|
Uwaga. Strona ta jak i cały portal stanowi wynik pracy naukowej i składa się na czyjś dorobek. Informacje zbierane były latami w poszczególnych krajach i dlatego zabronione jest ich kopiowanie, przetwarzanie oraz pobieranie. Chyba, że napisze się o pozwolenie (dotyczy to m.in. dziennikarzy). Z danych mogą zaś korzystać studenci i uczniowie. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Zastosowane zostały pułapki na plagiatorów. Nie zgadzam się też na ekspansywną działalność Wikipedii. Na bazie tej strony potworzonych zostało na niej wiele haseł o Kostaryce bez podawania źródła. Jej przedstawiciele szabrują polskie strony z danych zapoznając się z konkretnymi wątkami, a następnie po faktach charakterystycznych wyszukują je na zagranicznych portalach podając do nich link. Wiedzą, że w ten sposób nikt nie będzie ich ścigał. Ostrzegam, że jeśli dane z tej strony lub zagranicznych którym moje dane użyczam znajdą się na Wikipedii bez pytania, natychmiast będą wyciągane konsekwencje prawne.
|
|
[Magnifera indica] (mango indyjskie, jabłko tropików)
Słodki, soczysty, nerkokształtny owoc o ponętnym
zapachu. Wyrasta na końcu cienkiej jak sznurówka
gałązki. Jest żółty, zielony lub czerwony i zawiera
spłaszczoną pestkę. Jego skórka ma gładką, woskową
powierzchnię, a miąższ przypomina brzoskwinię.
Wyróżnia się włókienkami biegnącymi radiacyjnie od
pestki. Używa się go do sałatek, sosów korzennych,
ciast i dżemów. Niedojrzały zawiera dużą ilość witaminy
C, dojrzały zaś bogaty jest w witaminę A.
Mango „udomowione” zostało 2 tys. lat p.n.e. Potem
rozprzestrzeniło się na Malaje, wschodnią Azję
i wschodnią Afrykę. W XVIII wieku przetransportowano
je do Brazylii i na Karaiby. Z Meksyku na początku
XIX wieku wysłano je na Hawaje. W 1880 roku sprowadzone
zostało do Kalifornii (Santa Barbara). Do Europy
przytransportowane zostało po brytyjskiej okupacji Indii
w XIX wieku. W 1872 roku Brytyjczycy przechwycili
statek z ładunkiem mango płynący z Mauritiusu na
Haiti, a owoce zasadzili na Jamajce. Z Ameryki mango
trafiło do Afryki i Australii.
Istnieje sposób do „zmuszania” drzew do kwitnienia
o takiej porze roku, w której normalnie nie kwitną.
Stosowany jest na Filipinach i polega na paleniu pod
drzewami ognisk z trawy lub innych materiałów pochodzenia
roślinnego – przez tydzień.
Największe uprawy w Kostaryce znajdują się wokół
Atenas, również w pobliżu plaży Herradura w prowincji
Puntarenas oraz w wielu miejscach prowincji
Guanacaste. W 2005 roku eksport mango zanotował
rekordowy wzrost o 42% (najwyższy ze wszystkich towarów
eksportowych Kostaryki). Łącznie kraj sprzedał
9 tys. ton tych owoców. Głównymi odbiorcami były
Holandia, Stany Zjednoczone i Wielka Brytania. Uprawy
zajmowały 8 tys. ha.
Drzewa mango kwitną w listopadzie i grudniu. Zbiera
się je od lutego do maja. Rok 2006 był już jednak
bardzo niekorzystny dla uprawy mango. Spowodowały
to silne wiatry, wilgoć i choroby. 25% mango spadło
z drzew w stanie niedojrzałym (40% owoców na terenach
wietrznych). Zwiększone opady spowodowały
rozwój grzybów. Pozostawiały one czarne plamy na
owocach, co powodowało spadek ich jakości.
W Alajueli przez katedrą Dziewicy Pilar znajduje się
kamienny pomnik dwóch owoców mango.
KONTAKT
|
