(200). Ograniczona murem palm i nadbrzeżnymi wzniesieniami, mała, spokojna, rybacka mieścina w południowej części wybrzeża prowincji, kilka kilometrów na północ od Parku Morskiego Ballena. Zasiedlona została na początku wieku, kiedy niejaki Victor "Chucuyo" Sibaja. założył tam pierwsze małe plantacje domonicos (odmiany plantanów). Ostatnio, po doprowadzeniu do niej ubitej drogi odkrywana jest przez turystów. Jego brązowo-piaszczysta plaża ma reputację miejsca, gdzie u wybrzeży zaznaczają się bardzo silne prądy morskie.

Niedaleko wykopaliska archeologiczne. Po przewróceniu się drzewa w dżungli, odsłonięte zostały indiańskie grobowce. Archeolodzy wydobyli kawałki garnków, ceramikę oraz resztki petroglifów pisanych kredą na głazach. Są to pozostałości społeczności indiańskiej, żyjącej niedaleko Dominical w okresie od 800-1500. Choroby, jakie przywieźli z sobą odkrywający nowe tereny Hiszpanie, spowodowały poważne uszczuplenie szczepów i w rezultacie ich relokację.

Założone zostało w 1574 roku przez gubernatora Anguciano de Gamboa pod nazwą Espiritu Santos. W 1879 roku uzyskało połączenie drogowe z Puntarenas. W XVI wieku miał tam swą siedzibę jeden z wicegubernatorów. Wyróżnia się kolonialnym kościołem z różowego marmuru. Niegdyś zamieszkiwał tam sławny rzeźbiarz i architekt Fadrigue Gutierrez. Na przedmieściu spotykają się dwie alternatywne trasy do San Jose. Mieszkańcy znani byli z polowania na legwany.

Otoczona palmami ma 11 kilometrów długości. Oddzielona jest od położonej bardziej na północ plaży Hermosa przez przylądek Judas. Zaznaczają się na niej duże pływy, których obecności dowodzą liczne kałuże. Podzielona jest na trzy części Esterillos wschodnią, centralną i zachodnią. Znajdują się na niej pomniki: ustawionej na cokole syrenki oraz połączonej w czułym uścisku pary kochanków. Kilka lat temu organizowano na niej wyścigi mułów co dało początek Festiwalowi Mułów w pobliskiej Parrita.

Byłe miasto kampanii bananowej, położone w zatoczce o tej samej nazwie, wchodzącej w skład większej zatoki Dulce. Od strony lądu ograniczone jest zalesionymi, stromymi wzgórzami R. N. Golfito. Przez wydłużony kiszkowaty kształt, jego główna ulica biegnie równolegle do zatoki. Wyróżnia się dwie podstawowe kontrastujące ze sobą dzielnice.

Wschodnia nazywana jest Pueblo Civil i posiada typową dla miast tego regionu drewnianą architekturę. Zachodnia stanowi natomiast byłą bazę administracyjną kampanii bananowych, które prosperowały tu w latach 1938-1985. Wolnostojące domki są odnowione i schludne. Dookoła niektórych z nich zachowały się jeszcze hodowane chętnie przez poprzednich właścicieli "drzewa kiełbaskowe" [Kigelia african]. Niektóre z domków służą dzisiaj jako miejsca noclegowe dla najbardziej stałych klientów założonej w 1988 roku strefy wolnocłowej. Przybywają do niej Kostarykańczycy i Panamaczycy, którzy szczególnie opłacalnie kupują tam sprzęt elektroniczny. Na zachód od miasta rozciąga się plaża kakao.

Niedawno brytyjska kampania filmowa Enigma realizowała w nim film o obrońcy lasów amazońskich Chico Mendezie. Reżyserem obrazu był Chris Menez (zdobywca złotych palm na festiwalu w Cannes). Z innych produkcji filmowych kręconych w obrębie miasta wymienić należy "El Dorado" oraz "Columbus".

Rolnicza mieścina 17 kilometrów od Panamy. Lokalnie nazywana jest Villa. Założona została w latach 40-tych XX wieku na skutek napływu Panamczyków. Rozciąga się u podstawy Wzgórz Nadbrzeżnych (Fila Costena), na prawym brzegu rzeki Corredores. Położona na trasie Autostrady Panamerykańskiej jest węzłem drogowym umożliwiającym dojazd między innymi do położonego na północ San Vito. Otaczają ją największe plantacje bananów oraz palmy olejowej w dolinie Coto Colorado.

Rzeka Terraba rozgranicza go od położonego na południe miasta-bliźniaka, czyli Palmar Sur. W latach 1938 - 1985 był centrum uprawy bananów w dolinie Diquis. Na podwórzu koledżu ustawione są dwie z wykopywanych w tym rejonie tajemniczych przedkolumbijskich, marmurowych kul. Niegdyś teren ten zamieszkały był przez Indian Brunca.

Przedzielone jest rzeką Terraba od bliźniaczego miasta Palmar Norte. Odnaleziono w nim wisiorki złotej żaby i szamana. Z okresu przedkolumbijskiego pochodzą również wykopywane na jego terenie perfekcyjnie wykonane dwumetrowe, marmurowe kule niewiadomego pochodzenia. Dwie z nich wystawione są dzisiaj na trawniku przy wjeździe do miasta. W centrum ustawiony jest mały, wykonany z desek kościółek o dwuspadzistym dachu i bocznej wieży. W miasteczku znajduje się także lokalne lotnisko.

Mały, były port bananowy, obecnie centrum uprawy palmy olejowej nad rzeką o tej samej nazwie. Indianie przezywali go "miejscem, gdzie uprawia się kukurydzę". Prowadząca do niego droga charakteryzuje się licznymi żelaznymi, jednoprzejazdowymi mostami. Dookoła rozciągają się plantacje papai i arbuzów. Założone zostało w 1922 roku przez Agatona Lutza Stiegla z Niemiec (plantatora bananów). W styczniu odbywa się festiwal i parada mułów.

Od kwietnia do października ma bardzo dobre warunki do surfowania. Mówi się, że pojawiają się przy niej najdłuższe (do 1 kilometra) fale na świecie. Otoczona jest wzgórzami. Ustawionych jest na niej sznurem kilka domów.

Główne miasto półwyspu Osa, nad zatoką Dulce. Centrum oraz lotnisko położone są w zachodniej jego części, podczas gdy nowa dzielnica z plażą Platanares na wschodzie. Na głównej ulicy zlokalizowana jest informacja turystyczna. Sercem miasta jest restauracja Carolina będąca bazą dla wycieczek trekingowych. Na północ od niego znajduje się porośnięte mangrowiami estuarium oraz brązowo-piaszczyste plaże. Przy wybrzeżu rozciąga się mała rafa koralowa. Na krótko w latach 80-tych podczas regionalnej gorączki złota, miasto przeżywało swoje pięć minut. Posiada połączenie promowe z Golfito.

Przylądek w środkowej części wybrzeża pacyficznego Kostaryki, niedaleko wejścia do zatoki Nicoya. W jego skład wchodzi białopiaszczysta plaża, na której zamontowane są baseny za zjeżdżalniami. W latach 90-tych XX wieku ekipa holywoodskich filmowców kręciła tam niektóre ujęcia do filmu pt:"1492".

Niegdyś duży port-teraz centrum wędkarstwa sportowego na środkowym wybrzeżu Pacyfiku. Jest najbliższym miastem P. N. Manuel Antonio. Jego nazwa pochodzi od nazwy Quepoa - podszczepu Indian Borucas. W latach trzydziestych United Fruit Company założyła w jego obrębie plantacje bananowe, która w latach pięćdziesiątych zamknięte zostały z powodu niszczącej je zarazy zwanej "panama". Od tego czasu okolice miasta poświęcone są uprawie palmy olejowej. W centrum znajduje się sporo barów, dyskotek, restauracji i sklepów z pamiątkami. Główny skwer jest długi i dedykowany skałtom. W dzielnicy Boca Vieja Estuarium wybudowane są stare domy na palach wbitych w zatokę. W pobliżu miasta, w 1571 roku Hiszpan Juan de Pizzarro założył pierwszą w Kostaryce misję franciszkańską. Do dzisiaj widoczne są jej ruiny.

Miasto w Rezerwacie Indiańskim Boruca. Pod koniec lutego odbywa się tam spektakularna Fiesta Diablitos. Stanowi ją nawiązująca do wydarzeń z czasów kolonialnych inscenizacja walki pomiędzy Indianami (Diablitos), a Hiszpanami (Byk). Całości dopełniają kolorowe stroje i drewniane maski. Organizowane są wówczas pokazy sztucznych ogni.

Miasteczko założone w 1951 roku przez 111 rodzin włoskich imigrantów. Położone jest w dolinie Coto Brus, przy granicy z Panamą na wysokości 980 m.n.p.m. W 1953 powstał pierwszy kościół. W 1965 prawa miejskie. Posiada trójkątny park miejski. Przy głównym skrzyżowaniu usytuowany jest Centrum Kulturalne Dante Alighieri, które dostarcza informacji turystycznych. Okalające miasto wyższe partie wzgórz Brunquenia pokryte są uprawami kawy oraz sadami owocowymi. W centrum miasta pełno jest włoskich restauracji.

Sześć kilometrów na południe położone są Ogrody San Vito zawierające na powierzchni 10 ha bogatą (2000 sztuk) kolekcję tropikalnych roślin oraz stuletnich drzew. Założone zostały w 1963 roku przez Roberta i Katherinę Willsonów. W 1973 roku przekazany został Organizacji Tropikalnych Studiów na biologiczną stację naukową. Stanowi strefę buforową Międzynarodowego Parku La Amistad na pograniczu kostarykańsko-panamskim. W 1994 roku spłonął główny budynek naukowy.

Miasteczko położone przy wjeździe na półwysep Osa. Poprzez rzekę o tej samej nazwie ma połączenie z zatoką Drake`a po stronie pacyficznej kraju. Terytorialnie przynależy do delty rzeki Terraba posiadającej największe w Kostaryce dorzecze. dookoła porozrzucanych jest około 12 tysięcy namorzynowych bagien oraz skrawki plantacji bananowych.