|
Uwaga. Strona ta jak i cały portal stanowi wynik pracy naukowej i składa się na czyjś dorobek. Informacje zbierane były latami w poszczególnych krajach i dlatego zabronione jest ich kopiowanie, przetwarzanie oraz pobieranie. Chyba, że napisze się o pozwolenie (dotyczy to m.in. dziennikarzy). Z danych mogą zaś korzystać studenci i uczniowie. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Zastosowane zostały pułapki na plagiatorów. Nie zgadzam się też na ekspansywną działalność Wikipedii. Na bazie tej strony potworzonych zostało na niej wiele haseł o Kostaryce bez podawania źródła. Jej przedstawiciele szabrują polskie strony z danych zapoznając się z konkretnymi wątkami, a następnie po faktach charakterystycznych wyszukują je na zagranicznych portalach podając do nich link. Wiedzą, że w ten sposób nikt nie będzie ich ścigał. Ostrzegam, że jeśli dane z tej strony lub zagranicznych którym moje dane użyczam znajdą się na Wikipedii bez pytania, natychmiast będą wyciągane konsekwencje prawne.
|
|
[Passiflora edulis] („owoc namiętności”, passiflora,
granadilla, męczennica jadalna, jabłko biednych)
Owalny (trochę większy od jajka), zielony lub purpurowy
owoc (4–7,5 cm szerokości) o twardej, chrupiącej
skórze, spiczasto zakończony od strony łodygi, na
której wisiał. Skórka zawiera pięć razy więcej witamin
niż skórka pomarańczy. Pod nią znajduje się biała,
gruba na podobieństwo grejpfrutowej warstwa otoczki.
Poniżej znajduje się masa małych membranowych
woreczków o podwójnych ściankach wypełnionych
pomarańczowym miąższowatym, galaretowatym,
przypominającym żabi skrzek sokiem i ok. 250 małych,
czarnych lub ciemnobrązowych pestek. Marakuja jest
bogatym źródłem witamin A, C, K oraz potasu, wapnia,
żelaza i fosforu.
W Kostaryce uprawy marakuj znajdują się w San
Carlos, na wybrzeżu Limón, w prowincji Alajuela (San
Mateo, Orotina), północnej części prowincji Puntarenas
(od ujścia rzeki Río Grande de Tarcoles), północnych
rejonach prowincji Guanacaste. W Santa Cecilia
de la Cruz w Guanacaste znajduje się ich przetwórnia.
W roku 2002 Ministerstwo Rolnictwa zadecydowało
o wprowadzeniu jej uprawy w kantonie Alfaro Ruiz
(prowincja Cartago). Największa ich obfitość przypada
na miesiące od marca do maja i od sierpnia do grudnia.
Przez hiszpańskich odkrywców nazwana została
kwiatem męki pańskiej lub męczennicą, bo części kwiatów
przypominały im „narzędzia” cierpienia Chrystusa:
koronę cierniową, gwoździe, lance i sznury. Drzewo
marakui osiąga wysokość 20 m, wyróżnia się gładką
miedzianą korą, która łuszczy się, odsłaniając jasnozieloną
spodnią warstwę. Po 4 latach od zasadzenia
może owocować.
Obecność marakui odkryto na stanowiskach archeologicznych
w Peru, co świadczy, że była składnikiem
diety tamtejszych tubylców. W XVIII wieku dotarła do
Europy. Wcześniej misjonarze przywozili z Meksyku
rysunki jej kwiatów. Przed rokiem 1900 purpurowe marakuje
sprowadzono na wybrzeża Queensland. W 1933
roku rozpoczęto komercyjne uprawy w Kenii, w 1947
w RPA , w 1958 w Republice Środkowej Afryki, a w 1960
w Ugandzie. W 1988 roku sprowadzono ze Sri Lanki
do Indii (stany Madras i Kerala) odmianę żółtą. Na
początku XX wieku purpurowa marakuja sprowadzona
została z Australii do Izraela. W 1957 roku z Brazylii
sprowadzono je do tzw. „trzech sióstr Ameryki Południowej”
(Kolumbii, Boliwii i Wenezueli). W 1975 roku
pojawiła się w Surinamie.
Dojrzałość marakui poznajemy po tym, że się lekko
marszczy. Jeśli natomiast owoc jest zbyt dojrzały, jest
bardzo kwaśny. Należy go przepołowić wzdłuż i wygrzebywać
miąższ łyżeczką. W Australii nie usuwa się
pestek i je się marakuję z cukrem. W innych krajach
przesącza się miąższ i oddziela pestki, a sok miesza
się z wodą lub innymi sokami (np. pomarańczowym
i ananasowym) i słodzi. W RPA , Botswanie i Namibii
miesza się to z mlekiem. Soki mogą być przerabiane
na syropy, kisiele, desery, słodycze, lody, nadzienia do
ciast. W Kostaryce produkuje się wino z marakui zwane
Parchata Seco.
KONTAKT
|
