|
Uwaga. Strona ta jak i cały portal stanowi wynik pracy naukowej i składa się na czyjś dorobek. Informacje zbierane były latami w poszczególnych krajach i dlatego zabronione jest ich kopiowanie, przetwarzanie oraz pobieranie. Chyba, że napisze się o pozwolenie (dotyczy to m.in. dziennikarzy). Z danych mogą zaś korzystać studenci i uczniowie. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Zastosowane zostały pułapki na plagiatorów. Nie zgadzam się też na ekspansywną działalność Wikipedii. Na bazie tej strony potworzonych zostało na niej wiele haseł o Kostaryce bez podawania źródła. Jej przedstawiciele szabrują polskie strony z danych zapoznając się z konkretnymi wątkami, a następnie po faktach charakterystycznych wyszukują je na zagranicznych portalach podając do nich link. Wiedzą, że w ten sposób nikt nie będzie ich ścigał. Ostrzegam, że jeśli dane z tej strony lub zagranicznych którym moje dane użyczam znajdą się na Wikipedii bez pytania, natychmiast będą wyciągane konsekwencje prawne.
|
|
[Spondias purpurea] (mombin, śliwiec purpurowy,
rozpestlin, świńska śliwka, „hiszpańska śliwka”) Małe,
śliwkopodobne, bardzo soczyste, zielone, czerwone
i pomarańczowe owoce żywopłotów pojawiające się
w parach lub trójkach. Mają od 2,5 do 5 cm długości.
Są karbowane z wybrzuszeniami na wierzchu. Skórka
jest połyskująca, miąższ aromatyczny, żółty, włóknisty,
bardzo soczysty, lekko kwaśny. Wewnątrz twarda,
gruba pestka (1,25–2 cm długości), która zawiera do
5 małych nasionek.
Ich nazwa pochodzi od indiańskiego słowa xotoci,
oznaczającego owoc lub jabłko. Kostarykanie lubią, gdy
są kwaśne i chrupiące. Przed spożyciem poleruje się
je rękawem i zanurza w soli. Gdy dojrzeją, są miękkie
i mdłe w smaku. Niektórzy Ticos gotują je w syropie
z brązowego cukru i wody i serwują na zimno ze śmietaną.
Wyrabia się z nich syropy i dżemy, kroi do encurtidos
lub przyrządza w occie. Czasami spożywane są też ich liście. W miesiącach od sierpnia do października
sprzedawane są w szarych torebkach na straganach.
Uprawiane od południowego Meksyku do północnych
terenów Peru i Brazylii. Znane także na większości
wysp karaibskich, na Filipinach, w Nigerii
i Beninie. W Ameryce Środkowej rosną na wysokości
1700–1800 m n.p.m. Plantacje komercyjne znajdują
się w Wietnamie, Indiach, Nigerii, Brazylii, Tanzanii,
Indonezji, Gwinei, Gwinei Bissau, na Wybrzeżu Kości
Słoniowej, w Mozambiku i Gabonie.
Uprawiane są w rejonie miasta Aserrí w prowincji
Alajuela. Rocznie zbiera się tam 10 mln tych owoców.
30–31 VII 2005 roku rolnicy wspólnie z Ministerstwem
Rolnictwa zorganizowali targi jocotes w celu spopularyzowania
ich wśród mieszkańców.
KONTAKT
|
