OSOBISTOŚCI: Politycy i prezydenci

Abel Pacheco

[1933-]. Urodził się 22 paxdziernika w San Jose. Dorastał w prowincji Limon. W 1948 roku jego wujka zastrzelono, a rodzina zmuszona była do emigracji do Meksyku. Tam studiował medycynę, a potem psychiatrię na Uniwersytecie Stanowym w Luizjanie (USA). Po powrocie do Kostaryki pracował z schizofremikami w małych miasteczkach w dżungli. Wkrótce mianowany został dyrektorem Narodowego Szpitala Psychiatrycznego. Trzy lata potem zrezygnował w proteście przeciw brakom funduszy na opiekę nad pacjentami. Pisał książki, komponował piosenki, był popularnym prezenterem programów kulturalnych w telewizji i posiadał w centrum San Jose sklep ze spodniami. Członek Zjednoczonej Partii Chrześcijańsko-Społecznej (PUSC). Wygrał w wyborach prezydenckich 2002 roku zdobywając 38,5 % w pierwszej i 58% głosów w drugiej turze. Podczas kampanii sprzeciwiał się prywatyzacji państwowych przedsiębiorstw. Jest ojcem szóstki dzieci (ostatnie z byłą Miss Kostaryki Leilą Rodriquez).

Alfredo Gonzalez Flores

[1877-1962]. Urodził się 15 lipca w Heredii. W latach 1914 - 1917 prezydent Republiki Kostaryki (obalony w 1917 przez swojego Ministra Wojny - Federico Tinoco). Wybrany został przez parlament po tym jak żaden z trzech kandydatów nie uzyskał większości głosów w wyborach, a dwóch z nich wkrótce zrezygnowało z dalszego ubiegania się o władzę. Jego kadencja spotkała się z ostrą krytyką. Nastąpił spadek cen kawy. Zaproponował zwiększenie podatków dla klasy wyższej oraz cięcia w płacach. W 1922 roku ożenił się i wyjechał do Waszyngtonu. W 1923 roku wrócił z powrotem i do 1962 mieszkał w domu, w którym dzisiaj mieści się Casa de la Cultura w Heredii.

Alonso del Castillo y Guzman

W latach 1619-1624 gubernator Kostaryki. W 1619 roku wraz z żołnierzami wyruszył do Kordyliery Talamanca by nad rzeką Terire pojmać i doprowadzić do Cartago 400 Indian.

Alonso de Anguciana y Gamboa

W latach 1574-1577 gubernator Kostaryki. W 1574 roku przeniósł Cartago Mata de Redonda do doliny El Guarco, gdzie znajduje się obecnie. Założył też w tym samym roku Esparza (pod nazwą Espiritu Santos). Wytyczył drogę do portu Suerre.

Aniceto Esquivel Saenz

[1824-1898]. Urodził się 18 kwietnia w Cartago. Adwokat. Pracował na uniwersytecie Santo Thomas. Przez trzy miesiące 1876 roku (maj - lipiec) prezydent Kostaryki. Obalony w wyniku zamachu stanu, po tym jak oponenci poprzedniego prezydenta Thomasa Guardii namawiali go do przejęcia kontroli nad armią podczas pobytu Guardii w Gwatemali.

Ascencion Esquivel Ibarra

[1844-1923]. Urodził się 10 maja w Rivas (Nikaragua). Prawnik i Liberał. W 1869 roku otrzymał obywatelstwo Kostaryki. Sekretarz stanu w latach 1885-1889. Prezydent Kostaryki w latach 1889 oraz 1902-1906. W latach 1917-1920 przewodniczący Sądu Najwyższego. W 1889 roku wybrany został przez Bernardo Soto na swojego następcę, jednak wskutek protestów i zagrożenia krwawymi rozruchami tamten cofnął swą decyzję. W 1902 roku był kandydatem popieranym przez odchodzącego prezydenta Rafaela Yglesiasa Castro. W 1906 roku wygnał z kraju trzech rywalizującyh kandydatów na prezydenta i zaproponował swojego człowieka. W Liberii znajduje się szkoła jego imienia.

Bernardo Soto Alfaro

[1854-1931]. Urodził się 12 lutego w Alajueli. Prezydent Kostaryki w latach 1885-1889. Swoje rządy rozpoczął od stawienia czoła planom ponownego powołania przez prezydenta Gwatemali Barriosa Unii Środkowoamerykańskiej. W 1889 roku zdecydował się zmienić swój zamiar o przekazaniu władzy swojemu człowiekowi i powierzył ją przedstawicielowi opozycyjnej partii Carlosowi Duranowi. Wydarzenie to uważa się za początek kostarykańskiej demokracji. W 1902 i 1906 roku był poważnym kandydatem republikanów na ponowne objęcie władzy, jednak za drugim razem został wydalony z kraju. Jego popiersie w Parku Francisco Morazana w San Jose.

Braulio Carrillo Colina

[1800-1845]. Urodził się 20 marca w Cartago. Adwokat, "prawdziwy architekt kraju". Dwukrotnie, w latach 1835-1837 i 1838-1842 szef państwa Kostaryki. Kiedy przejmował władzę w 1838 roku, odłączył Kostarykę od Federacji Zjednoczonych Republik Ameryki Środkowej i likwidując opozycję, obwołał się dyktatorem. Zorganizował system policyjny kraju i uporządkował administrację. Zachęcał ludność do uprawy kawy. Za jego rządów Zwiększył się eksport kawy, a Kostaryka stała się bardziej bezpieczna ekonomicznie. Ogłosił kodeksy cywilny i karny. Zwalczał bezczynność i rozwiązłość. Zniósł prawo "ley de la ambulancia" oraz zastąpił kolonialne przepisy kodeksem. W 1842 roku (kwiecień) obala go Honduranin Francisco Morazan, który w ten sposób chce zapobiec ciągotom Carrillo do niezależności Kostaryki. Zamordowany w Salwadorze w 1845 roku. Jego imieniem nazwany jest jeden z parków narodowych Kostaryki.

Bruno Carranza Ramirez

[1822-1891]. Urodził się 5 października w San Jose. Dziennikarz. Studiował medycynę w Gwatemali. Prekursor dziennikarstwa politycznego w kraju (pisał publikacje do kilku opozycyjnych gazet). Rektor Uniwersytetu Santo Tomas. Tymczasowy prezydent Kostaryki w 1870 roku. Jego rządy trwały trzy miesiące i były liberalne. Powołał m.in. Ministerstwo Zdrowia Publicznego. Wkrótce podał się jednak do dymisji.

Cleto Gonzalez Viguez

[1858-1937]. Urodzony 13 października w Barva. Minister Rozwoju w rządzie Bernardo Soto Alfaro. Prezydent Kostaryki w latach 1906-1910 i 1928-1932. W 1906 roku wygrał wybory dzięki poparciu ustyępującego prezydenta, który wygnał z kraju jego trzech kontrkandydatów. W wyborach przed drugą kadencją był reprezentantem Partii Narodowej i rywalizował z Carlosem M. Jimenesem z Partii Republikańskiej. Za jego rządów stworzono Bibliotekę Narodową i kontynuowano prace budowy kolei pacyficznej. W San Jose park jego imienia z popiersiem.

Daniel Oduber Quiros

[1921-1991]. Urodzony 25 sierpnia w San Jose. Prezydent Kostaryki w latach 1974-1978. Za jego rządów zalegalizowano Partię Komunistyczną oraz nawiązano stosunki dyplomatyczne z Kubą. Kolekcjonował przedmioty z lat 500 p.n.e. - 1.500 n.e. Część jego kolekcji przekazana została do Muzeum Regionalnego w Liberii. Jego imieniem nazwane jest międzynarodowe lotnisko w Liberii. W 1998 roku uwieczniono go na 4-metrowym pomniku w Parku Morazana w San Jose.

Diego de Artieda y Chirino

[-1591]. Gubernator Kostaryki w latach 1577-1590. W 1577 ufundował miasto Esparza oraz w 1578 miasto Artieda (dzisiejsze terytorium Panamy w zatoce Almirante). Wsławił się założeniem pierwszego młyna w Ameryce.

Diego de Nicuesa

[1464-1511]. Pierwszy kolonizator Kostaryki. W 1506 roku wysłany został przez króla Hiszpanii w celu spenetrowania części wybrzeża atlantyckiego kraju (które dzisiaj należy do Panamy). Wskutek chorób i oporu Indian zginęła połowa z jego załogantów, a on sam wkrótce wycofał się. O jego wyprawie do Kostaryki mówiło się, że była wyjątkowo pechowa. Podczas sztormu utknął on po drodze na kilkanaście dni i uznany był za zaginionego. Potem, przez pewien okres czasu (VII.1508-II.1511) zarządzał Veraguą (Panama).

Federico Tinoco Granados

[1868-1931]. Urodził się 21 listopada w San Jose. Prezydent Kostaryki w latach 1917-1919. Początkowo Minister Wojny w rządzie Alfredo Gonzaleza Floresa. W 1917 przejął władzę w wyniku zamachu stanu i ustanowił wojskową dyktaturę. Jego rządy zyskały poparcie najbogatszej klasy społecznej. Nie uznał ich jednak rząd USA. W latach 1918 i 1919 roku wydarzyły się dwie rewolucje przeciw niemu (Rio Bravo i Sapoa). W sierpniu 1919 roku został zmuszony do przekazania władzy swojemu vicweprezydentowi Juan Bautista Quiros, jednak nie zostało to zaakceptowane ze strony USA. (Sam uciekł z kraju do Francji).

Francisco Morazan Quesada

(1799-1842). Urodził się 16 października w Tegucigalpa (Honduras). W 1830 roku proklamowany został na prezydenta Federacji Ameryki Środkowej. Popierał wolność słowa i oddzielił kościół od państwa. W 1838 roku w Gwatemali wybuchła przeciw niemu rewolta kierowana przez Rafaela Carrera. Wkrótce większość Ameryki Środkowej stanęła w obliczu wojny domowej. W 1839 wybrany został prezydentem Salwadoru, w 1840 wygnany do Kolumbii. W roku 1842 został samozwańczym prezydentem Kostaryki. 15 września został rozstrzelany w narożniku Parku Centralnego w San Jose.

Francisco Serrano de Reina y Lizarde

Gubernator Kostaryki w latach 1698-1704. W 1704 roku został oskarżony o nielegalny handel z Brytyjczykami z portu Moin i zmuszony do rezygnacji z urzędu.

Gonzalo Vazquez de Coronado

[1552-1613]. Urodzony w Ciudad Guatemala. Gubernator Kostaryki w latach 1600-1604. W 1608 kontynuował podbijanie regionu Talamanca. W latach 1610-1613 gubernator prowincji Duy i Mexicanos (Talamanca). Syn Juana Vazqueza de Coronado. W 1601 roku po raz pierwszy wprowadził tradycję obchodzenia świąt Bożego Narodzenia. W tym samym roku kazał poprowadzić pierwszą "autostradę Ameryki" - "camino de las mulas" (drogę mułów) z Kostaryki do Panamy.

Gregorio de Sandoval y Gonzalez de Alcala

Gubernator Kostaryki w latach 1636-1644. W 1637 roku nakazał wybudowanie w Matina komory celnej.

Jesus Jimenez Zamora

[1823-1897]. Urodził się 18 czerwca w Cartago. Prezydent Kostaryki w latach 1863-1866 i 1868-1870. W 1864 roku zadecydował o udzieleniu schronienia niepopularnemu byłemu prezydentowi Salwadoru gen. Gerardo Barriosowi, co wywołało zerwanie stosunków dyplomatycznych z pozostałymi krajami Ameryki Środkowej. Planował wybudowanie kolei międzyoceanicznej, ale na planach się skończyło. W 1868 roku powrócił do władzy po obaleniu w wyniku zamieszek w koszarach swojego poprzednika Jose Maria Castro Madriz (któremy zaledwie dwa lata wcześniej przekzał władzę w demokratyczny sposób). Wkrótce niezadowolony ze wzrostu znaczenia armii w państwie nakazał odsunąć komendantów koszar Salazara i Blanco. W kwietniu 1870 roku obalony został przez Tomasa Guardię.

Jose Figueres Ferrer

[1906-1990]. Urodził się 6 września w San Ramon de Alajuela (prowincja Alajuela), dokąd w tym samym roku uciekli z Hiszpanii przed zamieszkami jego rodzice: doktor Mariano Figueres Forges i matka, nauczycielka Paquita Ferrera Minguella. Znany bardziej jako Don Pepe. Ekonomista, polityk i filozof. Trzykrotny prezydent kraju (1948-1949), (1954-1958), (1970-1974). W 1948 roku przywódca opozycyjnych oddziałów Armii Wyzwolenia Narodowego. Przez wielu uznawany za największego polityka w historii kraju. W dzieciństwie interesował się matematyką i fizyką. Ukończył seminarium w San Jose i następnie kontynuował naukę korespondencyjną w szkole w Scranton w Pensylwanii. Później wyjechał do Bostonu, gdzie ukończył kurs inżynieryjny. Pracował tam jednocześnie w kompanii herbacianej oraz jako tłumacz.

Do Kostaryki powrócił w 1928 roku i poświęcił się przemysłowi, handlowi i rolnictwu. Wykupił kawałek ziemi na wyżynie Terrazu, położonej na południe od Cartago i założył na niej farmę La Lucha sin Fin ("walka bez końca"). 8 lipca 1942 roku poprowadził audycję radiową krytykującą rządy Calderona Guardii, za którą zmuszony był na kilka miesięcy wyemigrować do Meksyku. Po powrocie, w 1944 roku, stworzył Partię Demokratyczną, która rok potem przeistoczyła się w Partię Socjalistyczno-Demokratyczną. Krytykował i oskarżał rząd Rafaela Angela Calderona Guardii za korupcje i defraudacje. Był zwolennikiem przejęcia przez Kostarykę modelu państwa socjalistycznego. W 1947 roku, na swojej farmie rozpoczął szkolenie własnych oddziałów mających obalić niedemokratyczny rząd. Okazję do walki wykorzystał w 1948 roku, kiedy poplecznik Calderona, prezydent Teodor Picado Michalski nie chciał przekazać władzy demokratycznie wybranemu nowemu prezydentowi Otilio Ulate Blanco. Po pięciotygodniowej wojnie domowej, na 18 miesięcy wszedł w skład rządzącej tymczasowo Junty Fundatora, która zniosła armię, nadała prawa wyborcze kobietom i ludności czarnej, a także powołała Trybunał Wyborczy nadzorujący wybory prezydenckie.

Znany był z niechęci do alkoholu. Kiedy sprawował rządy prezydenta, na oficjalnych przyjęciach z jego udziałem nigdy nie zezwalał na podawanie mocnych trunków. Zastępowały je kawa, herbata lub woda. Dochodziło do tego, że kilku ambasadorów i polityków z jego otoczenia szmuglowało na spotkania ministerialne drinki pochowane w marynarkach i teczkach. Pili je ukradkiem, pilnując by nie znaleźć się w bezpośredniej bliskości prezydenta, by ten nie wyczuł od nich charakterystycznej woni. Figueres zasłynął decyzją, by podczas zaprzysięgania junty w 1948 roku, wznosić toasty nie za pomocą szampana, lecz... zwykłej wody. Jako argumentację podał fakt, że szampan jest drogi, a II Republiki nie stać na taki wydatek.

Podczas swojej drugiej kadencji stworzył Kostarykański Instytut Elektryczności (ICE) oraz Ministerstwo Turystyki, znacjonalizował banki i przywrócił trakcję tramwajową dla San Jose.
więcej szczegółów

Jose Maria Figueres Olsen

[1954-]. Syn sławnego Jose Figueres Ferrera. Prezydent kraju w latach 1994-1998. W wyborach 1994 zwyciężył jako kandydat PLN zdobywając 49,6 % głosów. Obiecywał poprawę służby zdrowia i szkolnictwa, ale jego kadencja była raczej niepopularna. Odznaczała się podwyżkami cen i podatków. W X.2004 oskarżony o otrzymanie od francuskiej firmy telekomunikacyjnej Alcatel 900.000 $ łapówki.

Jose Joaquin Rodriguez Zeledon

[1837-1917]. Urodzony 6 stycznia w San Jose. Prawnik. Prezydent Kostaryki (1890-1894). W 1889 roku wygrał wybory w imieniu Partii Konstytucjonalnej, lecz nie objął urzędu bo wyniki nie zostały uznane przez rządzącego wówczas Bernardo Soto Alfaro (doszło do rozruchów). W końcu w 1890 uzyskał władzę, ale jego rządy po pewnym czasie przekształciły się w dyktaturę. Więził przeciwników politycznych, rozwiązał kongres. W 1894 roku rozkazał uwięzić Jose Gregorio Trejosa z Unii Katolickiej, który miał największe szanse na wygranie kolejnych wyborów.

Jose Joaquin Trejos Fernandez

[1916-]. Urodził się 18 kwietnia w San Jose. Prezydent Kostaryki w latach 1966-1970. Ekonomista, profesor uniwersytecki. Jego rząd miał za zadanie powstrzymanie rosnących wydatków publicznych. Na początku kadencji deficyt wynosił 120 milionów. Wprowadził 5 % podatek od sprzedaży. Stworzył Banco Popular.

Jose Maria Alfaro Zamora

[1799-1856]. Urodził się 20 marca w Alajueli. Dwukrotny szef państwa: 1842-1844 (po egzekucji Francisco Morazana) i 1846-1847 (wybrany przez parlament). Popierał budowę drogi San Jose - Puntarenas. Stworzył Uniwersytet Świętego Tomasza. Obalony został przez baronów kawowych.

Jose Maria Castro Madriz

[1816-1892]. W latach 1847-1848 szef państwa Kostaryki. Dwukrotny prezydent Kostaryki w latach 1848-1849 i 1866-1868. Z wykształcenia nauczyciel. W 1948 roku proklamował republikę stając się jednocześnie pierwszym prezydentem kraju. Podczas jego rządów zaprojektowano narodowy herb i flagę. Obalony w 1949 roku przez rywalizujące ze sobą klany kawowych arystokratów. Wspierał wolność prasy mimo że niejednokrotnie był przez nią atakowany. Wspierał szkolnictwo publiczne i założył szkołę średnią dla dziewcząt. Założyciel portu w Limon. Pod koniec jego drugiej kadencji w 1868 roku nawoływał do głosowania na swojego ministra Juliana Volio co nie spodbało się jego oponentom. We wrześniu obalony został po zamieszkach w koszarach San Jose przez ich dowódców Salazara i Blanco.

Jose Maria Montealegre

[1815-1887]. Urodzony 19 marca w San Jose. Pierwszy chirurg w Kostaryce (studiował medycynę w Londynie). Prezydent kraju w latach 1859-1863. Pochodził z rodziny wpływowych baronów kawowych. W 1859 doszedł do władzy po zamachu stanu przeciw Juanowi Rafaelowi Mora Porras i krytykowany był za niedemokratyczne traktowanie jego zwolenników. W 1859 stworzył nową konstytucję na mocy której w rok potem wybrany został legalnym prezydentem.

Jose Rafael Gallegos

[1784-1850]. Urodził się 30 października w Cartago. Nauczyciel. Dwukrotnie na czele państwa (1833-1835 i 1845-1846). Wybrany przez parlament w 1833 roku, zmuszony pod silną krytyką do rezygnacji dwa lata później. Stworzył tak zwane prawo Lay de Ambulancia, czyli rotację stolicy pomiędzy czterema miastami: San Jose, Cartago, Alajuela i Heredia. Promował uprawy tytoniu.

Juan de Cavallon

W 1560 roku Najwyższy Sąd Kapitanii wyznaczył go na nowego konkwistadora kraju. Przekroczyl granice Kostaryki w styczniu 1561 roku od strony Nikaragui. Jako pierwszy sprowadził do Kostaryki zwierzęta gospodarskie (bydło, świnie, kaczki, konie, kaczki i kury). Skierowal sie w strone nizin Tempisgue i nastepnie dotarl w okolice miasta Chomes. W marcu 1561 roku udal sie do Mesety Centralnej przez wyzyny Turrucares, niziny Esparza i Santa Ana, gdzie zalozyl miasto Castillo de Garcimunoz (nazwa na czesc miasta w Hiszpanii, w którym sie urodzil). W tym samym roku na nizinie Santo Domingo zalozyl miasto Villa los Reyes (okolice dzisiejszej Orotiny). W styczniu 1562 roku został przywołany do Gwatemali.

Juan Fernandez de Salinas y de la Cerda

Gubernator Kostaryki w latach 1650-1655. W 1651 roku ponownie zaludnił miasto Suerre.

Juan Francisco Saenz Vasquez y Sendin

Gubernator Kostaryki w latach 1675-1681. W 1676 roku jego armia wraz z oddziałami Indian doprowadził do odwrotu piratów atakujących Kostarykę. Sytuacja powtórzyła się w 1681 roku.

Juan Lopez de la Flor

Gubernator Kostaryki w latach 1664-1674. W 1666 roku powstrzymał inwazję pirata Henrego Morgana.

Juan Mora Fernandez

[1784-1854]. Urodził się 12 lipca. W latach 1825-1833 był szefem stanu Kostaryka w Federacji Zjednoczonej Ameryki Środkowej. Sprowadził do Kostaryki maszynę parową, ufundował Dom Pieniądza (la casa de la moneda) oraz był jednym z założycieli Uniwersytetu Świętego Tomasza (1843). Ponadto wprowadził system sądowniczy w kraju oraz rozdzielał ziemię pomiędzy przyszłych plantatorów kawy. Mimo postępowych reform nieuważnie przyczynił się do powstania nowej silnej klasy baronów kawowych. Skwer jego imienia oraz posąg znajdują się przed wejściem głównym do Teatru Narodowego w San Jose.

Juan Rafael Mora Porras

[1814-1860]. Urodził się 8 lutego w San Jose. Prezydent Kostaryki w latach 1849-1859. W lutym 1856 roku poprowadził zwycięzką kampanię zbrojną przeciwko amerykańskiemu najeźdźcy Wiliamowi Walkerowi w prowincji Guanacaste. Zlikwidował też dziesięciny. Pomimo tego silna opozycja krytykowała jego poczynania w polityce wewnętrznej kraju. (Wprowadzenie pierwszego w kraju banku). Skazany został na wygnanie do Salwadoru. W 1860 roku próbował dokonać zamachu stanu przybywając ze swoimi zwolennikami do Puntarenas. Doszło do starć z wojskami rządowymi pod Angostura, gdzie został pojmany i skazany na smierc. W 1860 roku został rozstrzelany w Puntarenas. (W mieście tym znajduje się jego popiersie). Od 1929 roku jego pomnik ustawiony jest przed głównym budynkiem poczty w San Jose.

Juan Vasquez de Coronado y Anaya

[1523-1565]. Urodził się w Salonikach (Hiszpania). Rodzice: Gonzalo Vasquez de Coronado i Catalina de Anaya. Młodszy brat Francisco Vasquez de Coronado. 1562-1564 kolonizator Kostaryki. W 1563 roku założył Cartago - pierwszą kolonialną stolicę kraju. W 1565 nadano my tytuł gubernatora Kostaryki. Był sprzymierzeńcem Indian, między innymi szczepu Quepoa. Ożenił się z Dulceche (siostrą ich kacyka Corrohore) i miał z nią troje dzieci. Pomógł im oswobodzić więźniów z rywalizującego szczepu w regionie Coto Brus.

Julio Acosta Garcia

[1872-1954]. Urodził się 23 maja w San Ramon. W latach 1920-1924 prezydent Kostaryki. Był Ministrem Spraw Zagranicznych w rządzie Alfredo Gonzaleza. Po zamachu stanu w Kostaryce w 1917 roku uciekł do Salwadoru. W 1919 roku brał udział w rewolucji Sapoa (przejmując nawet w pewnym momencie dowodzenie). W roku 1920 zdobył w wyborach 89 % głosów. Prowadził politykę przebaczeń co nie wszystkim się podobało. Nie chciał rozliczać popleczników poprzedniego prezydenta-dyktatora Tinoco. W 1921 roku wysłał wojska Kostaryki do rozprawienia się z panamskimi oddziałami które penetrowały pogranicze. Za jego kadencji podwoiły się też czynsze za mieszkania. Jego pomnik znajduje się w parku Morazana w San Jose.

Leon Cortes Castro

[1882-1946]. Urodził się 8 grudnia w Alajueli. Prawnik. Prezydent Kostaryki w latach 1936 - 1940. Wcześniej gubernator prowincji Alajuela, dyrektor Archiwum Narodowego, administrator pacyficznej kolei elektrycznej. Podczas prezydentury wprowadził nowe prawa bankowe, wspierał uprawę bananów w południowym Puntarenas oraz założył porty w Quepos i Golfito. Ze względu na jego koneksje z bogatymi Niemcami był oskarżany o sympatie do Nazizmu. Sprzeciwiał się udzielaniu azylu Żydom. W prowincji San Jose kanton jego imienia. W San Jose, przed Muzeum Sztuki Kostarykańskiej znajduje się jego postument. W 1949 roku nadano mu tytuł zasłużonego dla ojczyzny.

Lorenzo Antonio de Granada y Balbin

Gubernator Kostaryki w latach 1707-1712. W 1709 roku wyruszył z Cartago z grupą 120 żołnierzy w celu stłumienia rozruchów w Kordylierze Talamanca. Złapał i doprowadził przed oblicze sądu wielu Indian.

Luis Alberto Monge Alvarez

[1925-]. Urodził się 29 grudnia w Palmares. Prezydent Kostaryki w latach 1982-1986. W wieku 24 lat został deputowanym. Potem ambasador Kostaryki w Izraelu. Zreformował prawo monetarne podług którego wszystkie środki płatnicze z zagranicy powinny przechodzić przez banki narodowe. Ograniczył inflację. Deklarował Kostarykę neutralną wobec wojny domowej w Nikaragui, jednak zezwolił CIA na wybudowanie minilotnisk wzdłuż granicy z tym krajem.

Manuel Aguilar Chacon

[1797-1846]. Urodził się 12 sierpnia w San Jose. Prawnik. Szef państwa w latach 1837-1838. Wydał prawa przeciw korupcji. Promował konstrukcję dróg. Wspierał edukację. W 1838 roku został odsunięty od władzy przez Braulio Carillo w wyniku zamachu stanu (pierwszy zamach w historii Kostaryki). Zginął w Salwadorze 7 lipca 1846 roku.

Manuel Mora Valverde

[1909-1994]. Urodził się w 27 sierpnia w San Jose. Polityk. Polityką zainteresował się w wieku 15 lat, kiedy zaczął uczęszczać do liceum. W latach trzydziestych spotykał się w domu swojej przyjaciółki Carmen Lyra z wieloma intelektualistami stolicy. W 1931 roku był współtwórcą Partii Komunistycznej. W latach 1933-1948 poseł. W latach trzydziestych został rzecznikiem pracowników plantacji bananowych, którzy czuli się oszukani przez koncern United Fruit Company. Wraz z pisarzem Carlosem Louisem Fallasem był organizatorem wielu strajków na plantacjach. Wspierał społeczne reformy prezydenta Rafaela Angela Calderona Guardi. Po wojnie domowej z 1948 roku, wraz z Carmen Lyra wyemigrował do Meksyku, skąd powrócił po dwóch latach. W 1977 roku został przewodniczącym nowoutworzonej partii Pueblo Unido (która następnie rozwidliła się na dwie inne partie: Avangardia Popular i Pueblo Costarricense). Ostatecznie z polityki wycofał się w 1988 roku. W roku 1994 otrzymał tytuł zasłużonego dla ojczyzny.

Margarita Penon

Żona Oscara Ariasa Sancheza. W 1993 roku jako jedna z sześciu osób ubiegała się o bycie reprezentantką Partii Wyzwolenia Narodowego (PLN) w nadchodzących wyborach prezydenckich (pierwsza kobieta, która zaszła tak daleko w polityce).

Miguel Angel Rodriguez Echeverria

[1940-]. Urodzony 8 stycznia w San Jose. Adwokat, ekonomista i przedsiębiorca. Prezydent Kostaryki w latach 1998-2002. W 1994 roku kandydował na stanowisko prezydenta kraju, jednak zajął drugą pozycję. Udało mu się to cztery lata później, kiedy kandydował z listy Zjednoczonej Partii Społeczno-Chrześcijańskiej (PUSC). Uzyskał poparcie 46,93 % wyborców. Podczas swego urzędowania ograniczył liczbę ministrów z 18 do 12. Zwiększył sobie również czterokrotnie pensję, co wywołało poruszenie wśród ludności. Zrozumiawszy błąd przeprosił i anulował decyzję. W 2004 wybrany na Sekretarza Generalnego Organizacji Państw Amerykańskich. W X.2004 wtrącony do więzienia z powodu afery korupcyjnej (oskarżony o przywłaszczenie części kontraktu rządowego z francuską firmą ).

Oscar Arias Sanchez

[1941-]. Urodził się 13 września w Heredii. Studiował w USA, a potem prawo i ekonomię na Uniwersytecie w Kostaryce. Doktoryzował się na Uniwersytecie w Essex w Wielkiej Brytanii (praca pod tytułem "Kto rządzi Kostaryką?"). Swoją karierę polityczną rozpoczął w 1970 roku jako asystent Jose Figueresa. Kiedy Figueres w 1972 roku wybrany został prezydentem, Ariasa mianowano Ministrem Planowania Narodowego i Ekonomii. Sprawował tę funkcję do 1977 roku. Dwa lata potem mianowany został liderem Partii Wyzwolenia Narodowego. W 1978 roku został wybrany posłem, jednak już w 1981 roku zrezygnował na rzecz pracy dla kandydata na prezydenta Louisa Alberto Monge, a w 1986 roku w końcu sam objął to stanowisko. Głosowało na niego 52,3 % wyborców. Jako prezydent sprzeciwiał się obecności wspieranych przez USA, walczących w Nikaragui oddziałów Contras. Był twórcą planu pokojowego dla Ameryki Środkowej, za który w 1987 roku przyznano mu nagrodę Nobla.

Wspierał eksport produktów nietradycyjnych (owoców, tropikalnmych kwiatów). Wprowadził ponownie obowiązkowe testy na zakończenie szkoły podstawowej i średniej. Za swoje osiągnięcia otrzymał kilka honorowych doktoratów z różnych uniwersytetów na świecie. Przyznano mu liczne nagrody (Jacksona Ralstona, księcia Asturii, pokojową Marcina Luthera Kinga, Ameryki oraz Medal Pokoju Filadelfii). W Heredia znajduje się hala sportowa jego imienia.

Pablo Presbere

Lider Indian podczas podbojów Talamanca na przełomie XVII i XVIII wieku. W 1709 roku kierował powstaniem Indian zwróconym przeciw misjonarzom. Został złapany i doprowadzony do Cartago. 4 czerwca 1710 roku został skazany na rozstrzelanie w Cartago. W Limon znajduje się jego pomnik.

Prospero Fernandez Oreamuno

[1834-1885]. Urodzony 18 lipca w San Jose. Prezydent Kostaryki 1882-1885. Był za oddzieleniem kościoła od państwa (zalegalizował cywilne śluby i rozwody). Promował laickie nauczanie. Miał otwarty konflikt z biskupem Thielem, którego za agitację razem z Jezuitami nakazał wydalić z kraju w 1884 roku. Zakazał tworzenia religijnych stowarzyszeń. Wypowiedział wojnę Gwatemali, która próbowała wskrzesić ideę Zjednoczonych Prowincji Ameryki Środkowej.

Rafael Angel Calderon Fournier

[1949-]. Urodzony 14 marca w Diriamba (Nikaragua). Syn Rafaela Calderona Guardii. Prawnik. Prezydent Kostaryki w latach 1990-1994. Przybył do Kostaryki w 1958 roku. Ukończył Colegio La Salle i Uniwersytet Kostaryki. Minister Spraw Zagranicznych w rządzie Rodrigo Carazo. Trzykrotnie próbował zostać prezydentem w wyborach. Jednak dopiero w 1990 roku zdołał tego dokonać z ramienia partii Społeczno-Demokratycznej (PUSC), zdobywając 51 % głosów. W X.2004 wtrącony do więzienia pod zarzutem ukrycia części 40 milionowej pożyczki, jaką Kostaryka otrzymała od rządu Finlandii.

Rafael Angel Calderon Guardia

[1900-1970]. Urodzony 10 marca w San Jose. Prezydent kraju w latach 1940 - 1944. Ukończył studia w Belgii. Od 1935 do 1939 przewodniczący Kongresu. Lider Partii Republikańskiej. Jego prezydentura popierana była przez ludność biedną, a krytykowana przez bogaczy. Założył Uniwersytet Kostaryki. Wyznaczył minimum najniższej pensji, wprowadził płatne urlopy, rekompensaty dla bezrobotnych, wydał prawa do zgromadzeń pracowniczych, wprowadził nauczanie religii do szkół. Zjednał sobie zarówno przedstawicieli kościoła jak i przedstawicieli Partii Komunistycznej. W 1941 udało mu się definitywnie rozwiązać spór graniczny z Panamą oraz po ataku Japonii na Pearl Harbour wypowiedział wojnę państwom osi. W 1944 roku zastąpił go Teodoro Picado Michalski, jednak w cztery lata potem ponownie kandydował na stanowisko prezydenta. Nieznacznie przegrał wówczas z Otilio Ulate Blanco. Nie mogąc pogodzić się z porażką namówił swojego poplecznika Michalskiego do nie oddawania władzy nowemu prezydentowi, co było bezpośrednią przyczyną wybuchu kilkutygodniowej wojny domowej.

Po wojnie domowej wygnany z kraju. Dwukrotnie próbował bezskutecznie wkroczyć do Kostaryki ze swoimi ludźmi z terytorium Nikaragui. Pozwolono mu na to dopiero w latach sześćdziesiątych. W 1962 roku kandydował nawet ponownie na urząd prezydenta. W 1991 roku w Barrio Escalante (San Jose) założone zostało poświęcone mu muzeum. Jego statua wzniesiona jest w Parku Centralnym w San Rafael de Barva.

Rafael Yglesias Castro

[1861-1924]. Urodził się 18 kwietnia. Prezydent Kostaryki (1894-1902). Dzięki przegłosowaniu przez kongres możliwości reelekcji sprawował swą funkcję przez dwie kadencje. Kiedy w 1899 roku wyjechał z wizytą do Europy, w kraju wybuchła dwudniowa rewolta. W 1902 kongres nie zgodził się na jego trzecią kadencję i musiał ustąpić na rzecz Ascencion Esquivel Ibarra. Promował podręczniki szkolne pisane przez Kostarykańczyków. Kładł nacisk na budowę kolei pacyficznej oraz telefonizację kraju.

Ricardo Jimenez Oreamuno

[1859-1945]. Urodził się 6 lutego w Cartago. W latach 1910-1914, 1924-1928 i 1932-1936 prezydent Kostaryki. Syn Jesusa Jimeneza Zamorry. Najsławniejszy prawnik Kostaryki. Rektor Uniwersytetu Santo Thomas i przewodniczący Zgromadzenia Narodowego. W 1910 roku w wyborach reprezentował Partię Republikańską. W 1924 roku wybrany został przez Kongres po raz drugi na prezydenta mimo że w głosowaniu publicznym nie otrzymał większości absolutnej głosów. Skończyło się na kilkudniowych zamieszkach. W 1940 roku stworzył na krótko partię Wspólnotę Demokratyczną (Alianza Democratica). Obwołano go najelegantszym mężczyzną XX wieku. Był jedynym w historii Kostaryki jednoczesnym prezydentem trzech resortów (prezydent kraju, prezydent Trybunału Sprawiedliwości oraz prezydent Zgromadzenia Narodowego). Jego żoną była Beatrize Zamora Lopez. Kostarykański Narodowy Instytut Ubezpieczeń (założony przez niego w 1924 roku) nazwany został jego imieniem. W czasie jego kadencji spłacono część zaciągniętej u Francji w 1911 roku pożyczki, zelektryfikowano kolej pacyficzną oraz wybudowamno nowe molo w Puntarenas. Jego pomnik ustawiony jest na podwórzu Liceum Costa Rica w San Jose.

Rodrigo Carazo Odio

[1926-]. Urodzony 27 grudnia w Cartago. Prezydent Kostaryki w latach 1978-1982. Urodził się 27 grudnia 1926 roku w Cartago. Ekonomista. Nauczał na uniwersytetach Narodowym (1965-1966) i Kostaryki (1956-1959). Dyrektor Banku Centralnego Kostaryki oraz rafinerii ropy RECOPE. W 1974 roku po raz pierwszy kandydował na urząd prezydenta z ramienia Partii Odnowy Demokracji, jednak nie odniósł zwycięztwa. Podczas prezydentury kładł nacisk na przemysł petrochemiczny. Stworzył Uniwersytet Pokoju.

Salvador Lara Zamora

Prezydent Kostaryki w latach 1880-1882. W 1880 otrzymał prezydenturę od Thomasa Guardii, który udawał się do Europy na leczenie. W czasie swojej prezydentury udało mu się stworzyć Archiwum Narodowe oraz Urząd Statystyczny.

Teodoro Picado Michalski

[1900-1960]. Urodzony 10 stycznia w San Jose. Prezydent Kostaryki w latach 1944-1948. Prawnik. W latach 1920-1924 odpowiedzialny za delegacje Kostaryki na konferencjach regionalnych. W latach 1932-1936 Minister Edukacji. W 1946 roku utworzył Narodowy Instytut Geograficzny. W 1944 roku był kandydatem z ramienia Partii Bloque de la Victoria. Jego kontrkandydat oskarżył go wówczas o sfałszowanie wyników. Był prawą ręką Rafaela Calderona Guardii. Kiedy w 1948 roku Guardia przegrał w wyborach prezydenckich z Otilio Blanco, nakazał Picado pozostać u władzy i unieważnić wybory co doprowadziło do wojny domowej. Wkrótce zmuszony został do ucieczki na wygnanie do Nikaragui.

Tomas Guardia Gutierrez

[1831-1882]. Urodził się 16 grudnia w Bagaces. Prezydent Kostaryki w latach 1870-1876 i 1877-1882. Generał. W 1870 roku dokonał zamachu stanu i wkrótce obwołał się dyktatorem Kostaryki. Jego rządy uważane są do dzisiaj za jedne z najbardziej znaczących dla Kostaryki. Z zysków z uprawy kawy i podatków, finansował inwestycje państwowe (mosty, budynki).

Ograniczył wpływy arystokracji kawowej, wspierał budowę kolei San Jose - Limon, wprowadził poprawki do konstytucji z 1869 roku o obowiązku nauki przez obie płcie w wolnych od opłat placówkach dydaktycznych. Panuje przekonanie, że z jego rozkazu wzniesiono fortyfikacyjną wieże El Fortin w Heredii. W okresie 1876-1877 przekazał na krótko władzę 2 tymczasowym prezydentom: Aniceto Esquivel Saenz and Vicente Herrera Zeledon (wciąż utrzymując zwierzchnictwo nad armią). W 1880 musiał udać się do Europy na leczenie i powołał na swoje miejsce Salvadora Lare. Kiedy powrócił w styczniu 1882 roku zwołał nowe wybory prezydenckie.

Vicente Herrera Zeledon

[1821-1888]. Urodzony 21 stycznia w San Jose. Prezydent Kostaryki w latach 1876-1877. Przejął władzę w wyniku zamachu stanu odsuwając dotychczasowego prezydenta Aniceto Esquivela Saenza, i następnie zanim przekazał władzę Tomasowi Guardii, rządził przez kilka miesięcy pod jego silnym wpływem.