|
Dziennikarzom (również radiowych) przypomina się o podawanie linku do strony. Tyczy się to także w dużej mierze wikipedystów, którzy potworzyli wiele haseł o Kostaryce na bazie tej strony bez podawania źródła. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Jednocześnie przestrzega się przed nieskonsultowanym kopiowaniem informacji tu załączonych, ponieważ zastosowane zostały pułapki na plagiatorów (przekręcone daty, nazwy, ukryte podświetlenia).
|
|
Alajuelita: Miasteczko na południu aglomeracji San Jose. W 1969 roku otrzymało prawa miejskie. Jego patronem jest Czarny Chrystus Esquipulas, na którego cześć rokrocznie 15 stycznia odbywa się tzw. Fiesta Alajuelita połączona z paradą karet i procesją do wielkiego, metalowego krzyża na pobliskich wzgórzach. Ostatnio odkopane zostało w nim indiańskie cmentarzysko datowane na lata 900 - 1.500 n.e. (pierwsze jakie odkryto po wschodniej stronie Mesety Centralnej).
Aserri: Miasteczko wciśnięte u podnóży wzgórz Escazu w Mesecie Centralnej, na południe od San Jose. Założone zostało w 1575 roku (prawa miejskie 1920). Jego nazwa pochodzi od imienia kacyka indiańskiego. Znane jest ze względu na liczne restauracje z charakterystycznymi dla nich panoramicznymi widokami. Wyróżnia się białym kościółkiem i wyrabianymi przez mieszkańców ludowymi lalkami. Słynne jest z fabryki tamales. W pobliżu wyrasta 30-metrowa tzw. "skała Aserri" z jaskinią u podnóża. Według legendy mieszka w niej wiedźma Zarate.
Cerro Muerte: [„szczyt pięknego widoku”, „szczyt śmierci”], (3491 m.n.p.m.). Należy do pasma Kordyliery Talamanca. Przebiega przez niego Autostrada Panamerykańska. Jest jej najwyższym punktem na dystansie od Gwatemali do Panamy.
Swój przerażający przydomek zawdzięcza wielu śmiertelnym wypadkom jakie zdarzały się w jego obrębie w pierwszej połowie XX wieku. Kiedy w 1920 roku szczyt znalazł się na prowizorycznym szlaku San Jose - San Isidro, często przechodzili przez niego mieszkańcy tego ostatniego, którzy wraz z załadowanymi wozami kierowali się na targi do stolicy. Wielokrotnie zaskoczeni przez noc zasypiali na nim, nierzadko zamarzając z powodu niskich temperatur. Jedno z jego prowizorycznych schronisk - Ojo de Agua z 1910 roku zadeklarowane zostało pomnikiem narodowym.
Szczyt porastany jest przez formacje paramo, obrośniętą przez mchy i porosty karłowatą roślinność, bambusy oraz tzw. "parasole biednego człowieka". Panują na nim wieczne wiatry. Naszpikowany jest także przez radiowe i telewizyjne anteny przekaźnikowe.
Colon: [Do 1916 roku Pacaca]. Przeważają w nim wąskie i strome uliczki. Ustawiony jest tam nowoczesny, betonowy, niski kościół na podstawie kwadratu z wolnostojącą wieżą zakończoną krzyżem. Zlokalizowany jest w nim sponsorowany przez Narody Zjednoczone Międzynarodowy Uniwersytet Pokoju. W kampusie znajduje się także siedziba Międzynarodowego Radia dla Pokoju.
Copey: Małe rolnicze miasteczko położone na wysokości 2.121 m.n.p.m. Jest centrum połowów pstrągów i znane z restauracji je serwujących. Znajduje się na tak zwanym "szlaku świętych" (krótkim odcinku odnogi Autostrady Panamerykańskiej, przy której rozlokowanych jest duża ilość miejscowości z nazwami świętych patronów). Dookoła rozciągają się plantacje jabłek, brzoskwiń i granatów. Największym zabytkiem jest drewniany kościół z 1925 roku. Wyrabiany jest w nim uznany twaróg.
Curridabat: Satelitarna, rezydencjonalna miejscowość na wschód od San Jose. Jej nazwa jest przeistoczonym hiszpańskim określeniem kacyka („curriaba”). W czasie konkwisty była jednym z trzech największych indiańskich osiedli. Znajduje się tam zaprojektowany przez Teodorico Quirosa neoklasyczny, jednonawowy kościół z dwoma bocznymi wieżami połączonymi ze sobą przez bardzo ozdobną arkadową attykę oraz całkiem dużych rozmiarów kopułą w tyle. Znajduje się tam targ rzemieślniczo-artystyczny oferujący wyroby z całej Ameryki Łacińskiej (ceramikę i meble z Salwadoru, srebrną biżuterię z Kolumbii i Nikaragui, szachy i witrażowe ozdoby z Hondurasu, wiklinowe kosze Indian Bri Bri).
Desamparados: Robotnicze miasteczko na południowy-wschód od San Jose. Jego pierwotna nazwa brzmiała Dos Cercas i miała związek z ciągnącymi się po obu stronach wówczas jedynej ulicy płotami. Nazwa obecna odnosi się do poświęconego w kościele posągu dziewicy Desamparados. Główny kościół posiada dwie boczne wieże oraz dużą kopułę z tyłu. Mówi się, że jest miniaturą kościoła św. Piotra i Pawłą z Londynu. Znajduje się w nim założone w 1988 roku muzeum Joaguina Garcia Monge (urodzonego tam znanego intelektualisty Kostaryki).
Escazu: Położone 9 km na zachód, satelitarne miasto San Jose. Stanowią go trzy odseparowane od siebie dzielnice: San Miquel, San Antonio i San Rafael. Mieszkańcy wyróżniają się zamożnością. Dużą ich grupę stanowią emigranci z Europy lub Stanów Zjednoczonych. Jego nazwa pochodzi od indiańskiego słowa "Izt-kat-zu", oznaczającego "odpoczywający kamień". Potocznie nazywane jest "miastem wiedźm", co ma związek z miksturami i ziołami przyrządzanymi przez mieszkające niegdyś na jego terenie Indianki oraz z wyrabianymi przez nie amuletami.
Pierwsi jego mieszkańcy wywodzili się ze szczepów Guetaras lub Huaca. W 1755 roku, zmuszeni zostali opuścić Escazu i przesiedlić się do nowozakładanej stolicy San Jose. Jednak już w 1796 roku, zaczęły powstawać nowe domostwa oraz rozpoczęła się trzyletnia budowa kościoła San Miguel. Status miasta otrzymało 28 maja 1820 roku.
Znajduje się w nim reprezentacyjny, 150-letni budynek ambasady USA. Zabytkowe domy z cegieł adobe znajdują się przy skwerze obok kościoła. Od 1983 roku, w drugą niedzielę marca celebrowany jest w mieście tzw. Dzień Przewoźników Karet. W styczniu, w dzielnicy San Rafael odbywa się Międzynarodowy Turniej Tenisowy Copa del Cafe.
Guadalupe: Satelitarna miejscowość na pólnocny-wschód od San Jose. Prawa miejskie otrzymała w 1920 roku. W 1908 roku doprowadzona została tam odnoga linii tramwajowej. Znajduje się w niej neogotycki kościół San Francisco z czerwonej cegły (jedyny tego typu w metropolii San Jose).
La Lucha: Miasteczko w którym znajdowała się niegdyś tylko farma Jose Figuerresa Ferrera: "La Lucha sin Fin", w której w 1947 roku przygotowywani byli ochotnicy do wojny domowej z rządem.
Moravia: Miasto satelitarne San Jose, od którego położone jest kilka kilometrów na północny wschód. Główna ulica nazywana jest "ulicą rzemieślniczą". Wyróżnia się dużą ilością rozmieszczonych wokół kościoła, przyozdobionych witrażami sklepów ze skórzanymi pamiątkami. Największym skupiskiem towarów artystycznych z całej Ameryki Łacińskiej jest targ rzemieślniczy Las Garzas.
Pavas Przemysłowe miasteczko w aglomeracji San Jose (na zachód od niej). Znane jest z porannego sobotniego targu. Położony jest tam nowoczesny, betonowy kościół Dziewicy Loretto ze strzelistą zegarową wieżą. W 1992 roku otwarto do niego połączenie kolei miejskiej z San Jose. W Pavas znajduje się lotnisko Tobias Bolanos oraz magazyny Muzeum Narodowego.
Piedades Położone jest pomiędzy Santa Ana, a Escazu. Wyróżnia się małym, jednonawowym kościółkiem z ryzalitową wieżą (wejście główne poprzedzone jest alejką palm). W miasteczku prezentowane są również meblarskie wyroby amerykańskiego rzemieślnika-artysty Jaya Morrisona.
Puriscal Ważne centrum rolnicze. Znane jest z występujących wokół niego częstych wstrząsów sejsmicznych, (między innymi 5 R w 1990 roku). Na głównym skwerze zlokalizowany jest pokaźny kościół z 1940 roku (zamknięty dla wiernych po zniszczeniach przez trzęsienie - istnieje pomysł rozbiórki lub obniżenia go do parteru). W mieście funkcjonuje również prywatna szkółka orchidei z 350 gatunkami tych kwiatów oraz Szpital Psychiatryczny Manuel Chapui. Dookoła zlokalizowane są plantacje kawy, pomarańczy i trzciny cukrowej. Tradycyjną potrawą miasta jest chicharron.
Sabanilla Miasteczko w północno-wschodniej części aglomeracji San Jose. Znajduje się tam Park Wschodu ze statuą Chrystusa. Jego ścieżki spacerowe zaakcentowane są rzędami cyprysów. Urządzone są boiska do koszykówki i piłki nożnej, a także poustawiane piknikowe stoły. W mieście ma również siedzibę administracja Uniwersytetu Korespondencyjnego (UNED).
San Gerardo de Dota Miasteczko w Dolinie Kwezali, na tzw. "szlaku świętych", na wysokości 1.900 m.n.p.m. W pobliżu rozciągają się uprawy jabłek i brzoskwiń oraz dębowe lasy. Mieszkańcy zajmują się wyrobem serów. Dookoła za miastem rozstawione są karmniki dla kolibrów.
San Isidro de Coronado Wznosi się na wysokości 1.383 m.n.p.m., 10 km na północny-wschód od San Jose. Prawa miejskie otrzymało w 1968 roku. Wyróżnia się w nim neogotycki, (zaprojektowany przez Teodorico Quirosa) kościół z licznymi sterczynami, przed którym usytuowany jest pomnnik człowieka z łopatą. Znajduje się tam laboratorium węży instytutu imienia Clodomiro Picado. Rocznie produkuje się tam 35.000 ampułek surowicy, które rozprowadzane są następnie po szpitalach i klinikach w całym kraju (stamtąd pochodzą pierwsze surowice w Ameryce). Znajduje się w nim także Amerykański Instytut Rolnictwa oraz kostarykański Komitet Olimpijski. Rokrocznie 15 lutego odbywa się lokalna fiesta. Wokół miasta rozciągają się pastwiska i pola uprawy truskawek. Wyróżnia się kilka dogodnych punktów widokowych na San Jose.
San Isidro de El General (41.000). Drugie miasto prowincji San Jose, zlokalizowane w dolinie El General, 35 kilometrów na południowy-wschód od stolicy. Otaczające go wzgórza porośnięte są przez plantacje drzewek pomarańczy, kawy i ananasów. Przez jego północno-wschodnią krawędź przechodzi Autostrada Panamerykańska.
Przed wjazdem do miasta od strony San Jose, od 1980 roku ustawiony jest posąg Chrystusa (pod koniec 2004 roku rozgorzał o niego spór pomiędzy mieszkańcami, a właścicielami otwieranego tam kamieniołomu). Zlokalizowane w kompleksie kulturalnym Pereza Zeledona Południowe Muzeum Regionalne prezentuje przedmioty należące do pierwszych mieszkańców regionu Talamanca. Od 1954 roku miasto jest siedzibą diecezji. Najważniejsza świątynia-katedra wyróżnia się nowoczesną betonową konstrukcją. Pierwsi mieszkańcy osiedlili się tu około 100 lat temu. Utrzymywali się z uprawy ryżu, tropikalnych owoców, warzyw, kukurydzy, trzciny cukrowej. Hodowali bydło i świnie. W 1920 roku do miasta doprowadzono pierwszą drogę po której można było prowadzić obładowane towarem wozy na targ.
Santa Ana: Jest przystanią dla artystów - garncarzy. W około 30 rodzinnych warsztatach garncarskich, w specjalnych ceglanych piecach wyrabiane są czary, wazy i kubki do kawy. Znajduje się w niej klub jeździecki z torem przeszkód, gdzie rokrocznie odbywają się w Międzynarodowe Wyścigi Koni. Organizowane są również zawody gry w polo. Dookoła rozciągają się plantacje cebuli. Często ich pęki przywiązywane są do płotów i okapów mieszkań. W 1931 roku otwarto tam pierwsze lotnisko międzynarodowe La Lindora. W 2003 roku ze względu na osuwiska zagrożeniem dla miasta było wzgórze Tapezco.
San Marcos de Terrazu: Miasteczko na tzw. "szlaku świętych". Prawa miejskie otrzymało w 1926 roku. Wokół rozpościerają się plantacje jednego z czterech najlepszych gatunków kawy w kraju. Ma duży, dwuwieżowy barokowy kościół. W 1601 roku znalazło się na słynnej trasie Caminas de las Mulas ("szlaku mułów").
Santa Maria de Dota: Miasteczko na tzw. "szlaku świętych". Jego ostatni człon nazwy oznacza "poziom, do jakiego mogą wznieść się ptaki". Na głównym placu ustawiony jest mały, granitowy pomnik upamiętniający wojnę domową z 1948 roku. W 1995 roku przeniesiono z niego do Parku Różnorodności w San Jose kilka typowych kolonialnych domków. Obecnie mieszka w nim znany kostarykański judoka Rony Gomez Villa Fuerte.
Tibas: Od 1828 roku nazywane było San Juan de Murcielagos. Jego obecna nazwa stanowi zlepek dwóch staroindiańskich wyrazów: Ti ("woda") i Bat-si ("zadowolenie ze schronienia"). Jego główna ulica stanowi przedłużenie Calle Central w San Jose. Na początku XIX wieku na krótko stało się stolicą kraju. Prawa miejskie otrzymało w roku 1960. Niegdyś odnaleziono w nim kości mastodonta. Wyróżnia się zadrzewionym parkiem na środku którego ustawiona jest XIX-wieczna studnia. Znane jest z dwóch stadionów: Sanjuaneno i Ricardo Saprissa Ayma. W założonej w 1990 roku Klinice Tibas funkcjonuje Muzeum Sztuki Kostarykańskiej (prezentowane są w nim 72 prace malarzy latynoamerykańskich).
Turrubares (wzgórza): Położone są w zachodniej części prowincji San Jose, przy R. N. Carara. Ich nazwa wzięła się od nazwy rosnących tam kwiatów. Najwyższy ich punkt osiąga 1.756 m.n.p.m. Porastane są przez lasy z przewagą cedrów aromatycznych [Cedrela odorata]. Ujęte są w strefę ochronną. Na ich stokach rozciągają się plantacje mango. Wyróżniają się zaprojektowaną siecią tras rowerowych.
Zapote: Miasteczko na trasie San Jose - Cartago w obrębie aglomeracji San Jose. Od 25 do 31 grudnia miejscowe wesołe miasteczko zamienia się w park zabaw, w którym odbywają się wyścigi, pokazy sztucznych ogni oraz od 1847 roku corridy. Zapote posiada masywny, szary, jednonawowy kościół z dwoma wieżami bocznymi zakończonymi niskimi, srebrno-metalicznymi kopułami. Najważniejszą budowlą jest trójryzalitowy osłonięty cementowym płotem Biały Dom (Pałac Prezydencki) z ogrodem. Innym znanym miejscem jest Park Nikaragui, w którym w 1995 roku ustawiono trzy miedziane tabliczki z poematem "Do Margerity" - nikaraguańskiego poety Rubena Dario. W obrębie miasteczka znajduje się stworzone w 1993 roku rondo Gwarancji Socjalnych z ogromną statuą trzech stojących i jednego siedzącego człowieka (na wysokim piedestale). W Zapote zlokalizowana jest również narodowa fabryka czekolady. (Czekolada wyrabiana jest tam w 5-kilogramowych blokach). Zapotańscy mężczyźni znani byli niegdyś z chorobliwej zazdrości.
KONTAKT
| 
