Prowincja, która w 1824 roku, na mocy referendum przyłączona została do Kostaryki z Nikaragui. Jej nazwa oznacza "miejsce z uszatymi drzewami". (W latach 1858 - 1860 nosiła nazwę Moracia). Jest najbardziej suchą prowincją Kostaryki. Od listopada do kwietnia nie otrzymuje prawie w ogóle deszczów, co powoduje, że określana jest "kawałkiem Afryki w Kostaryce". Wyróżnia się bardzo bogatym folklorem i licznymi patwiskami bydła. (Dlatego przezywane jest "bydlęcą prowincją", "kostarykańskim dzikim zachodem" lub "Teksasem Kostaryki"). Porasta ją suchy las.

Największe sztuczne jezioro w Ameryce Środkowej, położone na wysokości 545 m.n.p.m. Położone jest w zachodniej części prowincji Guanacaste, 6 km na północ od Tilaran. Jego najbardziej wschodni sektor należy już do sąsiedniej prowincji Alajuela. Powstało w 1973 roku na skutek powiększenia do znacznych rozmiarów niewielkiego jeziorka w celach budowy zapory hydroenergetycznej. Całkowita powierzchnia wynosi 75 km. Od listopada do maja wieją tam dochodzące nawet do 100 km na godzinę formujące metrowe fale nieustanne wiatry. (Z tego powodu przez miłośników nart wodnych, surfingu i windsurfingu uważane jest za najlepsze miejsce do uprawy tych dyscyplin na świecie). Temperatura wody waha się w nim od 18 do 21 C.

Niedawno na podstawie zdjęć satelitarnych ujawniono, że na dnie jeziora zalegają stare siedliska pierwotnych mieszkańców Kostaryki których wiek przewiduje się na 2000 lat.

Miasto na trasie Autostrady Panamerykańskiej. Prawa miejskie otrzymało w 1918 roku. Znajduje się w nim kilka zabytkowych domów adobe. Na placu centralnym ustawione jest popiersie urodzonego tam w 1931 roku ex-prezydenta Tomasa Guardii. (Innym sławnym mieszkańcem miasta był astronom Pedro Nolasco). Znajduje się w nim siedziba Fundacji Ochronnej Tempisgue (w skład której wchodzą parki narodowe Palo Verde, Barra Honda, Las Baulas i R. B. Lomas de Barbudal). Spore zniszczenia wyrządził w mieście wstrząs sejsmiczny z 1 sierpnia 1935 roku.

Węzeł drogowy na Autostradzie Panamerykańskiej. Jedno z głównych centrów komercyjnych w Guanacaste. W 1921 roku prawa miejskie. Wznosi się na wysokości 90 m.n.p.m. Dookoła przeważają suche, gorące równiny. Jego nazwa pochodzi od zalegających wokoło pól uprawy trzciny cukrowej. 4 km na północ zlokalizowane jest nazwane na cześć Dony Pacifici Fernandez (projektantki kostarykańskiej flagi) Centrum Ekologiczne La Pacifica. Posiada kilka biegnących równolegle do rzeki Corobici szerokich szlaków turystycznych. Zawarte są w nim pastwiska, ryżowiska, i pola uprawne nerkowców.

Położona na wybrzeżu Nicoya, ma 2 km długości i kształt serca. Od wnętrza lądu oddziela ją gęsta ściana palm. Odznacza się łagodnymi przybojami fal. Popularne w jej obrębie są wycieczki kajakami.

Jedna z najbardziej popularnych plaż w Guanacaste. Położona jest w podkowiastej zatoce o tej samej nazwie. Zlokalizowane są przy niej małe pizzerie, bary na wolnym powietrzu i dyskoteki. W miesiącach od maja do lipca odbywa się tzw. Fiesta Dziewicy Mórz. Połączona jest ona z organizacją regat na plaży i w porcie Puntarenas. W wodach u jej brzegu poławiane są ryby o wadze nawet do 50 kg.

Jedyna w Kostaryce tzw. różowa plaża. Jej podłoże składa się z rozkruszonych odłamków muszli (jej nazwa oznacza "plażę muszlową"). Ma 1,5 km długości, półksiężycowy kształt i otoczona jest gęstą roślinnością.

Jest częścią wielkiej zatoki Papagayo. Na południu ograniczona jest przylądkiem Ballena, a na północy znanym ze stanowisk archeologicznych półwyspem Nacascolo. Ma kształt podkowy i obramowana jest wysokim klifem. Jest częścią tzw. "projektu Papagayo", czyli wybudowania sieci kilkusetpokojowych hoteli.

(Wcześniejsza nazwa Siete Cuernos). Założone w 1804 roku. Położone przy wjeździe do półwyspu Nicoya. Przepływa przez nie rzeka Las Palmas. W 1947 roku otrzymało prawa miejskie. We wrześniu 1999 roku, prawie całe centrum zalane zostało przez powódź.

[Playa Blanco]. Stolica kantonu Carillo we wschodniej części prowincji. Nazwana na cześć osiedlających się na obrzeżach warzęch różowych mylnie branych za flamingi. Jest centrum rybołówstwa sportowego (posiada jedną z największych flot jachtów sportowych w Ameryce Środkowej). Jest również pierwszym dokiem benzynowym na południe od meksykańskiego Acapulco. Wybrzeże przy niej naszpikowane jest bardzo dużą ilością sięgających aż po horyzont wysepek (np. Plata, sterczyny Catalinas). Wyróżnia się dużo eleganckich, luksusowych domów, z których większość należy do osiedlających się tu amerykńskich emerytów. W latach sześćdziesiątych, na południowym krańcu plaży, holywoodzki reżyser George Howarth zainicjował budowę wakacyjnego ośrodka wypoczynkowego dla gwiazd. Rokrocznie w czerwcu odbywają się międzynarodowe zawody jachtowe.

Położone na półwyspie Nicoya, kilka kilometrów na wschód od Santa Cruz. Składa się z 85 domostw. Jej mieszkańcy kultywują tradycje ludowe. Trudnią się lepieniem figurek, dzbanów i gwizdków z motywami zaczerpniętymi od indiańskich przodków Chorotegas. Przed domami ustawione są stoliki na których sprzedaje się ceramiczne pamiątki. Turyści obserwować mogą sam proces ich tworzenia, poprzez modelowanie (bez użycia koła garncarskiego), suszenie i wypalanie (w piecu podobnym do iglo) oraz malowanie naturalnymi barwnikami z lasu deszczowego.

Szaropiaszczysta, 2-kilometrowa na wybrzeżu półwyspu Nicoya. Pozbawiona jest drzew. Charakteryzuje się silnymi prądami morskimi. Popularna wśród surfingowców. Od grudnia do stycznia znoszą na niej jaja żółwie oliwkowe. Ze względu na fakt, ze w pobliżu nie ma żadnej miejscowości, odizolowana jest od świata.

Stolica kantonu Abangares (zwana również Las Juntas de Abangares), powstała z połączenia Rio Abangaro i Quebrada Piedras. Główną jej atrakcją są dawne, funkcjonujące w latach 1884 – 1931 kopalnie złota. W parku ustawiona jest na pamiątkę mała kopalniana lokomotywa. W 1911 roku doszło tam do masowych strajków górniczych. W 1991 roku założone zostało Ekomuzeum Kopalniane. Przedstawiane w nim są fotografie i modele przedstawiające pracę w starych kopalniach. Przed wejściem kilka odcinków torów. W mieście ustawionych jest ponadto trochę zabytkowych domków. Ulice są brukowane, a na trójkątnym skwerze wznosi się poświęcona górnikom statua. Pięć kilometrów od Las Juntas, w miejscowości La Sierra funkcjonowało pierwsze w regionie Guanacaste centrum górnicze. Do dzisiaj podziwiać można magazyn prochu, budynek z narzędziami, szyny, lokomotywę, kamieniołomy oraz inne elementy wykorzystywane w tamtym czasie do eksploatacji.

(25.000). Główne miasto półwyspu Nicoya, rywalizujące swego czasu z Liberią o miano stolicy prowincji. Nazwane zostało na cześć kacyka Indian Chorotegas, który jako pierwszy przywódca indiański powitał w 1523 roku ekspedycję Gonzalesa Davili. Prawa miejskie otrzymało w 1918 roku. Najstarszą jego budowlą jest położony w Parku Centralnym XVII-wieczny (1644) kościół San Blas, który ogłoszony został narodowym reliktem. Od 1982 roku funkcjonuje w nim muzeum prezentujące kolekcję rzeźbionych postaci i świeczników z platyny, brązu i miedzi.

Nicoya jest centrum komercyjnym przemysłu pasterskiego. Przy głównym skwerze znajduje się kilka zabytkowych domków, w tym kino z lat trzydziestych, które zamienione zostało na kawiarenkę oraz tablica pamiątkowa aneksji Guanacaste. W południowo-wschodnim rogu ustawione jest otoczone kilkoma filodendronami drzewo Guanacaste. 12 grudnia w mieście odbywa się tzw. fiesta de la Yeguita. Stanowi mieszankę staroindiańskich rytuałów z honorowaniem dziewicy z Guadelupe.

Otoczone zielonymi wzgórzami miejsce, które składa się z położonej 5 km wgłąb lądu osady i trzech piaszczystych plaż (Nosara, Guiones i Pelada) określanych często wspólnym mianem Nosara. Powstała w 1961 roku w wyniku oszustwa, kiedy rząd zdecydował sprzedać grunty pewnemu biznesmenowi pod planowane osadnictwo bogatych Amerykanów, którym obiecywano dogodne miejsca pod pola golfowe i korty tenisowe.

Mieszkańcom wolno zbierać w określonych dniach jaja żółwi z pobliskiego R. B. Ostional. Wielu z nich wynajmuje swoje mieszkania na weekendy lub tygodnie. Nazwa Nosara wzięła się od imienia Indianki, która według legendy miała poślubić wojownika z sąsiedniego szczepu. Podczas ataku na wioskę wrogich oddziałów, Nosara postanowiła chronić swoich bliskich i podcięła sobie żyły z których krew uformowała nie do przebycia rzekę.

Dużych rozmiarów zatoka w północnej części pacyficznego wybrzeża Kostaryki. Obejmuje między innymi południowy brzeg P. N. Santa Rosa oraz przylądek Arenilla z plażą Panama. Od kilku lat forsuje się projekt wybudowania nad nią największego kompleksu turystycznego kraju, mającego zwiększyć popularność Kostaryki na świecie. Zakłada się wzniesienie 290 nowych izb hotelowych w prywatnych hotelach (po cztery-pięć pokoi w każdym). Utworzono tak zwaną Grupę Papagayo, zrzeszającą prawników, ekonomistów, biznesmenów, architektów i inżynierów kraju mających śledzić postępowanie prac oraz doradzać w ich wykonywaniu.

Położone na wybrzeżu półwyspu Nicoya. Posiada zakończoną palmami białopiaszczystą plażę o tej samej nazwie. Znajdują się przy niej przeznaczone dla turystów domki z bambusa. Swoją wakacyjną posiadłość ma również były prezydent Oscar Arias Sanchez. Posiada małe lotnisko. W pobliżu brzegu znajduje się wysepka Chora, na której przebywają stada fregat. W 1996 roku wyasfaltowano prowadzącą do niej drogę. Przybrzeżna rafa koralowa osłabia działanie fal. W 2000 roku odbyły się tam pierwsze w kraju zawody triatlonowe.

(17.000). Położone jest na półwyspie Nicoya. Stolica kantonu o tej samej nazwie. Centrum komercyjne prowincji, obwołane Narodowym Miastem Folkloru. Kontynuowane są w nim tradycje przodków, co ma odzwierciedlenie w wyrobie znanych w całym kraju przedmiotów z gliny. Stanowi węzeł drogowy umożliwiający dojazd do plaż Grande, Flamingo, Brasilito, Conchal, Potrero i Jounquillal. Założone około 1760 roku, początkowo nazywane było Las Delicias. Jej obecna nazwa wzięła się od ustawionego przed wejściem do jednego z domów drewnianego krzyża. Tradycją stały się wówczas rokrocznie odbywające się do niego w maju pielgrzymki okolicznych mieszkańców. Zabytkiem miejscowości jest powstała przez trzęsienie z 1950 roku ruina starego kościoła Santo Cristo de Esquipulas. Ufundował ją w 1804 roku Miguel Ramos. Stanowi ją charakterystyczna różowa zegarowa wieża., obok której rokrocznie 15 stycznia odbywa się lokalny karnawał. (Organizowane jest rodeo, zawody folkowych tańców i pokazy gry na marimbach).

Ozdobą miasta są kolorowe domy z oszalowanymi ścianami (w 1993 roku część z nich uległa zniszczeniu wskutek pożaru). Na wschód od Parku Centralnego położona jest Plaza de los Mangos, przy której postawiono najbardziej reprezentacyjne hotele.

(500). ("kostarykańska stolica surfingu"). Popularny wśród surfingowców ośrodek nadmorski i mały port rybacki w zachodniej części Guanacaste. Od południa ogranicza go cypel San Francisco. Wyróżnia się różnorodnością drogich hoteli i restauracji. Posiada lokalne lotnisko. Okoliczne wody znane są z obfitości marlinów i żaglic. Położona nad nim szaropiaszczysta plaża ma 2 km długości. Zlokalizowane jest na niej porośnięte namorzynami estuarium. Rosną na niej palmy kokosowe i drzewa tamaryndowe (od których wzięła się nazwa miejscowości). W jej południowej części zlokalizowany jest cypel z którego widać małą wysepkę Capitan. W bardzo odległej (geologicznie) przeszłości mniej więcej w miejscu dzisiejszego Tamarindo uchodziła bezpośrednio do morza rzeka Tempisque.

Stolica kantonu o tej samej nazwie, położona na południe od jeziora Arenal. Do 1910 roku, znana była pod nazwą La Cabra (po hiszpańsku "koza"). Później, na prośbę mieszkańców nadano jej nową nazwę Tilaran. Powstała z połączenia dwóch odrębnych wyrażeń indiańskich: Tilava ("mocno pada") i Tlan ("miejsce wielkich powodzi"). Charakterystyczny dla miasta jest niski, cementowy, półokrągły kościół. Przed wejściem głównym, na betonowym palu, znajduje się wysoki krzyż. Rozciąga się również park z cedrami i sosnami. W kwietniu odbywa się targ bydła i rodeo. Wyróżnia się odmiennym dla prowincji Guanacaste klimatem, podobnym do klimatu Mesety Centralnej. W okolicy popularne wycieczki rowerowe. W 2000 roku, w wyniku pożaru jaki wydarzył się w Domu Pomocy Społecznej zginęło 17 pensjonariuszy.

Geografia
Parki narodowe
Historia
Kalendarium
Ciekawostki
Fauna i flora
Miasta
Prowincje
Osobistości
Wydarzenia