|
Uwaga. Strona ta jak i cały portal stanowi wynik pracy naukowej i składa się na czyjś dorobek. Informacje zbierane były latami w poszczególnych krajach i dlatego zabronione jest ich kopiowanie, przetwarzanie oraz pobieranie. Chyba, że napisze się o pozwolenie (dotyczy to m.in. dziennikarzy). Z danych mogą zaś korzystać studenci i uczniowie. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Zastosowane zostały pułapki na plagiatorów. Nie zgadzam się też na ekspansywną działalność Wikipedii. Na bazie tej strony potworzonych zostało na niej wiele haseł o Kostaryce bez podawania źródła. Jej przedstawiciele szabrują polskie strony z danych zapoznając się z konkretnymi wątkami, a następnie po faktach charakterystycznych wyszukują je na zagranicznych portalach podając do nich link. Wiedzą, że w ten sposób nikt nie będzie ich ścigał. Ostrzegam, że jeśli dane z tej strony lub zagranicznych którym moje dane użyczam znajdą się na Wikipedii bez pytania, natychmiast będą wyciągane konsekwencje prawne.
|
|
[Psidium guajava], (gruszla
właściwa, gujawa, guawa jabłkowa, psydia pospolita,
„śliwka piaszczysta”) – występuje na całym terytorium
Kostaryki.
Owoce są bardzo aromatyczne, dojrzałe mają piżmowy
zapach. Są okrągłe, owalne lub gruszkowate, wielkości
jabłka (5–10 cm długości). Mają cienką, woskowatą, jasnożółtą
skórkę, czasami naznaczoną różowymi plamkami.
Kiedy są dojrzałe, skórka staje się bardziej żółta. Pod
nią jest ziarnista warstwa (gruba na 3–12,5 mm), biała,
żółtawa, różowawa lub prawie czerwona. Jest soczysta,
kwaśna lub słodkawa i ma konsystencję gęstej śmietany.
Właściwy miąższ jest ciemniejszy, soczysty, wypełniony
bardzo twardymi pestkami (3 mm długości). W jednym
owocu może być od 112 do 535 pestek. Dzięki dużej zawartości
pektyn jego konsystencja jest śluzowata. Pestki
ułożone są koliście wokół środka owocu.
Podejrzewa się, że gwajawa pochodzi z Meksyku
i Ameryki Środkowej. Teraz popularna w całej Ameryce,
od 1526 roku na Karaibach, w 1847 roku sprowadzona
na Florydę. Potem szybko rozpowszechniła się
w Indiach i ciepłych terenach Afryki. Czasami uprawiana
na śródziemnomorskim wybrzeżu Francji.
W Kostaryce rośnie na terenach do 1400 m n.p.m.
Potrzebuje 1–2 tys. mm opadów rocznie. Bardzo popularna
na półwyspie Nicoya (przyzatokowa strona).
W 1996 roku rolnicy z Lepanto, Jicaral i Canjelito zaczęli
uprawiać jej sadzonki sprowadzone z Tajwanu.
Większość zbiorów trafiała na rynek Kostaryki.
Z uwagi na ochronę przed ptakami owoce muszą
być zrywane zanim dojrzeją. Zbierane są przez zawieszanie
siatek i potrząsanie drzewem. Do transportu
każdy owoc powinien być osobno zawinięty w bibułę
i spakowany do kartoników, które posiadają 4 warstwy.
Popularne są w galaretkach i jako dodatki do deserów
z serem. Podawane są też w formie syropu do
lodów, budyniu, wafli. W Kostaryce bardzo popularne
są słodycze z gwajawy.
Gwajawy zawierają bardzo dużą ilość witaminy C
(300–700 mg/100 g), 15% cukrów, 1,5% białka, karoteny
i niacynę.
W RPA i Botswanie są dodawane do płatków śniadaniowych.
W Indiach z odparowanego i wysuszonego
miąższu z dodatkiem cukru, masła i kwasu cytrynowego
sporządza się ser gwajawowy.
KONTAKT
|
