|
Uwaga. Strona ta jak i cały portal stanowi wynik pracy naukowej i składa się na czyjś dorobek. Informacje zbierane były latami w poszczególnych krajach i dlatego zabronione jest ich kopiowanie, przetwarzanie oraz pobieranie. Chyba, że napisze się o pozwolenie (dotyczy to m.in. dziennikarzy). Z danych mogą zaś korzystać studenci i uczniowie. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Zastosowane zostały pułapki na plagiatorów. Nie zgadzam się też na ekspansywną działalność Wikipedii. Na bazie tej strony potworzonych zostało na niej wiele haseł o Kostaryce bez podawania źródła. Jej przedstawiciele szabrują polskie strony z danych zapoznając się z konkretnymi wątkami, a następnie po faktach charakterystycznych wyszukują je na zagranicznych portalach podając do nich link. Wiedzą, że w ten sposób nikt nie będzie ich ścigał. Ostrzegam, że jeśli dane z tej strony lub zagranicznych którym moje dane użyczam znajdą się na Wikipedii bez pytania, natychmiast będą wyciągane konsekwencje prawne.
|
|
[Pharomachrus mocinno] Przez niektórych uważany
za najpiękniejszego ptaka świata. Jest symbolem narodowym
pobliskiej Gwatemali. W języku Indian Nahuatl
jego nazwa oznacza „piękne pióro”. Należy do rodziny
trogonów. Posiada aksamitne czerwone (na piersi) i złoto-
zielone pióra (umożliwiające im kamuflowanie się
pomiędzy liśćmi) oraz powłóczysty ogon, dochodzący
do 90 cm długości. Samce mają na głowach grzebieniowy
czub, samice zaś wyróżniają się ciemną górną częścią
dzioba i czarnymi pręgami na podogonowych piórach.
W czasach kolonialnych, gdy siedzibą rządu dla całej
Ameryki Środkowej była Guatemala City, uznawano
go za symbol wolności. Wcześniej czcili go Aztekowie.
Uważali go za świętego, a swojego boga nazywali Quetzalcoatl.
Pióra kwezala zdobiły szaty kacyków i członków
rodzin królewskich. Po wyrwaniu piór z ogona
kwezale wypuszczane były na wolność.
Kwezale zamieszkują górskie, tropikalne lasy (położone
na wysokości od 700 do 2 tys. m n.p.m.), gdzie
epifity, małe owady i owoce są podstawowymi składnikami
ich diety. Zaliczane są do gatunków zagrożonych
wyginięciem. Zakres ich występowania w Ameryce
rozciąga się od Meksyku po Boliwię. W Kostaryce spotkać
je można w paśmie górskim Talamanca, w Parku
Narodowym Corcovado, w paśmie Kordyliery Centralnej
(park Braulio Carrillo, park Wulkanu Poás) oraz
w wyższych partiach parku Rincón de la Vieja i w położonej
w prowincji San José Dolinie Kolibrów. W tej
ostatniej najczęściej spotykane są od marca do maja.
Kwezale przetrzymywane są także w tzw. zoo ptaków
w La Garita (jedno z dwóch takich miejsc na świecie).
Okres wylęgu trwa od marca do czerwca. Składają
w dziuplach drzew zazwyczaj 2 jasnoniebieskie jaja. Zarówno
samce, jak i samice wysiadują je na zmianę. Po
30 dniach od wyklucia małe kwezale opuszczają gniazda.
Wszystkie kwezale są płochliwe, rzadko śpiewają.
Panuje przekonanie, że w niewoli szybko zdychają.
KONTAKT
|
