazwany jest na cześć trójkrotnego prezydenta kraju z początku XX wieku. Zajmuje powierzchnię 5.000 m. Rozciąga się południkowo na ulicy 17-tej łącząc południowe obrzeża Parku Narodowego z Trybunałem Sprawiedliwości. Wyłożony jest czerwono-ceglanymi płytkami. Nasadzone są na nim palemki oraz ustawiona jedna z granitowych, przedkolumbijskich kul.

[Av.7/calle 5]. (Dom Kultury Francuskiej). Parterowy budynek wzniesiony w 1895 roku w stylu eklektycznym przez rodzinę Jara. Projekt sporządził architekt Pirie. Posiada ściany o grubości 25 centymetrów oraz metalowy, kunsztowny, wsparty na sześciu cienkich kolumienkach ganek z Belgii. Wyróżnia się bardzo dużymi prostokątnymi oknami. Z 4-spadzistego dachu wystaje metalowa lukarenka. W latach 1939-1940 przemodelowany na polecenie ówczesnego właściciela Jorge Lara Ireata. W 1964 roku opuszczony. W 1988 roku zadeklarowano go Pomnikiem Narodowym. W 1994 roku poddany został gruntownemu remontowi po zakupie przez organizację Przymierze Francji.

[Av.10/calle 21]. Pierwotnie czerwono-ceglana willa położona w dzielnicy Los Yoses. Wybudowano ją w 1930 roku w stylu francuskim na polecenie legendarnego dr. Ricardo Moreno Canasa przez Francisco Jimeneza. W 1938 roku zakupiona została przez Wenezuelczyka Matute Gomez, który uciekł przez politycznymi reperkusjami po obaleniu jego brata dyktatora Wenezueli. Zamieszkiwał ją do 1951 roku. Jego córki w 1990 roku sprzedały willę, która w roku 1994 przeszła gruntowny remont.

[Av.9/calle 7]. (Casa Verde) Położony jest w dzielnicy Barrio Amon. Zbudowany został około 1910 roku w stylu wiktoriańskim jako własność Don Carlosa Saborio Yglesias (bogatego właściciela rancza bydła w prowincji Limon). Składa się z dwóch pięter na których rozmieszczonych jest kilka stylowych apartamentów (Celia Jr., Yglesias, Don Carlos Saborio). W 1994 roku obwołano go najlepiej odrestaurowanym budynkiem w kraju.

[Av.7/calle 11]. (Casa Amarilla), Usytuowany jest na wschód od Budynku Ubezpieczeń Społecznych, niedaleko Parku Morazana. Przed wejściem znajduje się duże drzewo kapokowe, zasadzone w 1963 roku przez prezydentów Ameryki Środkowej, którzy przybyli do Kostaryki na międzynarodowy szczyt. Przez wiele lat budynek ten służył za Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Pomalowany jest na kolor żółty. We wnętrzu ustawiona jest w nim duża ilość luster. Meble i drzwi wykonane są z ciemnego drewna.

Początkowo usytuowany był w Cartago. (Budowę zakończono w grudniu 1907 roku). Służył wówczas jako Środkowoamerykański Sąd Sprawiedliwości. Wkrótce został jednak zniszczony przez trzęsienie ziemi. Odbudowano go na terenie San Jose dzięki podarowaniu przez niejakiego Andresa H. Carnegica 100 tysięcy dolarów. Odbudowę ukończono w 1916 roku pod kierownictwem architekta Henre`ego D. Niffielda. W latach 1966 i 1975 przeszedł gruntowne remonty. W 1976 roku zadeklarowany został pomnikiem narodowym, a w 1990 roku dołączono do niego żółtą przybudówkę.

Najstarsza dzielnica miasta, pełna niejednokrotnie przerobionych na hotele zabytkowych domów (należących niegdyś do baronów kawowych Kostaryki). Część z nich zbudowana jest z drewna. Wyróżniają się tropikalną ("tortową") architekturą z elementami barokowymi i renesansowymi. Zajmuje obszar ograniczony od północy rzeką Torres i Avenidą 13, od południa Avenidą 7, od wschodu ulicą 9 oraz zachodu ulicą Centralną.

Zaprojektował ją przybyły do Kostaryki pod koniec XIX wieku Amon Fasileau Duplantier - szwagier Hipolita Tournona (przedstawiciela firmy Tournon, czerpiącej zyski z eksportu kawy). W 1892 roku Amon zaproponował władzom miejskim wybudowanie nowej dzielnicy. W styczniu 1894 roku podpisano kontrakt, według którego miasto miało mu zapłacić za wytyczenie ulic i avenid dopiero w czasie, gdy powstaną przy nich domy. Wkrótce dzielnica przyciągać zaczęła najbogatszych mieszkańców miasta, którzy budowali eleganckie rezydencje w stylach wiktoriańskim, eklektycznym, neoklasycznym i nowoczesnym. Od kilku lat działa Stowarzyszenie Ochrony i Rozwoju Dzielnicy, które doprowadziło do tego, że z jej obrębu wycofano ruch autobusowy.

Jest dzielnicą terminali autobusowych. Nie są one skupione w jednym miejscu, lecz porozrzucane na całym jej terytorium. Uznana jest za najbardziej niebezpieczną w mieście ze względu na działalność ulicznych młodocianych grup złodziejaszków zwanych "chapulinos". Była to niegdyś siedziba fabryki Coca Coli.

(Dzielnica Hospital). Rozciąga się w obrębie calle 18 i 24, od północy ograniczona Cmentarzem Generalnym, a od południa rzeką Maria Aguilar. 29 sierpnia 2003 została podtopiona przez rzekę. Znalazła się też na liście dzielnic najbardziej narażonych na pożary.

Najbogatsza dzielnica San Jose. Rozciąga się po zachodniej stronie stolicy. Pełna jest małych farm, ogrodów oraz rezydencji XVIII wiecznych baronów kawowych. Domy z reguły otoczone są żelaznymi płotkami ograniczającymi sadzonki imbiru, kawy, ananasów i palm kokosowych.

Rezydencyjna dzielnica we wschodniej części miasta, ograniczona od wschodu szosą 39, zachodu calle 31 i Avenidą Central na północy. Zlokalizowane są w niej pierwszej klasy hotele, restauracje i duże centra handlowe. Położony jest tam zabytkowy Dom Matute. Funkcjonuje w niej największa ilość apartoteli w stolicy.

Rozciąga się na północ od Avenidy 7 i na zachód od calle 16. Najbardziej znaną i historyczną budowlą w niej jest kościół. W 2003 roku znalazła się na liście dzielnic najbardziej narażonych na pożary. Wyróżnia się starą zabudową.

Mniejsza wersja dzielnicy Amon (na wschód od niej) pełna zabytkowych rezydencji z przełomu wieków. Ostatnio planuje się odrestaurowanie jej w celu zachęcenia do osiedlania się w niej intelektualistów i artystów. Położony jest w niej m.in. Ogród Zoologiczny.

Zachodnia dzielnica San Jose, na zachód od parku La Sabana, pełna eleganckich domów, w tym wielu ambasad. Od północy ogranicza ją rzeka Torres, a od południa szosa 104. W styczniu 2000 roku spadł na nią turystyczny samolot.

Najbardziej wysunięta na wschód dzielnica San Jose. W jej obrębie położone jest miasteczko Uniwersytetu Kostaryki. W segmencie Wydziału Muzyki zlokalizowane jest muzeum entomologiczne, w którym prezentowana jest wystawa insektów. Zlokalizowana jest tam fontanna, która niegdyś ustawiona była w Parku Centralnym (przedstawia dziecko przytulone do szyi czapli). Zlokalizowane są w niej liczne bary i restauracje młodzieżowe. Wyróżnia się również wielkim pomnikiem flagi na jednym z rond. W obrębie dzielnicy zlokalizowany jest także największe w Ameryce Środkowej centrum handlowe (San Pedro Mall). Jest to 8-piętrowy, schodkowy budynek mający postać wykutego w skale. Na 5 i 6 piętrze zlokalizowana jest największa dyskoteka w Ameryce Środkowej "Planet Mall".

Zaprojektowana jest w południowej części San Jose. Ostatnio planowane jest zastąpienie jej dwóch najważniejszych rond: San Sebastian i Paso Ancho na skrzyżowania z sygnalizacją świetlną.

Zaprojektowana jest w północno-zachodniej części San Jose. Ma charakter przemysłowy. Znajduje się w niej rondo Jana Pawła II.

Centrum handlowe w dzielnicy Tournon (na północ od centrum miasta), otwarte 15 września 1977 roku. Zaprojektował go Hiszpan Francisco Prospero na wzór starego kolonialnego miasteczka, z brukowanymi ulicami i zabytkowymi parterowymi domami z czerwoną dachówką i tonącymi w kwiatach balkonami. Liczne są bary, restauracje i dyskoteki. Tłoczno jest szczególnie wieczorami w weekendy. Część otrzymywanych z niego funduszy zasila Szpital Dziecięcy w San Jose.

[Av.5-7/calle 11]. Stary browar (do początku lat 80-tych XX wieku), zlokalizowany przy Parku Hiszpańskim. Do dzisiaj zachowały się stare maszynerie i sprzęty niezbędne do wyrobu alkoholowych napojów. Główny budynek wybudowany został w 1856 roku. Jest jednokondygnacyjny i rozplanowany jest na planie prostokąta wzdłuż ulicy. Ma bardzo niski, dwuspadzisty dach, łukowe okna oraz wyeksponowane kamienne wejście z żelazną bramą, które flankują cztery pilastry na których osadzony jest wysoki, trójkątny szczyt z zegarem w środku. Mieści się w nim Ministerstwo Kultury, Młodzieży i Sportu, a po renowacji z 1994 roku również Muzeum Sztuki Współczesnej oraz Narodowe Centrum Kultury (CENAC) z m.in. salą - galerią zdobywców nagrody Magon. Składają się na nie dwa teatry, 3 galerie sztuki, biblioteka i kulturalne imprezy plenerowe. Jego ścianę zachodnią ozdabia zegar słoneczny.

[Av.11/ calle 3bis]. Duży, nowoczesny, czterokondygnacyjny budynek na podstawie kwadratu, położony w dzielnicy Barrio Amon. Dominuje nad spokojną, rezydencyjną ulicą. Wyróżnia się gładkim tynkiem (bez żadnych ozdób), dużymi prostokątnymi oknami, i dużymi wykuszami zakończonymi trójkątnymi zwieńczeniami. Składa się z 90 pokoi.

[Av.1/calle 9]. Położony jest w pobliżu Parku Francisco Morazana. Zbudowany został w stylu neoklasycznym w latach 40-tych XX wieku i obecnie pomalowany jest w tonacji różowo-kremowej. Ma pięć kondygnacji, płaski dach i delikatne ryzality o łukowatych oknach i składa się z 104 pokoi. Między czwartą, a piątą kondygnacją okala go taras z tralkowymi barierkami. W 1994 roku przeszedł gruntowną renowację.

[Av. C-2/calle 3]. Położony przy Placu Kultury, jest jednym z najbardziej znanych hoteli w mieście. Zbudowano go w 1930 roku jako hotel najwyższej klasy w Kostaryce. Urządzono w nim wówczas m.in. dwa luksusowe apartamenty dla dyplomatów (nocowali w nich dwaj prezydenci USA John F. Kennedy i Jimmy Carter). Jest trójfasadowy, o wyrażnie wyodrębnionej czwartej kondygnacji. Ma niski, dwuspadowy dach, i wyróżnia się atrapami balkoników oraz trójkątnymi frontonami. Parter jest arkadowy i funkcjonuje w nim Restauracja Paryska, z której tarasu, można obserwować życie ulicy. W styczniu 2005 roku wpisany został na listę zabytków architektonicznych i otrzymał stosowną tabliczkę.

[Av.5/calle 5-7]. Nowoczesny, najwyższy (17-piętrowy) hotel San Jose przy północnej krawędzi Parku Francisco Morazana. Ma formę oszklonego, strzelistego pudełka ustawionego na wydatnym, ozdobnym fundamencie. Jego fasada podzielona jest przez betonowe klamry na pięć pionowych części. Niższe kondygnacje ujęte są w masywne przypory, które podtrzymują wysunięty poza lico budynku wydatny gzyms. Zawiera 201 pokoi. Jego konstrukcja posiada zabezpieczenia przed trzęsieniami ziemi.

[Av.7/calle 3-5]. Położony jest w dzielnicy Amon. W 100 % składa się z drewna mahoniowego. Wybudowany został w 1910 roku przez rodzinę kawowego barona (Salazar). Jest parterowy, wejście stanowi ozdobna weranda z łukowymi otworami. Dach wyróżnia się lukarenkami. Hotelik składa się z 20 pokoi o wysokich sufitach z zabytkowymi stylizowanymi na XIV-wieczne meblami oraz perskimi dywanami. Wyróżnia się także zabytkowym (wciąż działającym) systemem wentylacji w suficie. Podczas rozbudowy niedalekiego hotelu Aurora zagrożony był wyburzeniem.

[Av.5/calle 7]. Zaprojektowana została w latach 50-tych XX wieku. W latach 70-tych dodano do niej sterczynowe ozdoby. Wyróżnia się ostrołukowymi bramami i ślepymi wejściami oraz bardzo małą ilością wąskich okien. Jest zbudowana na planie prostokąta, jednokondygnacyjna. Dach przesłania attyka z narożnymi sterczynami i trójkątnym frontonem.

[Av.5/calle 9]. Zbudowana jest w stylu mauretańskim. Zbudowana została w 1930 roku przez Anastasio Herrero. (Większość materiałów budowlanych sprowadzona została z Włoch i Hiszpanii). Potem przeszła w posiadanie Luz Quiros de Rodriquez (matki ówczesnego arcybiskupa San Jose Carlosa Humberto Rodriqueza Quirosa). Wyróżnia się ozdobnymi gzymsami z krenelażem, czworoboczną kopułą, schodkowymi przyporami i podcieniami osadzonymi na kolumnowych filarach. Parter ma półkoliste, ujęte w ozdobne przepaski smukłe okna. W 2001 roku sąd przyznał prawa do budynku wnukowi siostry arcybiskupa Jorge Ignacio Guier Acosta.

[Av.3/calle 2]. Położona obok głównego budynku poczty. Jest czterokondygnacyjnym, narożnym budynkiem o niskim zadaszeniu z początku XX wieku. Wyróżnia się wyeksponowanym, czterobocznym, narożnym ryzalitem, z ozdobną, balustradową attyką na górze. Każde piętro oddzielone jest wydatnymi gzymsami. Duże, podłużne okna oddzielone są ozdobnymi pilastrami. Na parterze działa restauracja Mc Donald`s.

[Av.1-3/calle 5]. Zlokalizowana jest przy Kamienicy Piernikowej. Zbudowana została w 1924 roku przez rodzinę barona kawowego, która potem przeniosła się na obrzeża miasta. Cofnięta jest w stosunku do osi jezdni i oddzielona od niej przez betonowy płot z żelaznymi przęsłami. Poprzedza ją betonowe podwórze. Jest dwukondygnacyjna i ma nieregularny kształt. Wyróżnia się bardzo wydatnymi i ozdobnymi gzymsami, przyporami i attykami. Najbardziej okazała jest jej środkowa część z misternymi kompozycjami w tynku nad i pod oknami pierwszego piętra. Dawna siedziba towarzystwa lotniczego KLM, obecnie mieszczą się w niej biura adwokackie.

[Av. Central/calle 1-3]. Jest piętrowym budynkiem z wyraźnie naznaczonym ozdobnym trójkątnym (lub półokrągłym na drugiej ścianie) frontonem. Fasada przepruta jest ogromnymi, zakończonymi w stylu jońskim pilastrami. Oddzielają one prostokątne, duże okna lub duże, ozdobne formy w kształcie żyletek. Kamienica ufundowana została przez Juana Knorra w 1914 roku, o czym informuje dużych rozmiarów wygrawerowany napis. Mieszczą się w niej sklep muzyczny, piekarnia i apteka.

[Av.Central-1/calle Central]. Wzniesiona w 1908 roku. Dwukondygnacyjna. Wyróżnia się biegnącymi przez oba piętra łukowymi niszami w których osadzone są bardzo szerokie okna i żelazne, ozdobne balkoniki. Gzyms ozdobiony jest przerysowanymi, wręcz gigantycznymi kluczami zakończonymi maszkaronami. Cała fasada boniowana. Pierwotnie był to sklep z wyrobami żelaznymi Macaya. Obecnie znajduje się w niej największy dom towarowy z pamiątkami dla turystów.

[Av. 1 bis/calle 7-9]. Pierwotnie należała do rodziny Max Guardian Rojas. Zbudowana została na początku XX wieku w stylu wiktoriańskim. Jest parterowa z lukarenkami w poddaszu. Wyróżnia się drewnianymi ścianami z wykończeniami z blachy cynkowej oraz witrażami w fasadzie. W latach 1994 - 1995 planowano przerobić ją na Casa de la Cultura. W 2000 roku wpisana do ewidencji zabytków. Ostatnio kupili ją właściciele pobliskiego Hotelu del Rey.

[Av.7/calle 13]. Położona jest obok Budynku Żółtego. Zbudowana została w 1944 roku, a zaprojektował ją Teodorico Quiros. Początkowo na jej miejscu stał sławny młyn Victoria. Następnie teren wykupił ex-prezydent Rafael Yglesias. W 1938 posiadłość zakupił inż. Francisco Jimenez Ortiz, który pierwotnie planował otworzyć fabryczkę ceramiki. Jest trzykondygnacyjna, zbudowana na planie prostokąta. Wyróżnia się ściętym narożnikiem z dużą, ozdobną, półokrągłą attyką, na której osadzony jest tralkowy balkonik oraz pręgowanymi kolumienkami. Ostatnio służyła jako miejsce akcji kostarykańskiego filmu "Password".

[Av.1/calle 5]. Narożna, mała, dwupiętrowa kamieniczka z rozbudowaną narożną wieżyczką zakończoną betonową kopułą z lukarenką. Okna pierwszego piętra posiadają wyraziste belkowanie. Wyróżnia się małymi, balkonikami z metalu. Fasada ozdobiona jest ponadto pilastrami imitującymi jońskie kolumny oraz łukowymi oknami. (Ozdoby przypominają lukier na pierniku). W 2000 roku wnętrze budynku uległo częściowemu spaleniu. Obecnie znajduje się w nim sklep z eleganckimi lampami.

[Av.11/calle 8-10]. Barrio Mexico. Wybudowana została w 1890 roku na planie trójkąta. Dwa z jej boków tworzą fasadę wzdłuż rozwidlających się ulic. Ma dwie kondygnacje, z czego parter osłonięty jest przez bardzo wysunięty gzyms-daszek. Bardzo wysokie pierwsze piętro. Wrażenie to podkreślają bardzo smukłe, prostokątne okna i wąskie biegnące przez całą ścianę pilastry. Jej pierwotnym właścicielem był Otto Solera Valverde. Do 1940 roku spełniała rolę apteki. Obecnie znajduje się w niej zakład tapicerski. W 1999 roku wpisano ją na listę zabytków.

[Av. 7/calle15]. Zaprojektowana została przez Francisco Jimeneza de la Guardia około 1920 roku. Zlokalizowane jest w niej biuro d.s. szerzenia kultury francuskiej. Ma masywną, dość jednolitą bryłę na planie prostokąta. Jest dwukondygnacyjna, rozpruta licznymi pilastrami z dwuspadowym dachem. Prawa strona wdziera się w opadającą stromo ulicę.

[Av.Central-Primera/calle 1]. Toczyła się w nim akcja kostarykańskiego filmu Password. Początkowo funkcjonował w niej sklep meblowy Urgelles y Penon. Obecnie mieszczą się tam biura i znana dyskoteka. Jej nazwa pochodzi od nazwiska przemysłowca niemieckiego Heinricha Dietricha Steinvortha.

[Av. Central-2/calle 2-4]. Posiada neoklasyczną, betonową strukturę i jest największym kościołem stolicy. Zbudowana została w 1871 roku. (Przed nią w tym samym miejscu usytuowana była kaplica z 1827 roku, którą obwołano katedrą w 1850 roku). Projektował ją architekt Eusebio Rodriguez. Budowla przepruta jest pilastrami oraz wyróżnia się małą karbowaną kopułą i ujętymi w ozdobne przepaski oknami. Jej wnętrze posiada wzorzystą, kafelkową posadzkę oraz liczne płaskorzeźby. Najbardziej ozdobne wnętrze (w motywy kwiatowe) posiada usytuowana w jej północnej części kapliczka Świętego Sakramentu, jednak prawie zawsze jest ona zamknięta. Ostatnio katedra przechodziła szczegółowe zabiegi konserwatorskie, podczas których naprawiano nadniszczoną przez trzęsienia ziemi konstrukcję.

W 1983 roku katedrę odwiedził Jan Paweł II. Wydarzenie to upamiętnia marmurowa tablica. Pochowani są w niej dwaj pierwsi arcybiskupi: Llorent i Bernard August Thiel. Prócz nich spoczywa także były prezydent kraju Tomas Guardia. Przy południowym boku katedry zlokalizowany jest XVIII-wieczny Palac Biskupów. W przykatedralnym ogrodzie ustawiony jest posąg biskupa Bernardo A. Thiela.

[Av. Central-1/calle 5]. Najbardziej znane kino San Jose, położone przy ulicy 5 oraz Avenidach Centralnej i Pierwszej. Wybudowane zostało przez kupca Tomasa Garcia w 1891 roku. Początkowo występowały w nim wędrowne grupy. Popularność zyskało jednak po spaleniu się Teatru Miejskiego (dzisiejszego teatru Melico Salazara) w latach sześćdziesiątych XX wieku. Zaprojektowane jest dla pomieszczenia 185 osób. Jego nazwa ma związek z różnorodnością wydarzeń artystycznych jakie były w nim organizowane (od cyrków, przez pokazy magów po filmy). Od początku posiada niezmienioną fasadę. W 1904 roku firma Greco organizuje pierwszą projekcję kinematograficzną na francuskim sprzęcie Lumier. Ostatnimi laty specjalizuje się w wyświetlaniu filmów awangardowych. Rokrocznie odbywa się w nim Festiwal Filmów. W 1909 roku wybrano w nim kandydata na reprezentanta Partii Republikańskiej Ricardo Jimeneza, a w 1930 zaprezentowano pierwszy film kostarykański "El Retorno".

[Av.4-6/calle 3-5]. (Koledź dla dziewcząt). Jest jedną z najstarszych szkół w stolicy. Wybudowany został w 1886 roku i był najdroższym wówczas budynkiem w kraju. Zaprojektował go Lesmes Jimenez Bonnefil. Niegdyś miał tam swoją siedzibę Narodowy Urząd Statystyczny. Znajduje się na Placu Gwarancji Socjalnych, i pokrywa prawie całą parcelę (blok). Niektóre części budynku mają czterospadzisty dach. Jego fasada przy ulicy 5 jest dwupiętrowa i podzielona na trzy wyraźne części: dwie boczne oraz centralną, cofniętą poza linię budynku. Ta ostatnia poprzedzona jest ponadto małym ogródkiem ograniczonym ozdobnym, żelaznym płotkiem. Przepruta jest prostokątnymi oknami ujętymi w przepaski (w części środkowej łukowymi). Wyróżnia się wydatnymi gzymsami (górnym i międzykondygnacyjnym).

[Av. Central/calle 3]. Jest jednonawowym kościołem z niskim, dwuspadzistym dachem i trzema łukowo zakończonymi bramami wejściowymi oddzielonymi od siebie dużymi, podwójnymi pilastrami. W zasadzie trudno wyróżnić fasadę główną. Posiada wydatny gzyms oraz ozdobny fronton. Pomalowany jest w tonacji biało-szarej. Początkowo teren na którym stoi należał do rodzeństwa Geronima y Maria Concepcion Quiros y Castro. Pierwotny kościół powstał w 1841 roku. Kiedy w kraju w latach 60-tych XIX wieku panowała cholera ludzie obiecywali, że jeśli minie będą nosić statuetkę Czarnego Chrystusa. Zamówiona z Gwatemali, wykonana z mahoniowca stoi pod ołtarzem, a w ostatnią niedzielę sierpnia jest uroczyście przenoszona.

[Av. 2-4/calle 12]. Jest najstarszym kościołem w San Jose. Zbudowany został w stylu gotyckim z elementami klasycznymi. Zaprojektował go Lesmes Jimenez Bonnefil. Wyróżnia się rzeźbionym, drewnianym sufitem, strzelistymi sterczynami i łukowymi oknami. Ogrodzony jest od frontu przez wysoki, ozdobny, cementowy płot. Wejście główne jest częścią wieży zakończonej wysoką, ostrołukową kopułą. Poprzedza go Park Braulio Carillo. W 2002 roku Ministerstwo Kultury przeznaczyło na renowację jego nawy północnej 360 mln colonów.

[Av.4/calle 9]. Posiada dwuwieżową, symetryczną strukturę flankującą wewnętrzne atrium. Zbudowany został w 1909 roku. Jego ozdobą są sprowadzane ze Szwajcarii witraże. Posiada pochodzące z połowy wieku dzwony i organy. Poprzedzony jest małym placem z drzewem Guanacaste oraz popiersiem Carlosa Guardii. Odbywają się w nim koncerty. Dobrej akustyce służy zaprojektowany wysoki sufit. Pod koniec 1999 miał przed nim stanąć kontrowersyjny obelisk poświęcony końcowi wieku.

[Av.9/calle 29]. Jednonawowy, biały kościół wzniesiony w latach 30-tych XX wieku. Nad głównym wejściem zawieszony jest wsparty na czterech kolumnach w każdym rogu balkon. Tylna część budynku zaakcentowana jest przez całkiem wąską i wysoką kopułę. Fasada poprzecinana jest pilastrami, i wyróżnia się prostokątnymi oknami z trójkątnymi naczółkami. Na dachu umieszczony jest posążek patronki świętej Teresy.

[Av. 10-12/calle Central]. Jest jednonawową kopią katedry San Juan w Puerto Rico. Wybudowany został w stylu neobarokowym. Wyróżnia się arkadowymi podcieniami oddzielonymi od siebie podwójnymi, okrągłymi kolumnami. Po bokach kopuły, na frontonach ustawione są posążki aniołów. Wyróżnia się tralkami i umieszczonym pod kopułą zegarem.

[Av.18/calle 9-11]. Na początku służyło jako więzienie, od 1887 roku jako szkoła (druga najstarsza szkoła średnia w kraju). Zajęcia w budynku odbywają się od 1903 roku. Na jego podwórzu znajduje się dużych rozmiarów pomnik ex-prezydenta Ricardo Jimeneza Oreamuno. W 1981 roku uznane zabytkiem.

[Av.5/calle 9]. Jeden z trzech eksperymentalnych budynków z metalu, które ustawiono w San Jose na przełomie wieków (1896). Miało to związek z katastrofalnym trzęsieniem ziemi w 1888 roku. Konstrukcje z metalu miały uchronić nowe budowle przed destrukcją. Zakończenie budowy nadzorował architekt Charles Thirion. Metalowe elementy wykonywane były przez firmę Herrerias De Aisseeau i sprowadzone do Kostaryki z Amberes w Belgii. Pierwsze segmenty przetransportowane zostały do Limon w 1892 roku. (Inna wersja podaje, że przewiezione zostały przez pomyłkę do Puntarenas. Tam miały przeleżeć trzy lata zanim szef portu przesłał list zawiadamiający o tym do prezydenta Kostaryki). Przez wiele lat był to największy budynek w San Jose. Początkowo podzielony był na dwie części, w których funkcjonowały osobno szkoła dla chłopców i szkoła dla dziewcząt. Po wielkim trzęsieniu ziemi z 1910 roku, znajdował się w nim szpital dla rannych.

Pomalowany jest na różne odcienie żółci z pastelowymi zielonymi gzymsami. Cały budynek sprawia wrażenie zbudowanego tył na przód. Jego wnętrze z powodzeniem mogłoby służyć za fasadę. Wyróżnia się w nim wewnętrzny dziedziniec. Budynek usytuowany jest przy Parku Morazana. Podczas jego budowy, miejsce to pokrywały opanowane przez moskity pola. Obecnie znajduje się w nim szkoła Buenaventura Corrales.

Zlokalizowane jest na północnym krańcu ulicy Czwartej. Przypominający zamek budynek pochodzi z 1848 roku i do 1989 roku pełnił funkcję więzienia (4.000 więźniów). Od 1994 roku muzeum. Wyróżnia się dwoma połkolistymi wieżami-ryzalitami oraz krenelażową attyką. Każde z 34 pomieszczeń prezentuje różnotematyczne wystawy edukacyjne dla dzieci (astrologia, planeta-ziemia, Kostaryka, ekologia, nauka, ludzie, komunikacja. Działa w nim również planetarium.

[Av.7/calle 9-11]. Jego patronem od 1930 roku jest Marco Fidel Tristan Castro - pierwszy dyrektor, który zainicjował gromadzenie dzisiejszej muzealnej kolekcji. Umieszczone jest na jedenastym piętrze Narodowego Zakładu Ubezpieczeń. Znajduje się w nim największa kolekcja (7.000 sztuk) przedkolumbijskich wyrobów z jadeitów . Poza tym prezentowane są muzyczne instrumenty, łuki i strzały, lotnicze zdjęcie stanowiska archeologicznego Guayabo i replika 14-wiecznego chińskiego porcelanowego konia z dynastii Tang. Dużo eksponatów pochodzi z prywatnej kolekcji Carlosa Balsera.

W styczniu 2006 roku cała kolekcja przeniesiona została na parter, ponieważ dotychczas godziny otwarcia musiały pokrywać się z godzinami pracy Instytutu. Wcześniej próbowano bezskutecznie rozwiązać ten problem budując zewnętrzną windę.

Położone jest w dzielnicy Uruca. Założone zostało w 1985 roku. Prezentowana jest w nim kolekcja materiałów piśmienniczych, maszyny drukarskie, oraz inne rzeczy i urządzenia związane z historią drukarstwa w Kostaryce w ciągu ostatnich 150 lat.

Zlokalizowane jest w dzielnicy Los Yoses. Zawiera kolekcję prekolumbijskiej biżuterii, sztuki i ceramiki. Sprzedawane są w nim również diamenty i inne dreogocenne kamienie.

[Av. 3/calle 21]. Powołane zostało w maju 1993 roku. Zajmuje budynek starego dworca z 1907 roku. Przedstawia fotografie i dokumenty dotyczące sławnego "pociągu dżunglowego". Na zewnątrz ustawiona jest sprowadzona w 1939 roku z Filadelfii lokomotywa parowa.

[Av.6-8/calle 21]. Muzeum mieści się w budynku Sądu Najwyższego. Prezentowane są w nim wystawy broni, narzędzi zbrodni, przyborów do zażywania narkotyków, sfałszowanych pieniędzy i losów loteryjnych, a także nielegalnie usunięte płody i czarno-białe fotografie przedstawiające np. poćwiartowane ciała. Założone zostało w 1981 roku.

{Av.11/calle 25]. Znajduje się w Barrio Escalante. Założone zostało w 1991 roku Znajduje się w budynku z 1912 roku wyróżniającym się ścianami o szkieletowej konstrukcji wypełnionej błotem. Znajdują się w nim przedmioty związane z życiem i czynami ex-prezydenta Rafaela Calderona Guardii [1940-1944]. W latach 1985 - 1994 budynek przeszedł gruntowną rekonstrukcję.

[Calle 42]. Powstało w 1977 roku. Zajmuje budynek byłego terminalu lotniczego w obecnym Parku Miejskim La Sabana. Prezentowane są w nim sztuka i malarstwo kraju z XIX i XX wieku. Na piętrze, w tak zwanym "złoty salonie" mieści się wystawa malowideł ściennych francuskiego artysty Louisa Ferrona, przedstawiających historię Kostaryki. Na placu 100-lecia przed muzeum ustawiony jest odsłonięty w 1991 roku pomnik Juana Carlosa I oraz postument Leona Corteza.

[Av. Central-2/calle 15-17]. Usytuowane jest przy Placu Demokracji. Budynek wzniesiony został w 1916 roku. Do 1949 roku, znany był jako Fort Bellavista, w którym mieściły się koszary rządowe. Znajduje się w nim tak zwana Złota Komnata, której wnętrze ufundowała bananowa kompania United Fruit Company.

Wnętrza zajmują wystawy przedkolumbijskich przedmiotów, strojów z różnych epok, kolonialnych mebli, portretów kostarykańskich prezydentów i kłów mastodontów. Prezentowane są również m.in. wyrabiane przez Indian Chorotegas kamienne stoliczki do rozgniatania ziaren kukurydzy. Zawarte są w nim także różne dokumentacje dotyczące historii kraju. Wystawiony jest m.in. certyfikat przyznania w 1987 roku pokojowej nagrody Nobla prezydentowi Oscarowi Ariasowi Sanchezowi. Do zwiedzania udostępniony jest także dziedziniec muzeum, gdzie w wypielęgnowanym ogrodzie stoi kilka armat oraz pochodzące z południowo-wschodniej Kostaryki dużych rozmiarów kamienne kule.

[Av. Central/calle 5]. Nazwane imieniem Jaime Solera Benetta. Usytuowane jest w podziemiu Placu Kultury. Zawiera kolekcję monet i banknotów, w tym wydany w 1970 roku 1000-colonowy ze złota. Wśród 4400 eksponatów prezentowane jest zdjęcie monety z 1469 roku.

Założone zostało w 1959 roku w starym koledżu La Salle, na południowy-zachód od parku miejskiego La Sabana. Przedstawiane w nim są między innymi wypchane zwierzęta, szkielet wieloryba, kolekcja muszli i kamieni oraz różnego rodzaju butelki w których przetrzymywane są w formalinie morskie jeżowce, ośmiornice, ludzkie płody i nietoperze.

[Av.5-7/calle 11]. Zlokalizowane jest w starym budynku browaru. W czterech pomieszczeniach prezentowane w są narodowe i międzynarodowe wystawy malarstwa, rzeźby i sztuki przemysłowej.

[Av.Central/calle 5]. Nosi imię Alvaro Vargasa Echeverii. Usytuowane jest w podziemiu Placu Kultury. Wzniesione zostało w 1982 roku. Posiada drugą, największą w Ameryce kolekcję przedkolumbijskiego złota (1.600 sztuk ważących 24.000 uncji). Eksponaty w postaci figurek żab, jaguarów, rekinów, węży, krabów zawieszone są na cienkich linkach i sprawiają wrażenie unoszących się w powietrzu. Szczególnie dużo znajduje się postaci drapieżnych ptaków i krokodyli z wystającymi z ich ust ludzkimi odnóżami. Obok mieści się Muzeum Numizmatyczne.

Jest położoną w Parku Francisco Morazana imitacją Świątyni Miłości z Wersalu. Zaprojektowana została przez Francisco Salazara w miejsce starej, drewnianej kaplicy. Oddano ją do użytku 24 grudnia 1920 roku. Była pierwszą w Kostaryce budowlą, której kopuła wzmocniona była cementem.

Pierwotnie służyła jako miejsce spotkań zakochanych. Z czasem stała się miejscem koncertów miejskich oraz politycznych przemówień. W 1975 roku miała być zburzona dla potrzeb budowy pomnika argentyńskiego śpiewaka Carlosa Gardela. W tym samym roku obwołano ją jednak pomnikiem narodowym. W 1980 roku poddana została gruntownemu remontowi.

[Av.2-4/calle 12-14]. (Park Merced). Rozplanowany jest przez kościołem La Merced. Ustawiona jest w nim 1,3 metrowa przedkolumbijska kula z Palmar Sur, statua byłego prezydenta Braulio Carillo oraz ozdobna łukowa fontanna. Znajduje się tam również pomnik Kopernika. Porośnięty jest wysokimi palmami, ozdobnymi krzakami - bombkami oraz agawami. Po stronie południowej parku znajduje się budynek browaru, a po zachodniej ciągnie się szpital San Juan de Dios.

[Av. 2-4/calle Central-2]. (Park Tomasa Guardii). Jest zadrzewiony (jest tam m.in. drzewo Guanacaste), posiada bulgoczącą fontannę, cementowe ławki oraz przypominający pająka okazały kiosk (estradę). Darczyńcą tego obiektu był były dyktator Nikaragui Anastasio Somoza. (Kilka lat temu, w referendum, mieszkańcy San Jose zdecydowali o jego zachowaniu). Pod kioskiem funkcjonuje biblioteka dla dzieci imienia Carmen Lyra, a obok od 2004 ustawiony jest ozdobny maszt z flagą narodową oraz pomnik mężczyzny z miotłą (autorstwa Edgara Zunigi). Przy północnej ścianie parku, po drugiej stronie ulicy znajduje się Teatr Melico Salazara, po stronie zachodniej zaś sędziwa restauracja Soda Palace. W 1842 roku w jednym z jego narożników rozstrzelany został Francisco Morazan.

(Park Różnorodności). Powstały w 1981 roku park zabaw w stylu disnejowskim w dzielnicy La Uruca (pierwotnie miał być parkiem zabaw dla najmłodszych pacjentów szpitali stolicy). Znajdują się tam karuzele, gokarty, elektryczne samochodziki oraz repliki znanych kostarykańskich budynków (Fabryki Alkoholu, Kongresu, domów miejskich, targów i banku). Składa się z trzech odrębnych sektorów: stolicy, wybrzeża i prowincji (w tym ostatnim postawione są autentyczne XIX-wieczne tradycyjne budynki adobre). W grudniu 2004 do parku sprowadzono z Włoch tzw. "Wieżę" - gigantyczny, opadający z zawrotną szybkością w dół podnośnik. Większość z zysków parku przekazywanych jest na rzecz Szpitala Dzieci w San Jose. Planuje się dostosowanie parku do funkcji miejsca zabaw sylwestrowych stolicy.

[Av.3-5/calle 5-9]. Zaprojektowany został w 1887 roku. Podzielony jest na cztery parcele. Jego centralną część stanowi neoklasycystyczna Muszla Koncertowa (tzw. Muzyczna Świątynia). W północno-zachodniej części zasadzone są zakwitające w porze suchej dęby sawannowe [Tabebuia rosea]. Do południowej części przylegają zaś dwa zabytkowe domy. W północno-wschodnim narożniku, naprzeciw Metalowego Budynku ustawiona jest fontanna. Nad parkiem góruje najwyższy hotel miasta La Aurora. Park naszpikowany jest posągami oraz popiersiami sławnych ludzi (Bernardo Soto Alfaro, Bernardo O`Higgins).

Otoczony jest długimi, kamiennymi ławami spełniającymi funkcję płotu z żelaznymi bramkami wejściowymi. W 1998 roku w parku odsłonięto 3,5 metrowej wysokości pomnik z brązu przedstawiający prezydenta Kostaryki z lat 1974-1978 Daniela Odubera Quirosa. Wykonał go rzeźbiarz kostarykański Olger Villegas. Upamiętniono w ten sposób jego udział w społecznym rozwoju kraju. W 1992 roku park został przemodelowany (dodano nowe ławy i wytyczone nowe trawniczki).

[Av.3-7/calle 9-11]. (Park Ekspresji). W parku wyróżnia się pomnik konkwistadora, dużych rozmiarów fontanna i mnóstwo wysokich tropikalnych drzew z różnych rejonów świata. Znajdują się wnim tablice poświęcone: Manuelowi Gonzalezowi Zeledonowi z 1964 roku, poecie narodowemu Aquileo J. Echeveria z 1966 oraz członkom baletu Dony Coralia de Romero, którzy zginęli w katastrofie z 1969 roku w Choluteca (Honduras). W części zachodniej znajduje się także ustawiona w 1978 roku wielka tablica upamiętniająca odśpiewanie przez dzieci z różnych szkół w 1903 roku po raz pierwszy hymnu narodowego ze słowami. W jego południowo-zachodnim rogu wznosi się była Fabryka Alkoholi, która w 1994 roku przemieniona została na Narodowe Centrum Kultury. Znajdują się w niej dwa teatry, nowoczesne muzeum sztuki oraz Ministerstwo Kultury. Przy zachodniej krawędzi Parku ustawiony jest tzw. Metalowy Budynek, a przy północnej Budynek Ubezpieczeń Społecznych. W północno-wschodnim narożniku wyróżnia się także kafelkowa kapliczka z 4 rzeźbionymi płaskorzeźbami po bokach. W 1994 roku odrestaurowany został z funduszy Ambasady Hiszpańskiej.

[Av. 18-20/calle2-4]. Założony w 1956 roku. W jego wschodniej części wysoki, futurystyczny obelisk poświęcony strażakom. Znajdują się również popiersie Jose Maria Canas (ex-prezydenta) i tablica poświęcona wydarzeniom 1856 roku. Wyróżnia się metalowymi ławami z siedzeniami z grubych rur, fontanną i niskimi drzewami. Więcej jest betonu niż zieleni.

(Park Pokoju). 53-hektarowy park miejski w południowych dzielnicach miastach. Stworzony został przez prezydenta Oscara Ariasa jako centrum sportowo-rekreacyjne. W jego obrębie znajdują się boisko do piłki nożnej, dwa boiska do siatkówki, koszykówki, 5 kilometrów ścieżek rowerowych oraz jezioro. Niedawno odsłonięto w jego obrębie pomnik złożony z zabetonowanych karabinów i broni skonfiskowanej przez celników na granicy podczas prób ich przejazdu tranzytem przez kraj. Jego autorem jest Mario Parra.

(Dookoła budynku administracji pełno jest domków z cegły, w których odbywają się rozmaite kursy, między innymi samoobrony i tańca. Wśród nich ustawiony jest tak zwany Budynek Artysty, w którym malarze-amatorzy wystawiają swoje prace. W weekendy, w parku odbywają się koncerty i polityczne manifestacje. We wschodniej części parku znajduje się rondo I Griega. W styczniu 2005 roku na jednym z pagórków zainicjowano płatne zjazdy na kartonach dla dzieci.

[Av.Ameryki/calle 42]. Jest największym parkiem miejskim w kraju, który położony jest w zachodniej części San Jose. (Przyrównywany jest często do nowojorskiego Parku Centralnego). Powstał na miejscu dawnego (1958) międzynarodowego lotniska. Posiada olimpijskich rozmiarów basen, szlaki rowerowe, boiska futbolowe, tenisowe i golfowe. Stworzone jest w nim również sztuczne jezioro oraz narodowy stadion piłkarski. Wyróżniają się eukaliptusowe przestrzenie. W jego obrębie, w budynku byłego terminalu lotniczego znajduje się Muzeum Kostarykańskiej Sztuki.

[Av.1-3/calle 15-19]. [Park de la Estacione]. Duży i zadrzewiony. Zaprojektowano go w 1895 roku. W tym samym roku w jego centralnej części usytuowano Pomnik Narodowy upamiętniający zwycięską walkę z filibustierem Williamem Walkerem w 1856 roku. W narożniku południowo zachodnim wzniesiony jest także pomnik bohatera narodowego Juana Santamarii. Ponadto ustawionych jest tam wiele statuetek i popiersi ludzi związanych z niepodległością kraju (Denis MOra, Aliberto Marten Chavarril, Miguel Idalgo, Don Andreas Bello). Dominują w nim wysokie drzewa na których przesiadują długoogonowe papugi. Na południe od parku znajduje się czerwony budynek urzędu cywilnego oraz Trybunału Wyborczego. Od strony zachodniej graniczy z nowym budynkiem biblioteki miejskiej.

[calle 42]. (Plac 500-lecia). Zaprojektowany w 500 rocznicę odkrycia Ameryki. Znajduje się on na obrzeżu Parku Miejskiego La Sabana, przed Muzeum Sztuki Kostarykańskiej. Wyłożony jest betonem. Gdzieniegdzie ozdabiają go przycięte na kształt kul krzaki. Jest tam również odsłonięty w 1991 roku pomnik Juana Carlosa I oraz postument Leona Corteza Castro (1951). W listopadzie 2001 roku rozpoczęła się spod niego parada przewoźników karet, które wypałnione były figurkami świętych.

Położony jest na przedmieściach San Jose, trzy kilometry na wschód od dzielnicy San Pedro. Znajdują się w nim place zabaw dla dzieci, korty do siatkówki i koszykówki, stanowiska do grillowania oraz ławki.

[Av.Central-2/calle 13-15]. Stanowi go przestrzeń kamiennych stopni, które prowadzą do Muzeum Narodowego. Jego budowę zlecił w 1989 roku prezydent Kostaryki Oscar Arias dla upamiętnienia 100 lat demokracji w kraju. Znajduje się przy nim wzniesiona w 1994 roku brązowa statua byłego prezydenta Don Figueresa. Patrząc na zachód, widać z niego poszarpane szczyty Escazu. Przy jego zachodniej stronie ustawione są stragany, gdzie sprzedaje się pamiątkowe koszulki oraz wyroby rzemieślnicze z Kostaryki, Gwatemali i Peru.

[Av.18-22/calle 11-13]. Dużych rozmiarów. Zaprojektowany został w 1925 roku. Częściowo przeznaczony na plac zabaw dla dzieci. W 2002 roku odnowiony. Dodane kamienne ławki i zasadzone drzewka. Wyróżnia się gigantycznych rozmiarów posąg ex-prezydenta [1906-1910, 1928-1932] Cleto Gonzaleza Viqueza.

[Av.2/calle 3]. Nazwano go na cześć pierwszego szefa stanu Kostaryki (1823 - 1829). Zajmuje wąską parcelę pomiędzy teatrem narodowym, a hotelem Gran, przy Avenidzie 2. Od strony zachodniej ogranicza go arkadowe zadaszenie spełniające rolę korytarza do hotelu Gran. W czerwcu 1995 roku oddany został do użytku po gruntownym remoncie. Ustawiona jest na nim statua Juan Mora Fernandeza, który stoi ze szpadą i przewieszonym płaszczem na lewej ręce. Wyróżnia się metalowymi ławkami złożonymi ze spiętych klamrami grubych, żelaznych rur (po pięć).

[Av. Central-2/calle 3-5]. Serce miasta. Dookoła zlokalizowane są restauracje i bary szybkiej obsługi. Jest chętnie odwiedzany przez gołębie, które dokarmiane są przez odpoczywających na ławkach miejscowych i turystów. Nieodłącznym elementem placu są grający na marimbie uliczni muzycy, kuglarze i klauni. Nad południową jego częścią dominuje Teatr Narodowy. Przy zachodniej krawędzi, po drugiej stronie ulicy znajduje się sławny Gran Hotel z czynną 24 godziny na dobę Restauracją Paryską.

[Av.13/calle 7-9]. Zaprojektowany został w 1994 roku. Wyróżnia się na nim sześciokolumnowa (na podstawie półkola) struktura połączona wydatnym gzymsem. Ustawiony jest za nią nowowybudowany Trybunał Wyborczy. Postawiony jest na nim kawałek Muru Berlińskiego, który jest podarunkiem od rządu Niemiec. Znajduje się na nim również upamiętniająca upadek muru specjalna tablica.

[Av.4-6/calle 5-7]. Pokryty jest betonowym chodnikiem ze stopniami i małymi trawniczkami i krzewami. Obok niego usytuowane są Ministerstwo Turystyki oraz Koledż Senoritas. Postawiony jest na nim bardzo duży pomnik ex-prezydenta [1940-1944] Rafaela Angela Calderona Guardii.

[Av.1-3/calle 2]. Dwukondygnacyjny budynek na planie prostokąta. Wzniesiony został w 1917 roku. Zaprojektował go Luis Llach. Okna parteru są łukowe a pierwszego piętra zakończone trójkątnymi naczółkami. Wyróżnia się trójbramowym wejściem głównym, masywnym frontonem i attyką. Na piętrze znajduje się założone w 1985 roku muzeum z wystawą znaczków oraz historycznych telegrafów i aparatów telefonicznych (prezentowany jest na niej m.in. Penny Black - najstarszy wydany w 1863 roku znaczek na Kostaryce). W 1980 roku budynek zadeklarowany został pomnikiem narodowym. Na tyłach poczty usytuowany jest zacieniony park figowy.

Jeden z najbardziej znanych pomników San Jose. Ustawiony jest w Parku Narodowym we wschodniej części miasta. Zaprojektowany został w Paryżu pod koniec XIX wieku. Symbolizuje waleczną postawę Ameryki Środkowej, (w szczególności Kostaryki) w walce z amerykańskim filibustierem Williamem Walkerem, który w 1856 roku chciał zawładnąć całym regionem. Jego wykonanie zlecono w Paryżu w połowie XIX wieku francuskiemu rzeźbiarzowi Louisowi Carrierowi Bellouse. Ten wyrzeźbił piedestał z brązu, na którym osadzonych jest siedem postaci. Pięć z nich symbolizuje republiki Ameryki Środkowej, a dwie pozostałe Williama Walkera oraz jednego z jego zabitych żołnierzy. Kostaryka stoi w środku wyprostowana, jedną ręką trzyma flagę i pokazuje drogę do wolności, a drugą podtrzymuje Nikaraguę. Ta z kolei, ze złamaną szpadą, na znak agonii ma głowę przykrytą woalką. Gwatemala dzierży siekierę, Salwador szpadę, a Honduras tarczę i łuk.

Na piedestale umiejscowione są cztery płaskorzeźby prezentujące kolejno sceny z bitwy pod Santa Rosa, walki pod Rivas (Nikaragua-11.IV.1856), odzyskanie rzeki San Juan oraz postać ówczesnego prezydenta Kostaryki Juana Rafaela Mora Porrasa. Rzeźbienie pomnika ukończono w 1891 roku. Do Kostaryki sprowadzony został rok później. Uroczyste odsłonięcie (przy udziale delegatów z sąsiednich państw regionu) nastąpiło 15 września 1892 roku. Jednym z punktów programu był spektakularny pokaz puszczania sztucznych ogni. Od tamtego czasu, rokrocznie przed pomnikiem Kostarykańczycy świętują Dzień Niepodległości.

[Av.1/calle 9-11]. Prezentowane są w nim przeróżne gatunki gadów i płazów z całego świata, m.im. wąż terciopelo (odpowiedzialny za połowę ukąszeń w Kostaryce), jaszczurki Jezusa Chrystusa, Iguany, Boa Dusiciele, zabójcze węże wodne (w wielkich akwariach), wielkie azjatyckie pytony, czarne kobry, jadowite żaby strzałkowe, a także egzotyczne w Kostaryce kobry i pytony. Zaprojektowany jest tam również dużych rozmiarów basen z piraniami.

Przylega do północnej krawędzi Ogrodu Zoologicznego Simona Bolivara. Jego nazwa po łacinie oznacza motyla. W jego skład wchodzą małe wodospady otoczone orchideami i helikoniami. Nakryty jest siatką uniemożliwiającą motylom ucieczkę oraz stanowiącą barierę dla drapieżników. Wyróżnia się 21 gatunków motyli (w tym niebieskie z rodzaju Morphos, przezroczyste Espejitos oraz czerwone, zielone, żółte i czarne Heliconius) i kolorowe kolibry. Każdego ranka, pracownicy ogrodu zbierają jaja motyli z kwiatów i umieszczają je w specjalnych klatkach. Przeznaczane są na eksport dla prywatnych kolekcjonerów i wystawców w Europie.

[Paseo Colon-Av.6/calle 14-20]. Największy szpital w kraju. Zlokalizowany jest we wschodniej części Paseo Colon, rozciąga się na powierzchni kilku "bloków"!. Ma masywną strukturę i graniczy ze Szpitalem Dziecięcym (z 1964 roku) (ten ostatni słynie z ustawianej przed nim w okresie Bożonarodzeniowym ogromnej świecącej choinki)). San Juan de Dios jest dwu lub trzy kondygnacyjnymi kompleksami budynków, których fasady ciągną się wzdłuż ulic. Założony został w 1845 roku.

[Av.2/calle 11]. (Mercado de Artesania). Duży, brązowy, otynkowany budynek. Był jednym z pierwszych publicznych targów, gdzie organizowano pokazy kostarykańskich wyrobów ręcznych pod dachem. Jest największym składowiskiem suwenirów i haftów w kraju. Można tam kupić wiklinowe kosze, wyrabianych z farbowanych włókien motyle lub kwiaty oraz ubrania.

[Av.Central-1/calle 6-8]. Zbudowany został w 1881 roku. Jest parterową, obszerną, cementową halą z wychodzącym ze środka niskim, dwuspadzistym dachem pokrytym blachą. Stoiska podzielone są według specjalności. Sprzedawane jest tam wszystko od ubranek dla dzieci po świeże ryby, żywe indyki, głowy świń, kwiaty, przyprawy i religijne ikony. Owoce morza wystawiane są w sektorach przy Av. 1, produkty skórzane przy calle 6 i Av. Central. Przy calle 8 funkcjonuje także kilka kawowych stoisk oferujących najtańsze i najlepsze kawowe napoje w stolicy.

[Av.2/calle Central]. Jeden z dwóch najbardziej znanych teatrów Kostaryki. Ma neoklasyczną fasadę. Wybudowany w 1799 roku, służył początkowo jako miejski ratusz. W ówczesnym czasie, plac przy którym był usytuowany nazywany był Plaza Real. Po kilku latach przerobiono go i pomniejszono, aby móc przeprowadzić projektowaną Avenidę Drugą. W 1828 roku zburzono i wybudowano go od nowa z kamiennych elementów. Za rządów Juana Rafaela Mora, przerobiony został na jego kwaterę główną. W 1849 roku Mora przeniósł do niego swoją nowo zrekrutowaną armię. Zorganizowano tam skład amunicji, armat i karabinów. Ślady tych decyzji odnajdowane były jeszcze wiek potem, kiedy niespodziewanie pod podłogą jednego z pomieszczeń odkryto armaty i szable.

18 lipca 1918 roku, budynek ponownie zmienił swoją funkcję stając się siedzibą szkoły dla chłopców. W 1924 roku wskutek trzęsienia ziemi jego konstrukcja zostaje poważnie uszkodzona, a sama szkoła staje się pustostanem. Kilka lat potem, po usunięciu gruzu i ruin, właścicielem parceli zostaje Jose Raventos. Miał on ambicję wybudowania teatru, który mógłby rywalizować z Teatrem Narodowym kraju. Nową strukturę budynku zaprojektował architekt kostarykański. Od czasu ponownego wzniesienia budowli (7.X.1928) z 2.250 miejscami siedzącymi, nazywana była Teatrem Raventosa. Pierwsza wystawiona w nim operetka nosiła tytuł "Pocałuj mnie", a rolę tytułową zagrała w niej Esperanza Iris. W latach późniejszych zaczęto projekcje pierwszych filmów niemych. Dobra passa teatru zakończyła się w 1967 roku, kiedy podczas inscenizacji "Drakuli", zaprószony pożar strawił jego wnętrze.

W latach siedemdziesiątych, kulturalny światek San Jose odkupił i wyremontował teatr nadając mu nazwę Teatru Popularnego. Remont ukończony został w 1976 roku i prawie natychmiast rozgorzała kłótnia o jego nazwę. Część zainteresowanych chciała, aby nazywany był po prostu Teatrem Miejskim. Inni forsowali nadanie mu imienia sławnego kostarykańskiego tenora Melico Salazara. Druga z opcji wygrała i od 1980 roku, teatr oficjalnie nosi imię tego śpiewaka. Podczas prac remontowych technicy z hiszpańskiego Muzeum Sztuki dodali trzecią kondygnację, odbudowali scenę i podest dla orkiestry, wzmocnili korynckie kolumny, balkony i uzupełnili liczne płaskorzeźby. Liczbę miejsc ograniczono do 1.000. Zainstalowano także uznany za najlepszy wówczas w Ameryce Środkowej, sterowany komputerowo system oświetleniowy. Z Hiszpanii sprowadzono aksamitne kurtyny. Ponownie zaczął funkcjonować 13 grudnia 1981 roku wystawiając sztukę "Carmen". Obecnie sezon teatralny trwa od kwietnia do października.

[Av.2/calle 3-5]. Usytuowany jest w południowo-zachodnim rogu Placu Kultury. Jego budowę zainicjowali pod koniec XIX wieku kawowi baronowie, którzy zgodzili się odprowadzać od każdego worka kawy specjalny podatek. Pośrednio spowodowane było to faktem, że ówczesna światowej sławy primadonna Adelinba Patti, podczas swego tourne po Ameryce Środkowej, pominęła Kostarykę ze względu na brak odpowiedniego dla niej miejsca do występu. Przy projektowaniu współpracowali architekci z Włoch, Hiszpanii i Francji. Wyposażyli go w sprowadzone z Belgii stalowe ramy zabezpieczające przed trzęsieniami ziemi. Ostatecznie budowę ukończono w 1897 roku. W 1965 roku obwołano go pomnikiem narodowym. W 1991 roku teatr przeszedł gruntowną odnowę spowodowaną zniszczeniem przez trzęsienie ziemi.

Jego bryła wykonana jest z piaskowca i jest miniaturą Opery Paryskiej. Akcentują ją łukowate okna oraz kolumnowa fasada (kolumny wykonane są z marmuru sprowadzanego z Włoch). Wejście do teatru flankują statuetki Bethovena i hiszpańskiego dramaturga Calderona de la Barca. Trzy inne statuetki symbolizujące Muzykę, Sztukę i Literaturę, ustawione są na trójkątnym szczycie. Całość nakryta jest czerwonym, kopulastym dachem. Wnętrze budynku posiada okazały holl, marmurowe schody, wykończenia w 22,5 karatowym złocie, brązie i tropikalnym drewnie oraz stiuki, krystaliczne żyrandole, lustra i obrazy. Na suficie widnieje fresk przedstawiający załadunek bananów, na stojący w porcie statek. W pomieszczeniach teatru funkcjonuje oferująca kawę, kanapki i ciastka kawiarenka Ruisenor.

[Av.2-4/calle 6]. Jest narożnym, dwupiętrowym, kremowo-różowym budynkiem. Ma prostokątne okna (największe na parterze, i całkiem małe na piętrze). Rozczłonowany jest przez pilastry i zakończony nieskomplikowaną attyką (niektóre okna wyższej kondygnacji są porozdzielane dużymi inskrypcjami). Główne łukowe wejście znajduje się wzdłuż calle 6. Tam wznosi się też najwyższa część budowli, która ma duże okna i zakończona jest wyraźnym frontonem.

[Av.Central/calle 17]. Zlokalizowana jest przy Placu Demokracji. Wzniesiona została w 1912 roku w stylu mauretańskim na polecenie kandydata na prezydenta Maximo Fernandeza, przez firmę Andreoli&Indumi. Początkowo nazywana była Błękitnym Pałacem. Kiedy w 1914 roku Fernandez przegrał wybory, przekazał swój dom kolejnemu prezydentowi Alfredo Gonzalezowi Floresowi. W latach 1954 - 1989 budynek spełniał rolę prywatnej rezydencji. Dzisiaj znajduje się w nim Zgromadzenie Narodowe.

Ulice mają strukturę szachownicową. Ze wschodu na zachód biegną avenidy. Na północ od avenidy Centralnej wytyczone są avenidy o numeracji parzystej, a na południe-odwrotnie - nieparzyste. W zachodniej części miasta, Avenida Centralna przechodzi w Paseo Colon, a po stronie wschodniej ta sama avenida przeistacza się w 4-jezdniowy bulwar. Z północy na południe biegną ulice (tzw. calles). Na wschód od Calle Central, znajdują się ulice nieparzyste, a po stromnie zachodniej - parzyste.

Geografia
Parki narodowe
Historia
Kalendarium
Ciekawostki
Fauna i flora
Miasta
Prowincje
Osobistości
Wydarzenia