|
Dziennikarzom (również radiowych) przypomina się o podawanie linku do strony. Tyczy się to także w dużej mierze wikipedystów, którzy potworzyli wiele haseł o Kostaryce na bazie tej strony bez podawania źródła. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Jednocześnie przestrzega się przed nieskonsultowanym kopiowaniem informacji tu załączonych, ponieważ zastosowane zostały pułapki na plagiatorów (przekręcone daty, nazwy, ukryte podświetlenia).
|
|
Carlos Luis Fallas [1909-1966]. Urodził się 21 stycznia w Alajueli. Pisarz. W wieku 16 lat przeniósł się do prowincji Limon. Pracował na kolei i ładował banany na statki. Członek Partii Komunistycznej. Uczestniczył w strajkach pracowników plantacji bananowych w latach 30-tych XX wieku. W 1941 roku napisał głośną powieść "Mamita Yunai" o warunkach pracy robotników na plantacjach bananów. Inne powieści: "Gentes y gentecillas" (1947), "Mi madrina" (1950), "Marcos Ramirez" (1952) [1962 - nagroda w dziedzinie powieści iberoamerykańskiej fundacji Williama Faulknera], "Tres cuentos" (1967). W 1944 został wybrany deputowanym do Kongresu. W 1966 otrzymał nagrodę literacką "Magon".
Carmen Lyra [1888-1949]. (Prawdziwe dane: Maria Isabel Carvajal). Urodziła się 15 stycznia w San Jose. Bajkopisarka. Ukończyła szkołę podstawową w "Budynku Metalowym" oraz średnią w Colegio de Senoritas (klasa o profilu pedagogicznym). W Europie studiowała nauczanie początkowe. Po powrocie kierowała Escuela Maternal. Jako pierwsza otrzymała tytuł profesora w katedrze Literatury Dziecięcej na Uniwersytecie Kostaryki. W 1916 roku wydała pierwszą powieść "Ensilla de ruedas". Najbardziej znanym dziełem są opowiadania "Cuentos de tia Panchita" [1921]. Inne ważniejsze publikacje: "Las fantasias y de Juan Silvestre" [1018], "Bananas y hombres" [1933]. W 1948 roku wyemigrowała do Meksyku. Jej imię nosi biblioteka dla dzieci w Parku Centralnym w San Jose. W dzielnicy Barrio Amon w San Jose [av.7/calle 3 i 5] tablica pamiątkowa miejsca jej urodzenia.
Carmen Naranjo [1928-] Urodziła się 30 stycznia w Cartago. Jedyna z żyjących kostarykańskich współczesnych pisarzy o międzynarodowym uznaniu. Pisarka i poetka. Ukończyła szkołę podstawoę im. Republiki Peru, Colegio de Senoritas w 1946 roku w San Jose, Uniwersytet Kostaryki (na kierunku Nauka i Literatura) i studia podyplomowe na Uniwersytecie Autonomicznym w Meksyku oraz Uniwersytecie Iowa w USA. Przez pewien czas Ambasador Kostaryki w Izraelu, zastępca dyrektora administracyjnego w Instytucie Ubezpieczeń Społecznych, dyrektorka Muzeum Sztuki Kostarykańskiej. W latach 70-tych minister Kultury w rządzie. W 1964 roku wydała pierwszą książkę "Cancion de la ternura". Zdobyła wszystkie ważniejsze nagrody literackie kraju: Magon [1996], im. Aquileo J. Echeverria [1966, 1971]. W 1991 roku przyznano jej doktorat honoris causa na Uniwersytecie Santo Domingo w Dominikanie. 1996 roku zdobyła prestiżową chilijską nagrodę imienia Gabrieli Mistral. Jej dzieła przetłumaczone zostały na kilka języków.
Enrigue Echandi [1866-1959]. Urodził się 17 lutego. Uchodził za pierwszego wykształconego malarza Kostaryki. Studiował malarstwo w Niemczech (Lipsk, Monachium). Po powrocie do kraju zaproponował rządowi stworzenie pierwszej szkoły artystycznej, co nie spotkało się jednak z aprobatą. W swoim domu organizował sławne spotkania kulturalne, na które ściągali najbardziej znani artyści kraju. Specjalizował się w malowaniu pejzaży metodą światłocieni. W San Jose galeria jego imienia [av.2/calle5].
Fadrique Gutierrez [1841-1897]. Urodził się 7 września w Heredii. Malarz, rzeźbiarz i architekt. Ukończył filozofię na Uniwersytecie Świętego Tomasza w San Jose. Nauki rzeźby pobierał u Włocha Francesco Fortino, a malarstwa u Francuza Achilesa Bigota. Wszystkie jego namalowane portrety zaginęły.
W 1858 roku ze względów politycznych przebywał na wygnaniu w Salwadorze i Gwatemali. W tej drugiej ukończył kurs architektury. W 1860 roku powrócił do Kostaryki, gdzie przez 10 kolejnych lat rzeźbił w kamieniu i drewnie. Zaprojektował również wieżę El Fortin w Heredii oraz kopułę kościoła w Alajueli. W wyniku jego współudziału w zamachu stanu z 1870 roku, ponownie wygnany z Kostaryki. Po powrocie, w 1892 roku został liderem Partii Rolniczej. Pod koniec życia w miejscowości Esparza, gdzie mieszkał proklamował się samozwańczym prezydentem kraju...
Francisco Amighetti [1907-] Rzeźbiarz i malarz. Urodził się 1 czerwca w San Jose. Jego rodzina pochodziła z Włoch. Uczęszczał do Liceum Kostaryki dla chłopców, z którego nauczyciele namówili go do wstąpienia do Akademii Sztuk Pięknych. W krótkim czasie, jego rysunki ukazały się w magazynie Reporterio Americano. W latach trzydziestych, Amighetti zbuntował się przeciwko twardym narzuconym normom akademickim, opartych na technikach malarskich wywodzących się z Europy. Poświęcił się bardziej rewolucyjnemu surrealizmowi. Jednocześnie zainteresował się drzeworytami. Inspirowali go dwaj światowej sławy rzeźbiarze - Niemiec Der Bucker oraz Meksykanin Francisco Don de Leon. W 1934 roku, wraz z dwoma innymi rzeźbiarzami opublikował album drzeworytów.
W latach pięćdziesiątych, jego impresjonistyczne pejzaże zdobyły międzynarodowe uznanie. Dzisiaj stanowią najdroższe tego rodzaju kostarykańskie dzieła. W sumie namalował 500 prac, przez co zyskał miano najbardziej płodnego artysty w historii Kostaryki.
Francisco Zuniga [1912-1998]. Rzeźbiarz i malarz. Urodził się w San Jose. Pseudonim "Paco". Zainteresowanie rzeźbiarstwem zawdzięcza ojcu, który wykonywał figurki świętych. W latach 1927-1936 poświęcił się malarstwu. Początkowo jego sztuka odznaczała się stylem renesansowym. W 1934 roku, razem z innymi rzeźbiarzami wydał album drzeworytów. W tym samym dziesięcioleciu doczekał się promocji swojej ekspozycji przez gazetę Diario de Costa Rica. W swej twórczości często podpierał się motywami przedkolumbijskimi. W 1935 roku otrzymał środkowoamerykańską nagrodę za przedstawiającą głowę indiańskiego wojownika rzeźbę "Agonia de la raza".
W 1936 roku zdecydował się studiować w Hiszpanii, lecz po wybuchu wojny domowej uciekł do Meksyku, gdzie spędził resztę życia. Uczył się tam technik wytopu metali i rzeźby w kamieniu. Był jednym z założycieli Narodowej Szkoły Malarstwa i Rzeźby La Esmeralda. Współpracował z Oliviero Martinezem w tworzeniu pomnika Rewolucji Meksykańskiej. W latach czterdziestych XX wieku Muzeum Miejskie w Nowym Yorku, zakupiło kilka jego szkiców. W 1947 roku Zuniga poślubił Elenę Laborde, z którą miał trójkę dzieci. Do jego najbardziej znanych rzeźb należą: "Monumento a la madre" (stoi przed Szpitalem Kobiet) oraz "Monumento a la Agricultor" (stoi w pobliżu lotniska Juana Santamarii). W listopadzie 2001 roku jego rzeźba "Maternidad en Cuclillas", na aukcji w Nowym Jorku osiągnęła sumę 192.750 $.
Isaac Felipe Azofeifa [1909-1997]. Urodził się w Santo Domingo de Heredia. Poeta i profesor literatury. Specjalizował się w poezji miłosnej i erotycznej. Studiował na Uniwersytecie w Chile. W latach czterdziestych był członkiem Centrum Nauk nad Narodowymi Problemami, które później dało początek Partii Wyzwolenia Narodowego. W 1983 roku, pracował jako Ambasador Kostaryki w ZSRR. W 1990 roku piastował funkcję przewodniczącego mniejszościowej Partii Progresywnej. W 1998 roku otrzymał czołową nagrodę kulturalną Chile - medal imienia Gabriela Minstrala.
Joaquin Garcia Monge [1881-1958]. Urodził się 20 stycznia w Desamparados. Pisarz i eseista. W 1899 roku ukończył Liceum Kostaryki i w 1901 roku wyjechał na studia do Chile. W 1900 roku wydał pierwszą powieść "El Moto". Do kraju powrócił w 1904, gdzie nauczał w szkołach średnich. W 1915 dyrektor Escuela Normal w Heredii oraz od 1920 Biblioteki Uniwersytetu Narodowego. Pełnił również funkcję ministra kultury. W 1921 założyciel czasopisma "American repertory". Głosił pogląd, że ludzie wykształceni to ludzie wolni. Jego imieniem nazwana jest również biblioteka w Desamparados. W 1958 nadano mu tytuł "zasłużony dla ojczyzny".
Joaquin Gutierrez [1918-2000]. Powieściopisarz i dziennikarz. Napisał bajkę dla dzieci Cocori, która przetłumaczona została na 11 języków, w tym Braillea. Był tłumaczem na język hiszpański dzieł Szekspira: "Hamleta", "Króla Leara", "Makbeta", "Antoniego i Kleopatrę". Pierwsze poematy napisał w wieku 19 lat. W 1937 roku wydał "Poezje". W 1974 roku, za nowelę "Manglar" zdobył nagrodę roku przyznaną mu przez Encyklopedię Brytyjską. Inne jego nowele to: "La Hoja de Aire" (1968), "Muramonos Federico" (1973), "Puerto Limon" (1950) i "Te acordas, Hermano" (1978). Jest zdobywcą największej kulturalnej nagrody Kostaryki - Magon Prize (1975).
Urodził się w prowincji Limon. W San Jose uczęszczał do katolickiej szkoły średniej, gdzie nauczył się między innymi grać w szachy. Następnie ojciec wysłał go do Nowego Jorku, by mógł uczyć się angielskiego. Trzykrotnie, w latach 1938, 1939 oraz 1944 był narodowym mistrzem szachach. W 1940 roku wyjechał do Chile, gdzie pracował jako tłumacz w agencji Reutera. Tam poznał i poślubił swoją żonę Elenę. Po zamachu stanu w Chile, w 1973 roku, kiedy do władzy doszedł generał Augusto Pinochet, ze względu na współpracę z lewicującą gazetą, czuł się zagrożony i na skutek dyplomatycznej interwencji ówczesnego prezydenta Kostaryki Jose "Pepe" Figueresa, pozwolono mu wyjechać do Kostaryki. Kilka lat potem wyemigrował do Chin, by tłumaczyć dzieła Mao Tse Tunga z angielskiego na hiszpański. Przebywał też w ZSRR i Wietnamie. W 1993 otrzymał doktorat honoris causa na Uniwersytecie Narodowym. W 1995 roku rząd Chile przyznał mu czołową nagrodę kulturalną tego kraju - medal imienia Gabriela Mistrala.
Jose Francisco Salazar [1892-1968]. Urodzony 4 kwietnia. Architekt i malarz. W 1920 roku zaprojektował tzw. Świątynię Muzyki w Parku Morazana w San Jose. Autor projektów budynku Club Union oraz Edificio Medicino przy szpitalu San Juan de Dios.
Jose Maria Zeledon Brenes [1877-1949]. Urodził się 27 kwietnia w San Jose. Pseudonim Billo. Dziennikarz i poeta. Jako dziecko stracił rodziców. Autor słów do hymnu narodowego (1903). W 1920 deputowany do parlamentu (swoją pensję przekazywał na rzecz dwóch szkół podstawowych). Wydał trzy tomiki poezji: "Musa nueva", "Jardin para Ninos", "Alma infantil". W 1977 roku nadano mu tytuł zasłużonego dla ojczyzny. W Curridabat dzielnica jego imienia.
Macedonio Quesada [-1995]. Pochodził z małej wioski Barmejo w prowincji Cartago. Rzeźbiarz ludowy wykonujący figurki w korzeniach sękatych kawowych krzaków. Rzeźbić zaczął w wieku pięciu lat. Początkowo jego twórczość ograniczała się do wykonywania wigilijnych zabawek dla swoich braci i sióstr. Później przeprowadził się do miasteczka Cachi (prowincja Cartago), gdzie w 1988 roku zbudował dwukondygnacyjną, drewnianą galerię - "Dom Marzeń". Wierzył, że drewno posiada wewnętrzną energię. W 1995 roku otrzymał z rąk prezydenta Narodową Nagrodę Sztuki Popularnej. Jego dzieła zdobią wnętrza kostarykańskich banków i biur rządowych w San Jose.
Olger Villegas [1934-]. [Olger Villacruz]. Malarz i rzeźbiarz. Ukończył szkołę podstawową im. George Washingtona w San Ramon, potem Akademię przy Ministerstwie Edukacji. W 1951 roku został przyjęty na Uniwersytet Kostaryki i tam ukończył specjalność Sztukę Plastyczną. Potem pobierał naukę w Meksyku (Narodowa Szkoła Malarstwa i Rzeźbiarstwa). Po powrocie do kraju wykładowca w wielu szkołach artystycznych. Jest autorem popiersi Arnoldo Herrery (Conservatorio Castellano, Heredia), ks. Delio Arguedasa (Colegio Santa Maria de Guadelupe, Heredia), Nicolasa Ulloa (Park Centralny, Heredia). W latach 1991-1993 stworzył pomnik Gwarancji Socjalnych na rondzie w Zapote. W 1998 roku wyrzeźbił 4-metrowy pomnik Daniela Odubera Quirosa w Parku Morazana w San Jose.
KONTAKT
| 
