|
Uwaga. Strona ta jak i cały portal stanowi wynik pracy naukowej i składa się na czyjś dorobek. Informacje zbierane były latami w poszczególnych krajach i dlatego zabronione jest ich kopiowanie, przetwarzanie oraz pobieranie. Chyba, że napisze się o pozwolenie (dotyczy to m.in. dziennikarzy). Z danych mogą zaś korzystać studenci i uczniowie. Z powodu rozszabrowywania danych przez inne portale internetowe podstrona ta nie jest publiczna. Zastosowane zostały pułapki na plagiatorów. Nie zgadzam się też na ekspansywną działalność Wikipedii. Na bazie tej strony potworzonych zostało na niej wiele haseł o Kostaryce bez podawania źródła. Jej przedstawiciele szabrują polskie strony z danych zapoznając się z konkretnymi wątkami, a następnie po faktach charakterystycznych wyszukują je na zagranicznych portalach podając do nich link. Wiedzą, że w ten sposób nikt nie będzie ich ścigał. Ostrzegam, że jeśli dane z tej strony lub zagranicznych którym moje dane użyczam znajdą się na Wikipedii bez pytania, natychmiast będą wyciągane konsekwencje prawne.
|
|
[Pouteria sapota] (mamey, „śliwka marmoladowa”)
Owoce przypominają piłkę do rugby, mogą być okrągłe,
owalne lub eliptyczne. Są tępo zakończone na końcach
(7,5–22,8 cm długości). Mają szorstką, ciemnobrązową,
skórzastą skórkę (1,5 mm grubości) i łososiowy, ciemnoczerwony
miękki miąższ. Są słodkie i w smaku przypominają
dynię. Zawierają 1–4 smukłych, wrzecionowatych,
ostro zakończonych, twardych brązowych pestek. Wykorzystywane
są do wyrobu lodów, deserów i drinków. Jądro
owocu jest duże, oleiste i ma migdałowy zapach.
Występują na niewielkich wysokościach od Meksyku
po Nikaraguę. Mogą być też okazjonalnie znajdowane
powyżej 1500 m n.p.m. w Ameryce Środkowej i Południowej.
Bardzo wiele jest ich w Gwatemali. W Karaibach
uprawiane są w Trynidadzie i Tobago, na Haiti, w Gwadelupie,
Portoryko, na Jamajce, Saint Lucia i Kubie. Są
często sadzone na plantacjach kawy, tak aby dawały cień.
W 1914 roku Biuro Wdrażania Zagranicznych Nasion
i Roślin w USA otrzymało nasiona z Muzeum Narodowego
Kostaryki. Drugą partię sprowadzono w październiku
1919 roku. Najazd Kubańczyków na Florydę
spowodował, że wzrosło zapotrzebowanie na te owoce.
Zaczęto je uprawiać w przydomowych ogródkach.
Indianie Ameryki Środkowej i Meksyku bardzo poważają
to drzewo i zostawiają je, nawet gdy karczują połacie
gruntu. Jedzą owoce prosto z drzewa, gryząc lub wydłubując
miąższ łyżeczką po przekrojeniu owocu na pół.
Pestki nabijane są często na patyki i sprzedawane
w całej Ameryce Środkowej jako deser. Są gotowane,
pieczone i mieszane z kakao na czekoladę (aby podkreślić
jej smak). W meksykańskim stanie Oaxaca rozcierane
są razem z kukurydzą, cukrem i cynamonem
i w ten sposób powstaje zalewajka do zupy pozol.
Na początku XIX wieku w Kostaryce wykorzystywano
pestki przy prasowaniu nakrochmalonych tkanin.
Jądro pestki ma białą oleistą substancję, która jest jadalna,
gdy pozyska się ją zaraz po zerwaniu owocu. Wykorzystuje
się ją w farmaceutykach, kosmetykach i do
wyrobu mydeł. W przeszłości były wykorzystywane dla
podkreślania kolorów na wyrobach rzemieślniczych.
W Kostaryce herbatka z kory i liści jest popularna na
nadciśnienie.
KONTAKT
|
