|
Dziennikarzom (również radiowych) przypomina się o podawanie linku do strony. Tyczy się to także w dużej mierze wikipedystów, którzy potworzyli wiele haseł o Kostaryce na bazie tej strony bez podawania źródła. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Jednocześnie przestrzega się przed nieskonsultowanym kopiowaniem informacji tu załączonych, ponieważ zastosowane zostały pułapki na plagiatorów (przekręcone daty, nazwy, ukryte podświetlenia).
|
|
Buenos Aires: Rolnicze miasteczko położone w dolinie El General, przy rzece Rio General. Wyróżnia się zadrzewionym, centralnym placem. Na zachód od niego ciągną się należące do kompanii Del Monte pola uprawy ananasów i brzoskwiń. 12. X. 2001 roku jego mieszkańcy zablokowali Autostradę Panamerykańską w proteście przeciwko planowanemu w pobliżu projektowi hydroenergetycznemu.
Burica (przylądek): Najdalej położone terytorium Kostaryki w kierunku południowo-zachodnim. Około 1-2 mln lat wstecz przylegał do obecnego półwyspu Osa, odcinając od Oceanu zatokę Dulce. Podzielony jest wzdłuż na pół między Panamę i Kostarykę. Jest szlakiem przemytników narkotyków z tej pierwszej. Zamieszkuje go 200 mieszkańców.
Caldera: Założona w 1981 roku, obecnie główny port po stronie pacyficznej kraju. Składa się z trzech doków. Zawijają do niego zarówno frachtowce, jak i olbrzymie promy. Rocznie odbywa się w nim przeładunek 360 większych statków. W roku 2002 na skutek silnego sztormu zniszczeniu uległo molo. W kwietniu 1842 roku zacumował do niego i tym samym rozpoczął inwazję na Kostarykę Honduranin Francisco Morazan.
Cerro Pando (szczyt): [2.468 m.n.p.m.]. Szczyt na granicy panamsko-kostarykańskiej. Granica przez niego ustalona została na podstawie traktatu z 1910 roku (propozycja Loubeta). Stanowi część działu wodnego pomiędzy rzekami zatok Dulce w Kostaryce i Charco Azul w Panamie. Jego stoki pokrywają skały bazaltowo-andezytowe. W roku 1998 odkryto na nim nowy tylko tam występujący gatunek jaszczurki [Norops fuscuoauratus].
Damas: Wyspa w środkowej części wybrzeża pacyficznego, przez niektórych uznawana tylko za półwysep. Ma bardzo podłużny kształt, biegnie prawie równolegle do wybrzeża, a od lądu oddzielona jest porośniętym namorzynami estuarium o tej samej nazwie. Powstała z nanosów dwóch rzek: Parrita i Paquita. Ostatnie trzęsienia ziemi rozdzieliły ją na dwa odrębne sektory.
Jaco: Skupisko nadmorskich ośrodków i plaży o tej samej nazwie na środkowym wybrzeżu kostarykańskim, 110 kilometrów od San Jose. Jest bardzo popularne wśród surfingowców i stanowi główny punkt docelowy weekendowych wypadów Josefinos (mieszkańców San Jose). Ma reputację miasta zabaw i nocnego życia. Przy jego głównej uliczce zlokalizowane są sklepy spożywcze, hotele i specjalistyczne wypożyczalnie sprzętu wodnego. Na całej jej długości ciągną się także pola ryżowe i otoczone starannie wypielęgnowanymi ogrodami domki wczasowe. Na pobliskiej plaży kanadyjska kompania filmowa kręciła fimy science-fiction. Zaznaczają się przy niej silne prądy morskie. Obecnie Jaco stara się o miano "turystycznego miasta" Kostaryki".
Dona Ana (plaża): Usytuowana jest w dystrykcie Barranca, kantonie Puntarenas, przy ujściu rzeki Barranca. Posiada 200metrów długości i wciśnięta j4est pomiędzy dwa klify. Porastająjąpalmy i drzewa migdałowe. Jest bardzo ceniona wśród miłośników surfingu.
Dominical: (200). Ograniczona murem palm i nadbrzeżnymi wzniesieniami, mała, spokojna, rybacka mieścina w południowej części wybrzeża prowincji, kilka kilometrów na północ od Parku Morskiego Ballena. Zasiedlona została na początku wieku, kiedy niejaki Victor "Chucuyo" Sibaja. założył tam pierwsze małe plantacje domonicos (odmiany plantanów). Ostatnio, po doprowadzeniu do niej ubitej drogi odkrywana jest przez turystów. Jego brązowo-piaszczysta plaża ma reputację miejsca, gdzie u wybrzeży zaznaczają się bardzo silne prądy morskie.
Niedaleko wykopaliska archeologiczne. Po przewróceniu się drzewa w dżungli, odsłonięte zostały indiańskie grobowce. Archeolodzy wydobyli kawałki garnków, ceramikę oraz resztki petroglifów pisanych kredą na głazach. Są to pozostałości społeczności indiańskiej, żyjącej niedaleko Dominical w okresie od 800-1500. Choroby, jakie przywieźli z sobą odkrywający nowe tereny Hiszpanie, spowodowały poważne uszczuplenie szczepów i w rezultacie ich relokację.
Esparza: Założone zostało w 1574 roku przez gubernatora Anguciano de Gamboa pod nazwą Espiritu Santos. W 1879 roku uzyskało połączenie drogowe z Puntarenas. W XVI wieku miał tam swą siedzibę jeden z wicegubernatorów. Wyróżnia się kolonialnym kościołem z różowego marmuru. Niegdyś zamieszkiwał tam sławny rzeźbiarz i architekt Fadrigue Gutierrez. Na przedmieściu spotykają się dwie alternatywne trasy do San Jose. Mieszkańcy znani byli z polowania na legwany.
Esterillos (plaża): Otoczona palmami ma 11 kilometrów długości. Oddzielona jest od położonej bardziej na północ plaży Hermosa przez przylądek Judas. Zaznaczają się na niej duże pływy, których obecności dowodzą liczne kałuże. Podzielona jest na trzy części Esterillos wschodnią, centralną i zachodnią. Znajdują się na niej pomniki: ustawionej na cokole syrenki oraz połączonej w czułym uścisku pary kochanków. Kilka lat temu organizowano na niej wyścigi mułów co dało początek Festiwalowi Mułów w pobliskiej Parrita.
Golfito: Byłe miasto kampanii bananowej, położone w zatoczce o tej samej nazwie, wchodzącej w skład większej zatoki Dulce. Od strony lądu ograniczone jest zalesionymi, stromymi wzgórzami R. N. Golfito. Przez wydłużony kiszkowaty kształt, jego główna ulica biegnie równolegle do zatoki. Wyróżnia się dwie podstawowe kontrastujące ze sobą dzielnice.
Wschodnia nazywana jest Pueblo Civil i posiada typową dla miast tego regionu drewnianą architekturę. Zachodnia stanowi natomiast byłą bazę administracyjną kampanii bananowych, które prosperowały tu w latach 1938-1985. Wolnostojące domki są odnowione i schludne. Dookoła niektórych z nich zachowały się jeszcze hodowane chętnie przez poprzednich właścicieli "drzewa kiełbaskowe" [Kigelia african]. Niektóre z domków służą dzisiaj jako miejsca noclegowe dla najbardziej stałych klientów założonej w 1988 roku strefy wolnocłowej. Przybywają do niej Kostarykańczycy i Panamaczycy, którzy szczególnie opłacalnie kupują tam sprzęt elektroniczny. Na zachód od miasta rozciąga się plaża kakao.
Niedawno brytyjska kampania filmowa Enigma realizowała w nim film o obrońcy lasów amazońskich Chico Mendezie. Reżyserem obrazu był Chris Menez (zdobywca złotych palm na festiwalu w Cannes). Z innych produkcji filmowych kręconych w obrębie miasta wymienić należy "El Dorado" oraz "Columbus".
Neily: Rolnicza mieścina 17 kilometrów od Panamy. Lokalnie nazywana jest Villa. Założona została w latach 40-tych XX wieku na skutek napływu Panamczyków. Rozciąga się u podstawy Wzgórz Nadbrzeżnych (Fila Costena), na prawym brzegu rzeki Corredores. Położona na trasie Autostrady Panamerykańskiej jest węzłem drogowym umożliwiającym dojazd między innymi do położonego na północ San Vito. Otaczają ją największe plantacje bananów oraz palmy olejowej w dolinie Coto Colorado.
Palmar Norte: Rzeka Terraba rozgranicza go od położonego na południe miasta-bliźniaka, czyli Palmar Sur. W latach 1938 - 1985 był centrum uprawy bananów w dolinie Diquis. Na podwórzu koledżu ustawione są dwie z wykopywanych w tym rejonie tajemniczych przedkolumbijskich, marmurowych kul. Niegdyś teren ten zamieszkały był przez Indian Brunca.
Palmar Sur: Przedzielone jest rzeką Terraba od bliźniaczego miasta Palmar Norte. Odnaleziono w nim wisiorki złotej żaby i szamana. Z okresu przedkolumbijskiego pochodzą również wykopywane na jego terenie perfekcyjnie wykonane dwumetrowe, marmurowe kule niewiadomego pochodzenia. Dwie z nich wystawione są dzisiaj na trawniku przy wjeździe do miasta. W centrum ustawiony jest mały, wykonany z desek kościółek o dwuspadzistym dachu i bocznej wieży. W miasteczku znajduje się także lokalne lotnisko.
Parrita: Mały, były port bananowy, obecnie centrum uprawy palmy olejowej nad rzeką o tej samej nazwie. Indianie przezywali go "miejscem, gdzie uprawia się kukurydzę". Prowadząca do niego droga charakteryzuje się licznymi żelaznymi, jednoprzejazdowymi mostami. Dookoła rozciągają się plantacje papai i arbuzów. Założone zostało w 1922 roku przez Agatona Lutza Stiegla z Niemiec (plantatora bananów). W styczniu odbywa się festiwal i parada mułów.
Pavones (plaża): Od kwietnia do października ma bardzo dobre warunki do surfowania. Mówi się, że pojawiają się przy niej najdłuższe (do 1 kilometra) fale na świecie. Otoczona jest wzgórzami. Ustawionych jest na niej sznurem kilka domów.
Puerto Jimenez: Główne miasto półwyspu Osa, nad zatoką Dulce. Centrum oraz lotnisko położone są w zachodniej jego części, podczas gdy nowa dzielnica z plażą Platanares na wschodzie. Na głównej ulicy zlokalizowana jest informacja turystyczna. Sercem miasta jest restauracja Carolina będąca bazą dla wycieczek trekingowych. Na północ od niego znajduje się porośnięte mangrowiami estuarium oraz brązowo-piaszczyste plaże. Przy wybrzeżu rozciąga się mała rafa koralowa. Na krótko w latach 80-tych podczas regionalnej gorączki złota, miasto przeżywało swoje pięć minut. Posiada połączenie promowe z Golfito.
Punta Leona (przylądek): Przylądek w środkowej części wybrzeża pacyficznego Kostaryki, niedaleko wejścia do zatoki Nicoya. W jego skład wchodzi białopiaszczysta plaża, na której zamontowane są baseny za zjeżdżalniami. W latach 90-tych XX wieku ekipa holywoodskich filmowców kręciła tam niektóre ujęcia do filmu pt:"1492".
Quepos: Niegdyś duży port-teraz centrum wędkarstwa sportowego na środkowym wybrzeżu Pacyfiku. Jest najbliższym miastem P. N. Manuel Antonio. Jego nazwa pochodzi od nazwy Quepoa - podszczepu Indian Borucas. W latach trzydziestych United Fruit Company założyła w jego obrębie plantacje bananowe, która w latach pięćdziesiątych zamknięte zostały z powodu niszczącej je zarazy zwanej "panama". Od tego czasu okolice miasta poświęcone są uprawie palmy olejowej. W centrum znajduje się sporo barów, dyskotek, restauracji i sklepów z pamiątkami. Główny skwer jest długi i dedykowany skałtom. W dzielnicy Boca Vieja Estuarium wybudowane są stare domy na palach wbitych w zatokę. W pobliżu miasta, w 1571 roku Hiszpan Juan de Pizzarro założył pierwszą w Kostaryce misję franciszkańską. Do dzisiaj widoczne są jej ruiny.
Rey Curre: Miasto w Rezerwacie Indiańskim Boruca. Pod koniec lutego odbywa się tam spektakularna Fiesta Diablitos. Stanowi ją nawiązująca do wydarzeń z czasów kolonialnych inscenizacja walki pomiędzy Indianami (Diablitos), a Hiszpanami (Byk). Całości dopełniają kolorowe stroje i drewniane maski. Organizowane są wówczas pokazy sztucznych ogni.
San Vito: Miasteczko założone w 1951 roku przez 111 rodzin włoskich imigrantów. Położone jest w dolinie Coto Brus, przy granicy z Panamą na wysokości 980 m.n.p.m. W 1953 powstał pierwszy kościół. W 1965 prawa miejskie. Posiada trójkątny park miejski. Przy głównym skrzyżowaniu usytuowany jest Centrum Kulturalne Dante Alighieri, które dostarcza informacji turystycznych. Okalające miasto wyższe partie wzgórz Brunquenia pokryte są uprawami kawy oraz sadami owocowymi. W centrum miasta pełno jest włoskich restauracji.
Sześć kilometrów na południe położone są Ogrody San Vito zawierające na powierzchni 10 ha bogatą (2000 sztuk) kolekcję tropikalnych roślin oraz stuletnich drzew. Założone zostały w 1963 roku przez Roberta i Katherinę Willsonów. W 1973 roku przekazany został Organizacji Tropikalnych Studiów na biologiczną stację naukową. Stanowi strefę buforową Międzynarodowego Parku La Amistad na pograniczu kostarykańsko-panamskim. W 1994 roku spłonął główny budynek naukowy.
Sierpe: Miasteczko położone przy wjeździe na półwysep Osa. Poprzez rzekę o tej samej nazwie ma połączenie z zatoką Drake`a po stronie pacyficznej kraju. Terytorialnie przynależy do delty rzeki Terraba posiadającej największe w Kostaryce dorzecze. dookoła porozrzucanych jest około 12 tysięcy namorzynowych bagien oraz skrawki plantacji bananowych.
Zancudo (plaża): Sześć kilometrów długości. Rozłożona poniżej estuarium rzeki Coto Colorado. Ograniczona jest palmami kokosowymi. Jej nazwa w tłumaczeniu oznacza "moskity".
KONTAKT
| 
