Palmy kokosowe w Kostaryce po prostu są. Rzadko uprawia się je intencjonalnie. Kokosy to największe nasiona świata. Ich zewnętrzne łuski mogą służyć do ocieplania lub izolowania. Liście palm mogą być wyściółką dachu. Mogą być też używane do wyplatania koszy lub kapeluszy. Łodygi zaś stanowią materiał budowlany. Ich włókniste drewno jest odporne na szkodniki.

Palma kokosowa jest źródłem wszelakiego rodzaju pożywienia: mleczka kokosowego, wiórków i oleju. Mleczko kokosowe ma zbliżone stężenie elektrolitów do ludzkiej krwi. (To największe stężenie w naturze). Stanowi naturalny zamiennik dla sztucznych napojów gazowanych. Wiórki są źródłem błonnika, węglowodanów i oleju. Mogą być mieszane z płatkami, sałatkami lub dodawane do mleka.

Badania dowodzą, że olej kokosowy jest lepszy od większości dostępnych w sprzedaży olejów. Zawiera średniej długości łańcuchy trójglicerydów które są metabolizowane inaczej niż długołańcuchowe tłuszcze nasycone. Olej kokosowy obniża cholesterol, działa na zmniejszenie zmarszczek, stabilizuje poziom glukozy, zwalcza drobnoustroje, reguluje hormony, poprawia metabolizm i pamięć oraz zwalcza infekcje dziąseł.

W Kostaryce jest kilka rodzajów palm kokosowych: wysokie jamajskie z dużymi kokosami oraz malezyjskie mniejsze i złote (doceniane za mleczko kokosowe). Najlepiej rosną w obszarach nadmorskich do 1.000 m.n.p.m. Optymalne dla nich są gleby piaszczyste.

Zdaniem niektórych przez dodawanie do gleby soli, wapnia lub popiołu palmy mogą rosnąć szybciej. Pierwsze nasiona mogą wydawać po 5-7 latach.

Inne na ten temat